دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

جز غم که هزار آفرین بر غم باد

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

قبله ام یک گل سرخ...

دشت سجاده ی من....

من وضو با تپش پنجره ها می گیرم....

د ر نمازم جریان دارد ماه....... جریان دارد طیف....

فارغی از قدر جوانی که چیست         تا نشوی پیر ندانی که چیست

تا به اواز شقایق که در ان زندانی است...

دل تنهایی تان تازه شود...

  دارم برات شعر می خونم شاید به یادم بمونی

فقط یه چیز ازت می خوام همیشه عاشق بمونی

یک رنگی و بوی تازه از عشق بگیر.............پر سوز ترین گدازه از عشق بگیر

    راه پنهانی میخانه نداند همه کس   

   جز من و زاهد و شیخ و دوسه رسوای دگر

روی کسی سرخ نشد بی مدد لعب لبت...................بی تو اگر سرخ بود از اثر غازه شود

دلا در عاشقی ثابت قدم باش

که در این ره نباشد کار بی اجر