چشم ابر

   من ... و تسبیح چوبی پدرم

   سالها می شود که در کوچه

   چشم در چشم ابر می دوزیم

   که ببارد درخت آلوچه

   از خدای تو دلخورم از این

   که چرا زندگی من این است

   که چرا سهم من شد از دنیا

   چشمهایی که بی تو غمگین است

   نامه ام را به دست او برسان

   و بگو که چقدر غم دارم

   و بگو که هنوز منتظرم

   وسط خوابهای بیدارم

   شهر , شبها چه چیز دارد جز

   کوچه هایی از ابتدا بن بست

   آسمانی پر از ترک گاهی

   هر ستاره ستاره ای در دست

   من نه از شب , نه از سیاهی ها

   و نه از اتفاق می ترسم

   بیم دارم که روزهای سیاه

   برود سمت باغ می ترسم !

   از مجموعه شعر « پلکهای قفل شده » سروده آزاده بشارتی .                 

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"

باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!

يادم آمد كه دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم

نگسستم ، نرميدم

رفت در ظلمت شب آن شب و شبهاي دگر هم

نگرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نكني ديگر از آن كوچه گذر هم !

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم !

این آینده کدام بود
که بهترین روزهای عمر را حرامِ دیدارش کردم

< حسین پناهی

الو سلام .

الو؟

منزل خداست؟

اين منم مزاحمي که آشناست

هزار دفعه اين شماره را دلم گرفته است

ولي هنوز پشت خط در انتظار يک صداست

شما که گفته ايد پاسخ سلام واجب است

به ما که مي رسد ، حساب بنده هايتان جداست؟

الو ....

دوباره قطع و وصل تلفنم شروع شد

خرابي از دل من است يا که عيب سيم هاست؟

چرا صدايتان نمي رسد کمي بلند تر

صداي من چطور؟ خوب و صاف و واضح و رساست؟

اگر اجازه مي دهي برايت درد دل کنم

شنيده ام که گريه بر تمام دردها شفاست

دل مرا بخوان به سوي خود تا که سبک شوم

پناهگاه اين دل شکسته خانه ي شماست

الو ، مرا ببخش ، باز هم مزاحمت شدم

دوباره زنگ مي زنم ، دوباره ، تا خدا خداست ...

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست
آنچنان که تارو پود قلب من از هم گسست
می روم با زخم هایی مانده از یک سال سرد
آن همه برفی که آمد آشیانم را شکست
می روم اما نگویی بی وفا بود و نماند
از هجوم سایه ها دیگر نگاهم خسته است
راستی : یادت بماندگناه چشم تو
تاول غربت به روی باغ احساسم نشست
طرح ویران کردنم اما عجیب و ساده بود
روی جلد خاطراتم دست طوفان نقش بست

                مرثیۀ جنگل

   امشب همه غمهای عالم را خبر کن !

   بشین و با من گریه سر کن ,

                                     گریه سر کن !

   ای جنگل , ای انبوه اندوهانِ دیرین !

   ای چون دل من , ای خموشِ گریه آگین !

   سر در گریبان , در پس زانو نشسته ,

   ابرو گره افکنده , چشم از درد بسته , 

   در پرده های اشک پنهان , کرده بالین ! 

   ای جنگل , ای داد !

   از آشیانت بوی خون می آورد باد !

   بر بال سرخ کَشکَرت پیغام شومی است ,

   آنجا چه آمد برسر آن سرو آزاد ؟

   ای جنگل , ای شب !

   ای بی ستاره !

   خورشید تاریک !

   اشکِ سیاهِ کهکشانهایِ گسسته !

   آیینۀ دیرینۀ زنگار بسته !

   دیدی چراغی را که در چشمت شکستند ؟

   ای جنگل , ای غم !

   چنگ هزار آوای بارانهای ماتم !

   در سایه افکندِ کدامین ناربُن ریخت

   خون از گلوی مرغ عاشق ؟ 

   مرغی که می خواند

   مرغی که با آوازش از کنج قفس پرواز می کرد ,

   مرغی که می خواست 

   پرواز باشد ...

   ای جنگل , ای حیف !

   همسایۀ شبهای تلخ نامرادی !

   در آستان سبز فروردین , دریغا

   آن غنچه های سرخ را برباد دادی !

   ای جنگل , ای پیوسته پاییز !

   ای آتش خیس !

   ای سرخ و زرد , ای شعلۀ سرد !

   ای در گلوی ابر و مه فریادِ خورشید !

   تا کی ستم با مرد خواهد کرد نامرد ؟

   ای جنگل , ای در خود نشسته !

   پیچیده با خاموشی سبز ,

   خوابیده با رؤیایِ رنگینِ بهارِ نغمه  پرداز ,

   زین پیله , کی آن نازنین پروانه خواهد کرد پرواز ؟

   ای جنگل , ای همراز کوچک خان سردار !

   همعهدِ سرهای بریده !

   پُر کرده دامن 

   از میوه های کال چیده !

   کی می نشیند دردِ شیرینِ رسیدن

   در شیر پستانهای سبزت ؟

   ای جنگل , ای خشم !

   ای شعله ور چون آذرخشِ پیرهن چاک !

   با من بگو از سرگذشت آن سپیدار ,

   آن سهمگین پیکر , که با فریاد تندر

   چون پاره ای از آسمان , افتاده بر خاک !

   ای جنگل , ای پیر !

   بالندۀ افتاده , آزادِ زمینگیر !

   خون می چکد اینجا هنوز از زخمِ دیرینِ تبرها .

   ای جنگل ! اینجا سینۀ من چون تو زخمی ست .

   اینجا , دمادم دارکوبی بر درخت پیر می کوبد,

                                                       دمادم .

                                                     " هوشنگ ابتهاج "

   کشکرک : پرنده ای از راستۀ سبکبالان با پرهای سیاه متمایل به بنفش و ارغوانی . 

               سفر به خیر

  _ « به کجا چنین شتابان ! »

                                   گَوَن از نسیم پرسید .

  _ « دل من گرفته زینجا ,

                                  هوس سفر نداری

   ز غبار این بیابان ؟ »

  _ « همه آرزویم , اما

                                 چه کنم بسته پایم ... »

  _ « به کجا چنین شتابان ؟ »

  _ « به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم .»

  _ « سفرت به خیر ! اما , تو و دوستی , خدا را

  چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی ,

  به شکوفه ها , به باران ,

  برسان سلام ما را . »

                           " شفیعی کد کنی " 

                       نشانی

   « خانۀ دوست کجاست ؟ » در فلق بود که پرسید سوار .

       آسمان مکثی کرد .

   رهگذر شاخۀ نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

      و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت :

   « نرسیده به درخت ,

   کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

   و در آن عشق به اندازۀ پرهای صداقت آبی است .

   می روی تا ته کوچه که از پشت باغ , سربه در می آرد ,

   پس به سمت گل تنهایی می پیچی ,

   دو قدم مانده به گل ,

   پای فوارۀ جاوید اساطیر زمین می مانی

   و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد .

   در صمیمیت سیال فضا , خش خشی می شنوی :

   کودکی می بینی

   رفته از کاج بلندی بالا , جوجه بردارد از لانۀ نور

   و از او می پرسی

   خانۀ دوست کجاست . »

                                                 " سهراب سپهری "