دستم به دست توست

دستت به دست من

من با تو می شوم

همراه و هم وطن

ما در کنار هم

یک مشت محکمیم

پر شور و پر صدا

وقتی که با همیم

وقتی که بی توام

من می شوم جدا

من بی تو می شوم

یک دست بی صدا

تو انگار نه انگار.... 

آن قدر مرا با غم دوریت نیازار
با پای دلم راه بیا قدری و بگذار،

این قصه سرانجام خوشی داشته باشد
شاید که به آخر برسد این غم بسیار

این فاصله تاب از من دیوانه گرفته
در حیرتم از این همه دلسنگی دیوار

هر روز منم بی تو و من بی تو ولاغیر
تکرار... و تکرار...
من زنده به چشمان مسیحای تو هستم
من را به فراموشی این خاطره نسپار

کاری که نگاه تو شبی با دل ما کرد
با خلق نکرده ست ؛ نه چنگیز، نه تاتار!

ای شعر، چه می فهمی ازین حال خرابم؟
دست از سر این شاعر کم حوصله بردار

حق است اگر مرگ ِ من و عالم و آدم،
بگذار که یک بار بمیریم؛ نه صدبار!!!

تصمیم خودم بود به هرجا که رسیدم؛
یک دایره آن قدر بزرگ است که پرگار.

اوج غم این قصه در این شعر همین جاست:
من بی تو پریشان و تو انگار نه انگار...  

بحث ایمان دگر و جوهر ایمان دگر است
جامــــه پاکـــی دگــر وپاکی دامان دگر است
کــــس ندیدیم کـــــه انکــــار کــــــــند وجدان را
حــــرف وجــــــدان دگـــر و گوهر وجدان دگـر است
کــــس دهـــان را به ثناگـــــویی شیــــطان نگــشود
نفــــی شیطان دگــــر و طاعت شیـــــطان دگــــر است
کـــس نگــــفته است ونگـــــوید کــــــه دد ودیــــو شویــــد
نقــــش انســـــان دگــــــر ومعنــــــی انســــان دگـر است
کــــس نیامـــــد کــــــه ستایــــد ستــــم وتفرقــــــــه را
سخـــن از عـــدل دگـــــــر ، قصه احسان دگــر است
هــــــرکـــــــه دیدم بخدمت کــــمری بست بعهــــد
مــــرد پیمان دگــــــر وبستـــــن پیمان دگر است
هــــرکــــه دیدیــــم بحفظ گـــــله از گرگان بود
قصد قصاب دگر ، مقصد چوپان دگر است...
رحیم معینی کرمانشاهی

                 قره العین من آن میوه دل یادش باد                   که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

                  ساروان بار من افتاد خدا را مددی                      که امید کرمم ، همره این محمل کرد

كولي ِشب زده ي شهر دلش چركين است
به خدا آخر ِاين دربه دري نفرين است

دستت آلوده به خون چه كسي است كه شب
سايه اش يكسره بر گُرده ي ما سنگين است

شاعران ، شهره به ديوانگي شهر شدند
اين جنون چيست ..!؟كه جان كندن مان شيرين است

موي بامويرگِ طاقت ما بافته اي لبت
از سرخي خون چه كسي رنگين است

آخرش دل بده و اين دلِ ما را نشكن
به يقين فلسفه ي عمق ِنگاهت اين است

كوه را حوصله اي نيست كه پاسخ بدهد
گوش همدردي با درد چرا سنگين است..!!

نيمه شب شعر بخوان گوشه ي ايوان خدا
هرچه باشد نفس ِبيش و كمت تسكين است

لحظه اي سر به سر بي كسي ما بگذار
چشم هاي سحر از نيمه شب غمگين است

نيمه شب شعر بخوان و به دل خويش نگير
سطح ادراك تمام ِده اگر پايين است

مسـت و لایعـقل گذشـتـم از در میخـانه دوش
سـالکـی دیدم نشـسـتـه پـیش پـیر می فـروش

گـشـتـه از دنـیـا و مـافـیهـا بـه کـلـی اخـتـیـار
از پی یک جرعه می بـر بـاده داده عقل و هوش

مطربـان افتاده بـی خود هر یکی بـر یک طرف
از نفـیر آسـوده چـنگ و از فـغـان بـربـط خـمـوش

شـمـع مـجـلـس ایـسـتـاده زرد و لـرزان و نـزار
آتشی بر سر دویده آمده خوش خوش به جوش

خـواسـتـم تـا بـگـذرم زان در کـه ناگـه از درون
چـشـم سـالک بـر من افتـاد و در آمد در خـروش

گفت، ای غافل، کجایی چند گردی هر طرف؟
بـگذر از خویش و در آور شرب ما یک جرعه نوش

تـو هم از دردی کشـان شـو در خـرابـات مغان
تا بـیابـی هر چه خواهی، این نصیحت دار گوش

نیسـت در خـورد تـو خـسـرو این حـکایتـها بـرو
آتـشـی چـنـدان نداری، بـیهده چـندین مـجـوش

باز باران!

در دیـــــاری كه در او نیست كســی یار كســــی
كاش یارب كه نیفتد به كسی كار كسی
هــــــر كس آزار منِ زار پســـــندیــــــد ولــــــــــی
نپـــســـــندیــــد دلِ زار مـن آزارِ كســــی
آخــــــرش محــــنت جانــــكاه به چـــــاه انـــــدازد
هركه چون ماه برافروخت شبِ تارِكسـی
سودش این بس كه به هیچش بفروشند چو من
هر كه باقیمت جان بود خریدار كســـی
شهریار