یکی درد و یکی درمان پسندد / یک وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران / پسندم آنچه را جانان پسندد

دوای درد بی درمان تویی تو

همه وصل و همه هجران تویی تو

وحشت از عشق که نه ، ترس من فاصله هاست!

وحشت از قصه که نه ، ترس من خاتمه هاست!

ترس بیهوده ندارم،صحبت از خاطره هاست !

صحبت از کشتن نا خواسته ی عاطفه هاست!

کوله باریست پر از هیچ که بر شانه ماست!

گله از دست کسی نیست ، مقصر دل ماست!

تو دريايي تلاطم داري اي دوست
تو لبخند و تبسم داري اي دوست

دو بيتي هاي من پايان ندارد
تو در فکرم ترنم داري اي دوست

تو دل دادی و دل دارت به یار دیگری دل داد / عجب دلدار بازاریست بیا دل داده دل دار

روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی

بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را

ای دل عبث مخور غم دنیا را

فکرت مکن نیامده فردا را

کنج قفس چو نیک بیندیشی

چون گلشن است مرغ شکیبا را

از حادثه لرزند همه کاخ نشینان           ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

مردم از درد و نمی آیی به بالینم هنوز

مرگ خود می بینم و رویت نمی بینم هنوز

زمین دیگر آن کودک پاک نیست / پر آلودگی هاست دامان وی / که خاکش به سر گرچه جز خاک نیست «اخوان ثالث»