حس می کنم حریر حضورت را در لحظه های سختی تنهایی

بوی تو در فضاى زمان جارى ست مانند عطر پونه ى صحرایی

در برف زارِ سردِ دلم کرده ست اى نرگس بهارى من سبزت

تقدیر ، این مقدّر بى برگشت، تقدیر، این سفیر اهورایى

می گوید از یکی شدنم با تو احساسم ، این لطافت سحرانگیز،

 حسّم به من دروغ نمی گوید درپیشگاه اقدس شیدایى

بوی تو را شنیده ام از باران، بارانِ چشم هاىِ غزلْ کاران

در آبسال سبز غزل کاری با رمزِ صبح شرجى ِرؤیایی

آتش زدى به ظلمت ایمانم ، برداربستِ طاقت ِ بنیانم

با چشم و روى ِ روشن ِ خورشیدى ، با گیسوى طنابى یلدایى

عاشق که مى شدم نهراسیدم از فتنه هاى واهى بدنامى

از آن که گفته اند که مى ارزد ، عاشق شدن به فتنه ى رسوایى

  سعید عندلیب

   من دلم می خواهد

   خانه ای داشته باشم پرِ دوست

   کنج هر دیوارش دوستهایم بنشینند آرام

   گل بگو گل بشنو

   هر کسی می خواهد

   وارد خانۀ پر عشق و صفایم گردد

   یک سبد بوی گل سرخ به من هدیه کند

   شرط وارد گشتن

   شستشوی دلهاست

   شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست

   بر درش برگ گلی می کوبم

   روی آن با قلم سبز بهار

   می نویسم ای یار !

   خانۀ ما اینجاست

   تا که سهراب نپرسد دیگر

   " خانۀ دوست کجاست ؟ "

                        « فریدون مشیری » 

نمي رسي .....

اي عشق ناي  عشق بريد ونمي رسي

افتاد كاردل به اميد ونمي رسي

اي ناخداي كشتي طوفان شنيده ام

 لنگرزدرد عشق بريد ونمي رسي

اينجا اميد نبض شقايق نمي رود

اميد نااميدِاميدونمي رسي

مرديم بي حضور آبيت اي سبزجاودان

سرخي زخون لاله چكيدونمي رسي

تاكي اسير عمق  زمين شانه بهار

رنگ ازرخ نسيم پريدونمي رسي

ليلاي خاطرم به خدا ديرمي شود

مجنون بريدوجامه دريدونمي رسي

اين جمعه هم گذشت وگذشت وگذشت وواي

آيا تو بازجمعه رسيد ونمي رسي

صدها غزل به پاي توزانو زدو شكست

پشت هزرا واژه خميد ونمي رسي

شعر:علي غريبي

برگزیده از وبلاگ : پردیس اندیشه (علی غریبی)

ای نوبهار عاشقان، داری خبر از یار ما

ای از تو آبستن چمن، وی از تو خندان باغ‌ها

ای بادهای خوش نفس، عشاق را فریادرَس،
ای پاکتر از جان و جا، آخر کجا بودی کجا؟

ای فتنه ی روم و حبش، حیران شدم کاین بوی خَوش،
پیراهن یوسف بود، یا خود، روان مصطفی؟

ای جویبار راستی، از جوی یار ماستی،
بر سینه‌ها سیناستی، بر جان‌هایی جان فزا

ای قیل و ای قال تو خوش، وی جمله اشکال تو خوش،
ماه تو خوش؛ سال تو خوش؛ ای سال و مه چاکر تو را.

حضرت مولانا

                         قاصدک 

   قاصدک ! هان چه خبر آوردی ؟

   از کجا وز که خبر آوردی ؟

   خوش خبر باشی , اما , اما

   گرد بام و در من بی ثمر می گردی

   انتظار خبری نیست مرا

   نه ز یاری نه ز دیارِ دیاری_ باری

   برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس

   برو آنجا که ترا منتظرند

   قاصدک !

   در دل من همه کورند و کرند

   دست بردار از این در وطنِ خویش غریب

   قاصد تجربه های همه تلخ

   با دلم می گوید

   که دروغی تو ,دروغ 

   که فریبی تو , فریب

   قاصدک ! هان .ولی ...آخر...ای وای

   راستی آیا رفتی با باد

   با توام آی ! کجا رفتی ؟ آی !

   راستی آیا جایی خبری هست هنوز ؟

   مانده خاکستر گرمی جایی ؟

   در اجاقی طمع شعله نمی بندم _ خردک شرری هست هنوز ؟

   قاصدک !

   ابرهای همه عالم شب و روز

   در دلم می گریند . 

                                                    "مهدی اخوان ثالث "

           باغ مهتاب

   دیشب , ای بهتر ز گل ! در عالم خوابم شکفتی

   شاخ نیلوفر شدی در چشم پر آبم شکفتی

   ای گل وصل از تو عطرآگین نشد آغوش گرمم

   گر چه بشکفتی ولی در عالم خوابم شکفتی

   بر لبم , ای بوسۀ شیرین تر از جان ! غنچه کردی

   گل شدی , بر سینۀ هم رنگ سیمابم شکفتی

   شام ابر آلود طبعم را دمی چون روز کردی

   آذرخشی بودی و در جان بی تابم شکفتی

   یک رگم خالی نماند از گردش گلابت

   ای گل مستی که در جام می نابم شکفتی

   بستر خویش از حریری نرم چون مهتاب کردم

   تا تو چون گل های شب در باغ مهتابم شکفتی

   خوابگاهم شد بهشتی , بسترم شد نوبهاری

   تا تو , ای بهتر زگل !در عالم خوابم شکفتی .

                                                 " سیمین بهبهانی " 

عید آمد "مهدی‌ اخوان‌ ثالث‌ (م‌. امید)"

عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم
گردی‌ نستردیم‌ و غباری‌ نفشاندیم‌

دیدیم‌ که‌ در کسوت‌ بخت‌ آمده‌ نوروز
از بیدلی‌ او را ز در خانه‌ براندیم‌

هر جا گذری‌ غلغله شادی‌ و شورست‌
ما آتش‌ اندوه‌ به‌ آبی‌ ننشاندیم‌

آفاق‌ پر از پیک‌ و پیام‌ست‌، ولی‌ ما
پیکی‌ ندواندیم‌ و پیامی‌ نرساندیم‌

احباب‌ کهن‌ را نه‌ یکی‌ نامه‌ بدادیم‌
و اصحاب‌ جوان‌ را نه‌ یکی‌ بوسه‌ ستاندیم‌

من‌ دانم‌ و غمگین‌ دلت‌، ای‌ خسته‌ کبوتر
سالی‌ سپری‌ گشت‌ و ترا ما نپراندیم‌

صد قافله‌ رفتند و به‌ مقصود رسیدند
ما این‌ خرک‌ لنگ‌ ز جوئی‌ نجهاندیم‌

ماننده افسونزدگان‌ ره‌ به‌ حقیقت‌
بستیم‌، و جز افسانه بیهوده‌ نخواندیم‌

از نه‌ خم‌ گردون‌ بگذشتند حریفان‌
مسکین‌ من‌ و دل‌ در خم‌ این‌ زاویه‌ ماندیم‌

طوفان‌ بتکاند مگر «امید» که‌ صد بار
عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم‌

ای در دل مشتاقان از عشق تو بستانها         وز حجت بی‌چونی در صنع تو برهانها

در ذات لطیف تو حیران شده فکرتها            بر علم قدیم تو پیدا شده پنهانها

در بحر کمال تو ناقص شده کاملها               درعین قبول تو، کامل شده نقصانها

در سینهٔ هر معنی بفروخته آتشها                 بر دیدهٔ هر دعوی بر دوخته پیکانها

بر ساحت آب از کف پرداخته مفرشها           بر روی هوا از دود افراخته ایوانها

از نور در آن ایوان بفروخته انجمها              وز آب برین مفرش بنگاشته الوانها

مشتاق تو از شوقت در کوی تو سرگردان      از خلق جدا گشته خرسند به خلقانها

از سوز جگر چشمی چون حقهٔ گوهرها          وز آتش دل آهی چون رشتهٔ مرجانها

در راه رضای تو قربان شده جان، و آن گه     در پردهٔ قرب تو زنده شده قربانها

از رشتهٔ جانبازی بر دوخته دامنها                در ماتم بی‌باکی بدریده گریبانها

در کوی تو چون آید آنکس که همی بیند           در گرد سر کویت از نفس بیابانها

چه خوش بود آن وقتی کز سوز دل از شوقت    در راه تو می‌کاریم از دیده گلستانها

ای پایگه امرت سرمایهٔ درویشان                  وی دستگه نهیت پیرایهٔ خذلانها

صد تیر بلا پران بر ما ز هر اطرافی             ما جمله بپوشیده از مهر تو خفتانها

بی رشوت و بی‌بیمی بر کافر و بر مومن         هر روز برافشانی، از لطف تو احسانها

میدان رضای تو پر گرد غم و محنت               ما روفته از دیده آن گرد ز میدانها

در عرصهٔ میدانت پرداخته در خدمت               گوی فلکی برده، قد کرده چو چوگانها

از نفس جدا گشته در مجلس جانبازی                بر تارک بی‌نقشی فرموده دل افشانها

حقا که فرو ناید بی‌شوق تو راحتها                   والله که نکو ناید، با علم تو دستانها

گاه طلب از شوقت بفگنده همه دلها                   وقت سحر از بامت، برداشته الحانها

چون فضل تو شد ناظر چه باک ز بی‌باکی          چون ذکر تو شد حاضر، چه بیم ز نسیانها

گر در عطا بخشی آنک صدفش دلها                  ور تیر بلا باری، اینک هدفش جانها

ای کرده دوا بخشی لطف تو به هر دردی            من درد تو می‌خواهم دور از همه درمانها

عفو تو همی باید چه فایده از گریه                     فضل تو همی باید، چه سود ز افغانها

ما غرفهٔ عصیانیم بخشنده تویی یارب                 از عفو نهی تاجی، بر تارک عصیانها

بسیار گنه کردیم آن بود قضای تو                     شاید که به ما بخشی، از روی کرم آنها

کی نام کهن گردد مجدود سنایی را                     نو نو چو می‌آراید، در وصف تو دیوانها

این شعر از سنایی هستش...

سنایی که در ابتدای زندگی انسان خوبی نبوده... در نیمه های زندگی رو به عرفان میاره و بعد مدتی به یکی از پر اوازه ترین عارف ها بدل میشه... در بیت آخر این شعر میگه که خدا یا دیگه سنایی را با اون نام قبلی نخواهند خواند چرا که...

این شعر یکی از زیبا ترین اشعاریه که در کل زندگیم بهش بر خوردم... امیدوارم عزیزان بپسندند...

با تشکر از رضای عزیز بخاطر انتقال پست...