ای ساربان آهسته ران، کارام جانم می رود
وان دل که با خود داشتم، با دلستانم می رود

من مانده ام مهجور از او، بیچاره و رنجور ازو
گویی که نیشی دور ازو، در استخوانم میرود

گفتم به نیرنگ و فسون، پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماند که خون، بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساروان، تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان، گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان، من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان، کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم، بگذشت عیش ناخوشم
چون مجمری پر آتشم، کز سر دخانم می رود

با آنهمه بیداد او، وین عهد بی بنیاد او
در سینه دارم یاد او، یا بر زبانم می رود

باز آی و بر چشم نشین، ای دلستان نازنین
کاشوب و فریاد از زمین، بر آسمانم می رود

شب تا سحر می نغنوم، واندرز کس می نشنوم
وین ره نه قاصد می روم، کز کف عنانم می رود

گفتم بگریم تا ابل، چون خر فرماند در گل
وین نیز نتوانم که دل، با کاروانم می رود

صبر از وصال یار من، برگشتن از دلدار من
گرچه نباشد کار کم، هر کار از آنم می رود

در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن، دیدم که جانم می رود

سعدی فغان از دست ما، لایق نبودی ای بی وفا
طاقت نمی آرم جفا، کار از فغانم می رود

وقتی بچه بودیم، عشق‌ها کمی افسانه‌ای‌تر بودند.

یعنی یا کسی عاشق نمی‌شد یا اگر عاشق می‌شد،

گویی در آسمان‌ها زندگی می‌کرد و خیلی زود زبانزد

همگان می‌شد.

عاشق شدن، موضوع پیش پا افتاده و عادی نبود

و اگر عشقی بین دو نفر شکل می‌گرفت مقدس و

رویایی بود.

نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که آن عشق‌های افسانه‌ای

در زمانه ما

رنگ باختند و شکل‌های دیگری به خود گرفتند، اما

در روزگار ما،

موضوع عاشق شدن، دیگر موضوع آسمانی و

نادری تلقی نمی‌شود.

نه از آن جهت که خود عشق، نادر و آسمانی نیست،

بلکه از این نظر که عشق‌های کاذب و غیر اصیل،

به سادگی با عشق حقیقی مشتبه گرفته می‌شوند.

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

بی تومهتاب شبی بازازآن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال توگشتم

شوق دیدارتولبریزشدازجام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه كه بودم

درنهانخانه جانم گل یادتودرخشید

باغ صدخاطره خندید

عطرصدخاطره پیچید

یادم آمدكه شبی باهم ازآن كوچه گذشتیم

پرگشودیم ودرآن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی برلب آن جوی نشستیم

توهمه رازجهان ریخته درچشم سیاهت

من همه محوتماشای نگاهت

آسمان صاف وشب آرام

یادم آیدتوبه من گفتی:ازاین عشق حذركن

لحظه ای چندبراین آب نظركن

آب،آیینه عشق گذران است

توكه امروزنگاهت به نگاهی نگران است

باش فرداكه دلت بادگران است

تافراموش كنی،چندی ازاین شهرسفركن

باتوگفتم حذرازعشق؟ندانم

سفرازپیش تو؟هرگزنتوانم

روزاول كه دل من به تمنای توپرزد

چون كبوترلب بام تونشستم

توبه من سنگ زدی!من نه رمیدم نه گسستم

بازگفتم كه توصیادی ومن آهوی دشتم

تابه دام تودرافتم همه جاگشتم وگشتم

حذرازعشق ندانم.سفرازپیش توهرگزنتوانم،نتوانم

یادم آیدكه دگرازتوجوابی نشنیدم

پای دردامن اندوه كشیدم

نگسستم،نرمیدم

رفت درظلمت غم آن شب وشبهای دگرهم

نه گرفتی دگرازعاشق آزرده خبرهم

نه كنی ازآن كوچه گذرهم

بی تواما به چه حالی من ازآن كوچه گذشتم

زنده یادفریدون مشیری

آهای اونایی که...

دست تو دست عشقتون خوشبخت زندگی می کنین

اونایی که الان با عشقتون خوشین

اونایی که هر لحظه به عشقتون اس ام اس می دید و شادیــد

همش گوشیتون زنگ میخوره و اس ام اس دارید...

هیچی...

((واسه اونایی که الان تنهـان دعا کنید...))

اونام مث شما یه روزی خوش بودن 

یه روزی عاشق و حالــا تنهان، گوشیاشون رو میزه...

همش به صفحه ش نگاه می کنن 

گاهیم گوشیاشونو خونه جا میزارن 

و یادشون میره اصلا گوشی هست!!

این تنهاییه خیلی خطرناکـه دعا کن هیچکس مبتلا نشه 

دعاکن همه به اونی که میخوان برسن 

و باهاش بـــاشن تا آخر عمر... آمین

غم عشقت بیابان پرورم کرد

فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد

بمو واجی صبوری کن صبوری

صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

کُردی بپوش, چارقد و شال را ببند

روبند را کنار بزن, یک دهن بخند !

چوبی بگیر, قلب مرا دستمال کن

تا دختران دهکده هم عاشق ات شوند 

زیبا برقص, تا بتکانی دل مرا

تن لرزه هات مثل غزل از بر من اند

خود را بپوش چشم چران هاچه دزدکی

با چشم های هیز تماشات می کنند

این بادهای هرزه که از راه میرسند

گل های روسری تورا می پراکنند