لـبِ چـون غـنـچـه ی گـل، بازکن و فاش بگو

سـرّ آن نـقطه که کار من و دل مشکل کرد

امام خمینی(ره)

دارد تمام عشق من از دست مي رود

انگيزه هاي زيستن از دست مي رود 

در به گریه انداختن زن مواظب باشید 

خدااشک های اورا می شمارد 

زن ازکنارمرد متولد شده 

نه از پاهای او که پایمال شود

دل بـه هـجـران تـو عمریست شکیباست ولی
بــار پــیــری شــکــنــد پـشـت شـکـیـبـائـی را

از باغ مي برند چراغانيت کنند
تا کاج جشنهاي زمستانيت کنند
پوشانده اند روي تو را ابرهاي تار
تنها به اين بهانه که بارانيت کنند

دارم چــو شــمــع ســر غــمــش بـر سـر زبـان
لـب مـیـگـزد چـو غـنـچه خندان که خامشم

من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

یارب به کمند عشق پا بستم کن 

از دامن غیر خودتهی دستم کن

نابرده رنج گنج میسر نمیشود             مزد آن گرفت که جان برادر کار کرد!!!!!! 

دیروز، در میانه ی بازی، ز کودکان
آن شاه شد که جامهی خلقان ببر نداشت