مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز          جوان ز حادثه ای پیر می شود گاهی
بگو اگر چه به جایی نمی رسد فریاد            کلام حق دمِ شمشیر می شود گاهی

ملکی جان من هم منظور شما رو متوجه شدم و رنگ قرمز رو هم دیدم ولی معمولاً با حرفی که شعر شروع میشه مشاعره آغاز میشه ، خواستم اینجوری باب نشه

یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم

ویران شود این شهر که میخانه ندارد

در این شهر نا آشنا    تا کی بنالم بی صدا

اه ای خدا اه ای خدا   تا کی من بخوانم من دعا

در اندیشه چنان مستِ خرابم

که دیگر می نیاید نیز خوابم

مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم

مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم

منم فانوس لبخندت،غرورت،گریه ات،خشمت

اسیرم،خسته ام،سیرم،

مرا دریاب،میمیرم...

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم زبی آبی               ولی با ذلت و خواری پی شبنم نمی گردم

ملکی جان دو تا تایپیک پایینتر مشاعره قطع شده

می توان هر لحظه هر جا
عاشق و دلداده بودن

پر غرور چون آبشاران
بودن اما ساده بودن...

نشد از یاد برم خاطره ی دوری را

باز هم گرچه رسیدیم به هم دل تنگ ام

مرا گفت شمعت چه بايد همي
شب تيره خوابت نيايد همي