اولاً، خود حالت تباکی و حزن و اندوه داشتن در هنگام ذکر مصیبت، امری ارزشمند است؛ چنان که در روایات بدان تصریح شده است.

ثانیاً، منشأ گریۀ ارزشی، معرفت است؛ از این رو اگر احساس می‌کنیم که در هنگام ذکر مصیبت، حالت گریه نداشته و اشکی از چشمانمان جاری نمی‌شود،

زمینه‌های ایجاد و توسعه معرفت به اهل البیت (ع) عبارت است از:

حتی قلبمان نیز متأثر و اندوهگین نمی‌گردد- البته به شرط آن که مطمئن باشیم نداشتن اشک ریشه در عوارض جسمانی ندارد- باید زمینه‌های ایجاد و توسعۀ معرفت به اهل بیت (ع) را در خود تقویت کرده و موانع معرفت را از برداریم.

1.  مطالعه تاریخ زندگانی آنان،

2.  مطالعه و تفکر در سخنان ایشان،

3.  شناخت خدا؛ زیرا آنان تجلی‌گاه اوصاف الهی‌اند و با شناخت خدا و اوصاف او، می‌توان فضایل آنان را دریافت.

موانع معرفت؛ عمدتاً به عملکرد ما برگشته، موجب قساوت قلب می‌شود و موجب می‌گردد که حتی احساسات و عواطف ما در سیطره عقل ما نباشد. این موانع عبارتند از:

1.  زیاد سخن گفتن در غیر ذکر خدا،

2.  گناه زیاد،

3.  آرزوی زیاد،

4.  گوش‌سپاری به امور لهو،

5.  جمع کردن مال،

6.  ترک عبادات،

7.  همنشینی با افراد گمراه و ستمگر،

8.  همنشینی با افراد فرومایه و پست،

9.  خنده زیاد.

برای از بین رفتن قساوت قلب، در روایات اموری ذکر شده که مهم‌ترین آنها عبارت است از:

1.  یاد مرگ،

2.  پند و اندرز،

3.  تفکر در آیات الهی، قیامت و حال خویشتن،

4.  همنشینی با اندیشمندان،

5.  معاشرت با اهل فضل،

6.  گفت‌وگوی علمی،

7.  اطعام تهی‌دستان،

8.  مهربانی و محبت به ایتام،

9.  ذکر خدا،

10.ذکر فضایل و مناقب و مصائب اهل بیت (ع)،

11.  قرائت قرآن،

12.  استغفار.

مهم‌تر از تمامی این امور، آن است که از خداوند متعال عاجزانه بخواهیم: به ما چشم اشک‌بار عنایت کند و در این میان، اهل بیت (ع) را واسطه قرار داده و از خود آنان نیز استمداد جوییم.

چون ز تنهایی تو نومیدی شوی       زیر سایه یار خورشیدی شوی

رو بجو یار خدایی را تو زود             چون چنان کردی خدا یار تو بود

متاسفانه کثرت گناهان باعث شده دل پاک انسان لایه ای ضخیم از گرد و غبار زمان روش بشینه....تا نتونه صدای حق رو درک کنه.....ممنون از مطلب خوبتون