فرصتی کو:

بال و پر ریخته مرغم به قفس

                     تا گشایم پر و بال

                                              پر پروازم نیست

تا بگویم چه به مرغان چمن می گذرد

                         فرست آوازم نیست ! 

                                                حمید مصدق 

عجب کمان و کمینی ست چشم و ابرویت

عجب کمند بلندی ست تاب گیسویت

شکار می شود آخر هر آنچه بگریزد

نمانده راه فراری برای آهویت

نسیم می وزد این عطر توست واویلا

رسد به خلوت دلدادگان اگر بویت

دوباره خیل هواخواه در تمنایت

دوباره لشکر عشاق در تکاپویت

چقدر کشته و زخمی به بار می آید

اگر دوباره بیفتد نقاب از رویت

خوشا به هلهله کشتگان در راهت

بدا به زندگی عاشقان ترسویت

بدا به من که خزانم، به من که ویرانم

و نیست بال و پری تا شوم پرستویت

بیا کمان و کمندت درست، کاری کن

نمانده راه فراری برای آهویت

حسین فروزنده

آب را گل کردند..

در فرودست اکنون،کفتری می میرد
در همان آبادی ، کوزه از آب تهی است

آب را گل کردند…
آن سپیدار بلند ، که فلان رود روان ، از کنارش میرفت ،
                               زرد و قامت کج و پژمرده شده ،
دگر آن درویش هم ،
دلش از اینهمه ناپاکی این آب روان،
بخروش آمده ، اما … خاموش است ،
تا مبادا که همان خشکه نان هم ز کفش بستانند،

در مصاف گل و لای ،
 رود زیبا خجل است ،
گویی…
          زشتی دو برابر کند این آب کنون،

آب را گل کردند…
حرمت عشق شکستند،
ناله از من بربودند،
مستی از من بگرفتند،
 آب را گل کردند…

چه گل آلود این آب ،
و چه ناپاک این رود،
      
       تو به ما گفتی : مردم بالادست ، چه صفایی دارند،
      غنچه ای گر شکفد ، اهل ده باخبرند،
       و تو امروز کجایی سهراب ؟
       تا ببینی ، که همان مردم بالادست ،
       ز صفا عاری و از عشق تهی میباشند،

چشمه هشان بی آب…
گاوهاشان بی شیر…
دهشان بی رونق،
ساکت و خاموش است،
دگر از غنچه شکفتن خبری نیست ،
           مردم بالادست ، همه در ماتم و اندوه نشستند اما…
                                      کدخدا در خانه با زنش میخندد،
آب را گل کردند…
     تو نبودی سهراب،
             آب را گل کردند…

                    زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت,

                                            سرها در گریبان است

کسی سر بر نیاردکرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.

نگه جز پیش پا را دید نتواند,

که ره تاریک و لغزان ست.

و گر دست محبت سوی کس یازی,

به اکراه آورد دست از بغل بیرون:

که سرما سخت سوزان است.

نفس,کز گرمگاه سینه می آید برون , ابری شود تاریک,

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .

نفس که اینست,پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟

مسیحای جوانمرد من!ای ترسای پیر پیرهن چرکین!

هوا بس نا جوانمردانه سرد ست...آی ....

دمت گرم و سرت خوش باد!

سلامم را تو پاسخ گوی,دربگشای!

منم من,میهمان هر شبت , لولی وش مغموم.

منم من, سنگ تیپا خودده ی رنجور.

منم,دشنام پست آفرینش نغمه ی ناجور.

نه از رومم نه از زنگم,همان بیرنگ بیرنگم,

بیا بگشای در,بگشای, دلتنگم

حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج میلرزد.

تگرگی نیست, مرگی نیست.

صدایی گر شنیدی,صحبت سرما و دندان ست.

من امشب آمدستم وام بگزارم

حسابت را کنار بگزارم.

چه می گوئی که بیگه شد, سحر شد, بامداد آمد؟

فریبت می دهد ,بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست.

حریفا!گوش سرما برده است این, یادگار سیلی سرد زمستان ست

و قندیل سپهر تنگ میدان, مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود پنهان ست

حریفا! رو چراغ باده را برافروز , شب با روز یکسان ست.

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر, درها بسته, سرها در گریبان,دستها پنهان,

نفسها ابر , دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلورآجین,

زمین دلمرده,سقف آسمان کوتاه,

غبار آلوده مهر و ماه,

زمستان ست ! 

                       (مهدی اخوان ثالث ) 

 مــــــــُـر داب

خـسـته تـر ا ز خــستـگی ا م  مـثـل یــه مــــــــــــرداب تـنـم

مـیـو ن یـک کـــــــــــــــویـر کـور غــروب خـا طـره مـنـم

د ر ا یـن غــــروب پـر غـبــا رقــــــــــــرا ر مـونـد ن نـدارم

پـرنــد ه ا ی شـکـسـته  پـَر، پـُـر از هــــــــــــــوای رفــتـنـم

مـو لـود یـک لـحـظـه ی شــوُم  تــو شـور زار  سـر نــوشــت

تـحمـلـم تـمـوم شـــده  تـابــــــــــــــــــوت خـا طـــر مـنـم

تـمـوم لـحـظـه هـای مـن  در انـتـظـــا ر مـــــــــــــــر گـمـِـه

قـاصـــد کـی زخـمـی شــــده بــه د سـت  دو ست ُ دشـمـنـم

د ریــــــغ یـک در یـا ی تـلـخ مـونـده  بـه د ل مـثـلِ کـویــر

د ر ا یــن کـو یـر ســوت کـور  خــا طـره ا ی  خـفـتــه مـنـم

مـیـو ن  یـک دشـــت مـلـــــول  مـُهــرســکـوت روی لـبـا م

ز خــــــــــم  زبــون ایـن زمـیـن  مـونــده  نـشـون روی تـنــم

هـیچـی وا سـم نـمـونـده  جــُز گـردُ غـبـار  خــــــــــــــاطـره

مـسـافـر جــادَه ی غـم  غـریـب دور از وطـــــــــــــــــــــنـم

تـمـوم کـو چه هـای د ل هـمـش به بـــــــــن بـسـت ر سـیـده

عـــــا طـفـــــه ام حـــروم شــده  سـیـاه چـو قـلب شـب مـنـم

زنـجـیــــــــری از جـنس  زمـیـن بـه دسـتُ پـام  بـسـتـه شــده

مـگـر نـمـیـد و نه  زمـیـن ؟ عــــا شـق  آسـمـــــــــــون مـنـم

رو  ایـن زمـیـن  بـی طـپـش،طــــــــا قـت مـــــونـد ن  نـدارم

ای آسـمـون بـگـو بـه مـن  تـا کـی  بـایـد  جــــــــون  بـکنـم

لـحـظــــــه هــــــای آخـــــر مـن   د ل از هـمـه  بــُـریــدنــه

د ر ایـن  غــروب بـی کـسـی، مـن خـود  ممُ  گــُــم مـیـکـنـم

ا مـّا از ایـن فـاصــــــــلــه هـا  بـد جـو ری گـریـه ام مـیگـیـره

فـرا ری  از فـا صـلـه  هـا  کــتـا ب  نـا خــــــــــونــد ه مــنـم

یوسف عبدالحسینی (میلاجردی)

منبع وبلاگ :پنجره آبی http://komosh.bloghaa.com/

قطره قطره اگر چه آب شدیم
ابر بودیم و آفتاب شدیم

ساخت ما را هم او که می پنداشت
به یکی جرعه اش خراب شدیم

هی مترسک کلاه خود بردار
ما کلاغان دگر عقاب شدیم

ما از آن سودن و نیاسودن
سنگ زیرین آسیاب شدیم

اینک این تو که چهره می پوشی
اینک این ما که بی نقاب شدیم

ما که ای زندگی به خاموشی
هر سوال تو را جواب شدیم

دیگر از جان ما چه می خواهی ؟
ما که با مرگ بی حساب شدیم .

                             آهنگ دیگر

شعرم سرود پاک مرغان چمن نیست

تا بشکفد از لای زنبقهای شاداب

یا بشکند چون ساقه های سبز سیراب

یا چون پر فواره ریزد روی گلها:

خوشخوان باغ شعر من,زاغ غریبی است

نفرینی شعر خداوندان گفتار

فواره ی گلهای من مار است و هر صبح

گلبرگها را می کند از زهر سرشار

من,راندگان بارگاه شاعران را 

در کلبه ی چوبین شعرم می پذیرم

من,قصه می پردازم از جغد

این کوتوال قلعه ی بی برج و بارو

از کولیان خانه بر دوش کلاغان

گاهی که توفان میدرد پرهایشان را.

از خاک می گویم سخن,از خار بد نام

با نیشهای طعنه در جانش شکسته

از زرد می گویم سخن,این رنگ مطرود

از گرگ,این آزاده ی از بند رسته

من,دیوها را می ستایم

از خوان رنگین سلیمان می گریزم

من,باده می نوشم به محراب معابد

من,از بهار دیگران غمگین و از پاییزشان شاد

من,با خدای دیگران در جنگ, با شیطانشان دوست

من,یار آنانم که زیر آسمان کس یارشان نیست.

حافظ نیم تا با سرود جاودانم

خوانند یا رقصند ترکان سمرقند

ابن یمینم پنجه زن در چشم اختر

مسعود سعدم روزنی را آرزومند.

من آمدم تا بگذرم چون قصه ای تلخ

در خاطر هیچ آدمیزادی نمانم

ننشسته ام تا جای کس را تنگ سازم

یا چون خداوندان بی همتای گفتار

بی مایگان را از راه تاریخ رانم,

سعدی بماناد!

کز شعله ی نام بلندش نامها سوخت

من می روم تا شاخه ی دیگر بروید

هستی مرا, این بخشش مردانه آموخت.

ای نخلها ی سوخته در ریگزاران ,

حسرت میندوزید از دشنام هر باد

زیرا اگر در شعر حافظ گل نکردید

شعر من _این ویرانه _ پرچین شما باد!

ای جغدها , ای زاغ ها , غمگین مباشید

زیرا اگر " دشنام زیبائی " شما را رانده از باغ

و آوازتان شوم است در شعر خدایان

من قصه پرداز نفسهای سیاهم

فرخنده می دانم سرود تلختان را .

من آمدم تا بگذرم,آری چنین است

سعدی نیم تا بال بگشایم بر آفاق

مسعود سعدم " تنگ میدان و زمین گیر"  

انعام من کند است و زنجیر است و شلاق. 

                                        " منوچهر آتشی "

کوتوال : نگهبان, قلعه بان.

کند : چوب بزرگی که پای مجرمان و گنه کاران را در آن می نهادند . 

شعر زیبای " روی جاده نمناك " سروده شادروان مهدی اخوان ثالث .
شاعر این شعر را به مناسبت خودكشی صادق هدایت بزرگترین نویسنده معاصر ایران سروده بود .


اگرچه حالیا دیریست كان بی كاروان كولی
ازین دشت غبار آلود كوچیده ست
و طرف دامن از این خاك دامنگیر برچیده ست
هنوز از خویش پرسم گاه
آه
چه می دیده ست آن غمناك روی جاده ی نمناك ؟
زنی گم كرده بویی آشنا و آزار دلخواهی ؟
سگی ناگاه دیگر بار
وزیده بر تنش گمگشته عهدی مهربان با او
چنانچون پاره یا پیرار ؟
سیه روزی خزیده در حصاری سرخ ؟
اسیری از عبث بیزار و سیر از عمر
به تلخی باخته دار و ندار زندگی را در قناری سرخ ؟
و شاید هم درختی ریخته هر روز همچون سایه در زیرش
هزاران قطره خون بر خاك روی جاده ی نمناك ؟
چه نجوا داشته با خویش ؟
پ یامی دیگر از تاریكخون دلمرده ی سوداده كافكا ؟
همه خشم و همه نفرین ، همه درد و همه دشنام ؟
درود دیگری بر هوش جاوید قرون و حیرت عصبانی اعصار
ابر رند همه آفاق ، مست راستین خیام ؟
تقوی دیگری بر عهد و هنجار عرب ، یا باز
تفی دیگر به ریش عرش و بر آین این ایام ؟
چه نقشی می زده ست آن خوب
به مهر و مردمی یا خشم یا نفرت ؟
به شوق و شور یا حسرت ؟
دگر بر خاك یا افلاك روی جاده ی نمناك ؟
دگر ره مانده تنها با غمش در پیش آیینه
مگر ، آن نازنین عیاروش لوطی ؟
شكایت می كند ز آن عشق نافرجام دیرینه
وز او پنهان به خاطر می سپارد گفته اش طوطی ؟
كدامین شهسوار باستان می تاخته چالاك
فكنده صید بر فتراك روی جاده ی نمناك ؟
هزاران سایه جنبد باغ را ، چون باد برخیزد
گهی چونان گهی چونین
كه می داند چه می دیده ست آن غمگین ؟
دگر دیریست كز این منزل ناپاك كوچیده ست
و طرف دامن از این خاك برچیده ست
ولی من نیك می دانم
چو نقش روز روشن بر جبین غیب می خوانم
كه او هر نقش می بسته ست ،‌ یا هر جلوه می دیده ست
نمی دیده ست چون خود پاك روی جاده ی نمناك

                                         سگها و گرگها

 هوا سرد است و برف آهسته بارد

 ز ابری ساکت و خاکستری رنگ

 زمین را بارش مثقال , مثقال

 فرستد پوشش فرسنگ , فرسنگ

 سرود کلبه ی بی روزن شب

سرود برف و باران ست امشب

ولی از زوزه های باد پیداست

که شب مهمان توفان ست امشب

دوان بر پرده های برفها , باد ,

روان بر بالهای باد , باران,

درون کلبه ی بیروزن شب ,

شب توفانی سرد زمستان

     آواز سگها :

 "زمین سرد است و برف آلوده و تر,

هوا تاریک و توفان خشمناک ست ؛

کشد _ مانند گرگان _ باد , زوزه ,

ولی ما نیکبختان را چه باک ست ؟"

 « کنار مطبخ ارباب , آنجا ,

بر آن خاک اره های نرم خفتن ,

چه لذت بخش و مطبوع ست ؛ و آنگاه

عزیزم گفتن و جانم شنفتن»

 « وز آن ته مانده های سفره خوردن »

« وگر آنهم نباشد , استخوانی .»

« چه عمر راحتی , دنیای خوبی , 

چه ارباب عزیز و مهربانی ! »

 « ولی شلاق ! ... این دیگر بلائی ست ...

بلی اما تحمل کرد باید ؛

درست ست اینکه الحق دردناک ست ,

ولی ارباب آخر رحمش آید,

  ولی شلاق ! ... این دیگر بلائی ست ...

بلی اما تحمل کرد باید ؛

درست ست اینکه الحق دردناک ست ,

ولی ارباب آخر رحمش آید,

 گذارد , چون فروکش کرد خشمش ,

که سر بر کفش و بر پایش گذاریم

 شمارد زخمهامان را و ما این _

محبت را غنیمت می شماریم ... »

 خروشد باد و بارد همچنان برف

 ز سقف کلبه ی بیروزن شب,

شب توفانی سرد زمستان ,

 زمستانٍ سیاهٍ مرگ مرکَب

       آواز گرگها :

 « زمین سرد است و برف آلوده و تر

 هوا تاریک و توفان خشمگین ست

کشد ـ مانند سگها ـ باد , زوزه ,

 زمین و آسمان با ما بٍکین ست »

 « شب و کولاک رُعب انگیز و وحشی

 شب و صحرای وحشتناک و سرما ؛

 بلای نیستی , سرمای پرسوز ,

 حکومت می کند بر دشت و بر ما »

 « نه مارا گوشه ی گرم  کُنامی ,

 شکاف کوهساری , سر پناهی ؛ »

  « نه حتی جنگلی کوچک , که بتوان

 در آن آسود , بی تشویش , گاهی .»

 دو دشمن در کمین ماست ؛ دایم

 دو دشمن می دهد ما را شکنجه .

 برون : سرما , درون : این آتش جوع

 که بر ارکان ما افکنده پنجه .»

 « و ... اینک ... سومین دشمن ... که ناگاه

 برون جست از کمین و حمله ور گشت. 

 ... سلاح آتشین ... بیرحم ... بیرحم

 ... نه پای رفتن و نی جای  بر گشت ... »

 « بنوش ای برف ! گلگون شو , بر افروز

 که این خون , خون ما بی خانمانهاست .

که این خون , خون گرگهای گرسنه ست

 که این خون , خون فرزندان صحراست »

 « درین سرما , گرسنه زخم خورده ,

 دویم آسیمه سر بر برف, چون باد.

 ولیکن عزّت آزادگی را

 نگهبانیم , آزادیم , آزاد . »

                                                        { مهدی اخوان ثالث } 

جمالیندیر نگارستان

منیم ای نازلی دلداریم ، منیم ای دردیمه درمان

منیم ای دولتیم ، واریم ، باغیشلا ، گئچ گناهیمدان

سالاندا سن منی بنده ، یاخینلیق اولماسا سنده

اگر قانیمی تؤكسنده ، یولومدان دؤنمرم بیر آن

شیریندیر لبلرین دلبر ، او گول رخسارینی گؤستر

یازیق گؤینوم سنی ایستر ، منی الدن سالیر هجران

جمالین پرده یه سالما ، بو عاشیقدن اوزاق قالما

گؤزومدن انتقام آلما ، منی قویما بئله حیران

بدخشان لعلی سنسن یار ، اوزون یاقوت كیمی پارلار

سنون حسنونده دیر گلزار ، جمالیندیر نگارستان

منیم چین لیلی ، عمر انسان ، و یا بلقیس و صنعانسان

یادا بیر ماه كنعانسان ، سنه اولسون جانیم قوربان

منی سن مجنون ائتمیش سن ، حیاتدا محزون ائتمیش سن

اوزونه مفتون ائتمیش سن ، ائدیبسن قلبیمی بریان

دئییردیم من سنین یارین ؟ كی اولدوم ایندی بیمارین

سنین نورانی رخسارین ، منی یاندیردی ، ای جانان

نظامی اولدو بیچاره ، ائدیب هجرانین آواره

تاپیلمیر دردینه چاره ، اولوب جاری گؤزوندن قان