ماجرای زن گرفتن من (قسمت اوّل)

صبح هر روز مادرم غُر زد

خواهرم هِی به من تلنگر زد

که بيا زن بگير آدم شو

فارغ از غصّه‌های عالم شو

که بيا زن بگير پير شدی

بی‌نهايت بهانه‌گير شدی

زن نداری، عبوس و غمگينی

زندگی را سياه می‌بينی

زن بگيری هميشه کيفوری

از غم و غصّه تا ابد دوری

آسمان رنگ تازه می‌گيرد

از تو دنيا اجازه می‌گيرد

شاه داماد می‌شوی پسرم

پادشاهی کن، ای تو تاج سرم

هر چه تلخیست می‌شود شيرين

يک نباتیست که... بيا و ببين...

زندگانيت می‌شود روشن

ناگهان از شرار ِ تابش ِزن

می‌کند روشن از خودش، شب تار

جان تو مثل نور لامپِ هزار!

کاملاً روبراه خواهی شد

مثل خورشيد و ماه خواهی شد

سر و وضعت رديف... جنتلمن

صاف و صوف و اتو کشيده... خَفَن

جمع خواهی شد از خيابان‌ها

از سر کوچه‌ها و ميدان‌ها

خانه‌ات توی «کوچه‌ی خوشبخت»

مثل خانی نشسته‌ای بر تخت!

***

الغرض گفت و گفت... خامم کرد

عاقبت خر شدم... حرامم کرد

ماجرای زن گرفتن من (قسمت دوم)

خانواده نشست و شورا کرد

هر که از ره رسيد غوغا کرد

عمه می‌گفت دختر فاميل

خاله می‌گفت با کدام دليل؟!

مادرم فکر دختری زيبا

خواهرم کرده بود فتنه به پا

بر سر ما بگو مگو شده بود

الغرض، خانه بَل‌بَشو شده بود

تا سر انجام شد قرار چنان

که دهند اين جدال را پايان

جمع دنبال دختری باشد

که سری بر تر از پری باشد

دختری باحيا و شوهر دوست

که جهان مات حُسن خلقت اوست

از هر انگشت او هنر ريزان

پيش قدّش چنار آويزان!!!

خاندانش اصيل و صاحب حال

«حال» يعنی که پول و مال و منال

- خاندانی که نيست صاحب حال

وصلتش نيست جز عذاب و وبال

- هرچه باشد برادرش کمتر

مشکلاتش کم و شَرش کمتر

- دختران يکیّ و يکدانه

بهترين همسرند و همخانه

            * * *

بحثشان سوژه خنده بود فقط

باب اشعار بنده بود فقط

چه بگويم چگونه و چون بود

مثل فيلم «کتاب قانون» بود

مدرک گرایی

پیامک زد شبی لیلی به مجنون
که هر وقت آمدی از خانه بیرون
بیاور مدرک تحصیلی ات را
گواهی نامه ی پی اچ دی ات را
پدر باید ببیند دکترایت
زمانه بد شده جانم فدایت
دعا کن مدرکت جعلی نباشد
زدانشگاه هاوایی نباشد
وگرنه وای بر احوالت ای مرد
که بابایم بگیرد حالت ای مرد
چو مجنون این پیامک خواند وارفت
به سوی دشت و صحرا کله پا رفت
اس ام اس زد ز آنجا سوی لیلی
که می خواهم تورا قد تریلی
دلم در دام عشقت بی قرار است
ولیکن مدرکم بی اعتبار است 
چه سنگین است بار این جدایی
امان از دست این مدرک گرایی

انواع پیغامگیر

لطفا پس از شنیدن صدای بوق .. و پیام های زیر ... پیغام بگذارید

پیغام گیر حافظ:

رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود غم مخور!
تا مگر بینم رخ جانانه ی خود غم مخور!
بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام
زآن زمان کو باز گردم خانه ی خود غم مخور!

پیغام گیر سعدی:

از آوای دل انگیز تو مستم
نباشم خانه و شرمنده هستم
به پیغام تو خواهم گفت پاسخ
فلک را گر فرصتی دادی به دستم

پیغام گیر فردوسی:

نمی باشم امروز اندر سرای
که رسم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای دوست گویم جواب
چو فردا بر آید بلند آفتاب

پیغام گیر خیام:

این چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممنون توام که کرده ای از من یاد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش
آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد!

پیغام گیر منوچهری:

از شرم به رنگ باده باشد رویم
در خانه نباشم که سلامی گویم
بگذاری اگر پیغام پاسخ دهمت
زان پیش که همچو برف گردد رویم!

پیغام گیر مولانا:

بهر سماع از خانه ام رفتم برون.. رقصان شوم!
شوری برانگیزم به پا.. خندان شوم شادان شوم!
برگو به من پیغام خود..هم نمره و هم نام خود
فردا تو را پاسخ دهم..جان تو را قربان شوم!

پیغام گیر بابا طاهر:

تلیفون کرده ای جانم فدایت!
الهی مو به قوربون صدایت!
چو از صحرا بیایم نازنینم
فرستم پاسخی از دل برایت!

پیغام گیر نیما :

چون صداهایی که می آید
شباهنگام از جنگل
از شغالی دور
گر شنیدی بوق
بر زبان آر آن سخن هایی که خواهی بشنوم
در فضایی عاری از تزویر
ندایت چون انعکاس صبح آزا کوه
پاسخی گیرد ز من از دره های یوش

پیغام گیر شاملو :

بر آبگینه ای از جیوه ی سکوت
سنگواره ای از دستان آدمی
تا آتشی و چرخی که آفرید
تا کلید واژه ای از دور شنوا
در آن با من سخن بگو
که با همان جوابی گویمت
آنگاه که توانستن سرودی است

پیغام گیر فروغ :

نیستم.. نیستم..
اما می آیم.. می آیم ..می آیم
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می آیم.. می آیم ..می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که پیغام گذاشته اند
سلامی دوباره خواهم داد
وایسا بیایم .. بیایم

عالی بودن آقا مجتبی