دل برايش هديه بردم ، سنگدل خنديد و گفت ....... دور اندازند مستان ، ساغر بشكسته را

اگر قادر نیستی خود را بالا ببری همانند  سیب باش تا با افتادنت اندیشه‌ای را بالا ببری.

یا رب نگاه کس ،به کسی آشنا مکن

گر می کنی کرم کن و از هم جدا مکن.....

اي رهروان خسته چه مي جوئيد

در اين غروب سرد ز احوالش

او شعله رميده خورشيد است

بيهوده مي دويد به دنبالش

شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست

گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا

آخر چه شد که این همه نامهربان شدی

چیزی که خوش نداشتم ای دوست،آن شدی

اولین روز دبستان باز گرد           شادی آن روزهایم باز گرد

باز گرد ای خاطرات کودکی        بر سوار اسب های چوبکی

درس های سال اول ساده بود        آب را بابا به سارا داده بود . . . .

دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد چون که او بالاتر است
گر کسی بر نا کسی بالا نشیند فخر نیست
روی دریا خس نشیند قعر دریا گوهر است

تا چند بسته ماندن  در دام خود فریبی

با غیر آشنایی،با آشنا غریبی؟

يکي مي پرسد اندوه تو از چيست؟

سبب ساز سکوت مبهمت کيست؟

برايش صادقانه مي نويسم

براي آنکه بايد باشد و نيست