باهمه این احوال

من نپرسیدم هیچ،به چه سان دی بگذشت؟

آن همه قدرت ونیروی عظیم،به چه ره مصرف گشت؟

نه تفکر، نه تعمق ونه اندیشه دمی

عمربگذشت به بی حاصلی ومسخرگی

چه توانی که زکف دادم مفت

من نفهمیدم وکس نیزمراهیچ نگفت

قدرت عهد شباب،می توانست مراتا به خدا پیش برد

لیک بیهوده تلف گشت جوانی،هیهــات

ان کسانی که نمی دانستند،زندگی یعنی چه؟رهنمایم  بودند

عمرشان طی شد،بیهوده وبی ارزش وکار

ومرامیگفتند که چوآنان باشم

که چوآنان دائم،فکرخوردن باشم

فکرگشتن باشم،فکرتامین معاش،فکرثروت باشم

فکریک زندگی بی جنجال،فکرهمسرباشم

کس مراهیچ نگفت:

زندگی ثروت نیست،زندگی داشتن همسرنیست

زندگانی کردن،فکرخود بودن وغافل زجهان بودن نیست

من نفهمیدم وکس نیزمراهیچ نگفت

وصدافسوس که چون عمرگذشت،معنی اش فهمیدم

حال می پندارم،هدف اززیستن این است رفیق

من شدم خلق که با عزمی جزم،پای ازبندهواها گسلم

پای درراه حقایق بنهم

بادلی آسوده

فارغ ازشهوت وآزوحسدوکینه وبخل

مملوازعشق وجوانمردی وعلم

درره کشف  حقایق  کوشم

زره جنگ،برای بد وناحق پوشم

ره حق پویم وحق جویم وبس حق گویم

انچه آموخته ام، بردگران  نیزنکوآموزم

شمع راه دگران گردم وبا شعله خویش

ره نمایم به همه،گرچه سراپا سوزم

من شدم خلق که مثمرباشم

نه چنین زائدوبی جوش وخروش

عمربربادوبه حسرت خاموش

ای صد افسوس که چون عمرگشت

معنی اش فهمیدم...

درد
دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به "رشته ی سخن" در آورم

نعره نیستند

تا ز "نای جان" بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است



دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نام هایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

درد می کند


انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است


دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت درد هاست

درد های آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه ی لجوج


اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را از برگهای تو به توی آن جدا کنم؟


دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟


درد ، حرف نیست!

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم ؟

نه تو می مانی و نه اندوه ...

و نه هچ یک از مردم این ابادی...

به حباب نگران لب یک رود  قسم..

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

غصه هم می گذرد

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...

لحظه ها عریانند...

به تن لحظه ی خود...

جامه اندوه

مپوشان هرگز....

............................

سهراب سپهری

منبع : مجله لطیفه و کاریکاتور

کوچه ای از بی کسی را بیقرارت مانده ام

مثل دردی مبهم از بیدار بودن خسته ام

در بلنداهای یلدا خسته، زارت مانده ام

در همان یلدا مرا تا صبح،دل زد فال عشق

فال آمد خسته ای از این که یارت مانده ام

 فــــــــال تا آمد مرا گفتی که دیگر،مرده دل

وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام

خوب می دانم قماری  بیش این دنیا نـبود

من ولی در حسرت بُردی،خمارت مانده ام

سرد می آید به چشم مست من  چشمت و باز

از همین یلدا به عشق آن بهارت مانده ام

 صبا آقاجانی

شب یلــــــــدا قــدم آهستــــه بــردار

کـمی هم احتـــــــرام ما نگـــــــــه دار

تو می بینی ربابم غصـــــــه دار است

بنی هاشم هنوز هم داغـــــدار است

صـدای العطــــــــــــش در گــوش مانده

بـدن های بی کفـــــــن هرگوش مانده

شب یلـــــــــدا تو هم چله نشین باش

سیه پوش غم ســـــــــــــالار دین باش

شب یلـــدا چنان باش که خرابت نکند

غـافـل از واقعه کرببـــــــــــــــلایت نکند

شب یلدا چنان باش که در لطف وکرم

مهدی فاطــــــمه امشب جوابت نکنـد

ممنون اقای ملکی بخاطر مطلب زیبا و به موقعتون.....

امام حسین علیه السلام فقط  ماهه محرم صفر نیست همه ی ماهها روز ها ساعت ها ثانیه ها باید حسینی باشیم...

ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺩﯾﺪ ﻭ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ
ﻣﺴﺖ ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺘﯽ ﺯﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﻓﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﯿﺰﺍﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﮔﻔﺖ ﺟﺮﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮﺍ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﺮﻡ
ﮔﻔﺖ ﺭﻭ ﺻﺒﺢ ﺁﯼ ﻗﺎﺿﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﻟﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﯼ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻮﯾﻢ
ﮔﻔﺖ ﻭﺍﻟﯽ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻤﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﺭﺍ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺨﻮﺍﺏ
ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﺩﯾﻨﺎﺭﯼ ﺑﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﻫﺎﻥ
ﮔﻔﺖ ﮐﺎﺭ ﺷﺮﻉ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻏﺮﺍﻣﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻨﻢ
ﮔﻔﺖ ﭘﻮﺳﯿﺪﺳﺖ ﺟﺰ ﻧﻘﺸﯽ ﺯ ﭘﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﺁﮔﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﺕ ﮐﻼ‌ﻩ
ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻋﻘﻞ ﻣﯽ‌ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﮐﻼ‌ﻫﯽ ﻋﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﺧﻮﺭﺩﯼ ﺯﺍﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﯼ
ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮ ﺣﺮﻑ ﮐﻢ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪ ﺯﻧﺪ ﻫﺸﯿﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺴﺖ ﺭﺍ
ﮔﻔﺖ ﻫﺸﯿﺎﺭﯼ ﺑﯿﺎﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺸﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﺮﻭﯾﻦ ﺍﻋﺘﺼﺎﻣﯽ

بعضی وقتها..دِلم می خواهد

خودمان را بزنیم

به علی چپِ کوچه ها

و بعد٬یک هو

ببینم که

از خیابان اصلی

سر در اورده یم

یک ماشین دربست

بگیریم

و برویم ته دنیا

با هم بنشینیم

لبه پرتگاهش

وهی پاهایمان را تکان بدهیم
٬
تخمه بشکنیم و بلند بخندیم . . .

بر ضربِ دفِ حُکمت این خلق همی ‌رقصند
بی‌پردۀ تو رقصد یک پرده؟ نپندارم...

مولانا

خورشید بتاب...

بتاب براین دهکده ی برفی

که تا مدتی رد پایی نخواهد دید

بتاب بر روی این زمین برفی وسرد

بتاب بر روی رد پای او که رفت

بتاب بر روی آدم برفی یخ زده ام

که او هم مثل من خسته است

بتاب که نمی خواهم کسی از روی احساس

به دور آدم برفی تنهای من

شال گردنش را بیاندازد

بتاب که آدم برفی ام آب شود

و من تنهاتر از تنها شوم

خورشید بتاب

بتاب ...

            شاعر: علی جوانمردی