تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک
باور مکن که دست زدامان بدارمت

تو در کنار فراتی ندانی این معنی
به راه بادیه دانند قدر آب زلال

وفـا کـنـیـم و مـلامت کشیم و خوش باشیم       

   کــه در طــریـقـت مـا کـافـریـسـت رنـجـیـدن 

نقش پیری را ز آب و رنگ ها نتوان زدود

در زمستان برف رسوا بر سر هر بام بود

ما زخـــود سوی تو گردانیم ســــر

چون تـــویی از ما به ما نزدیکتــــر

روز سیه مرگ شود شمع مـــزارت

هر خار که از پای فقیری به در آری

"صائب تبریزی"

یا بزن سیلی به رویم یا نوازش کن سرم          در دو حالت چون رسم بردست تو می بوسمش 

مرغ بی تاب نگاهم اکنون
بر سر گنبد پاک آقاست
چشمهایم به دلم می گوید:
راستی گنبد آقا زیباست