یا رب، نگاه کس، به کسی آشنا مکن       گر میکنی، کرم کن و از هم جدا مکن

ناله پنداشت که در سینه ی ما جا تنگ است

رفت و برگشت سراسیمه که دنیا تنگ است

تا نپنداری که با دیگر کسم خاطر خوشست                 ظاهرم با جمع و خاطر جای دیگر می‌شود

دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

حکم آنچه تو فرمایی لطف آنچه تو بنمایی

( حافظ )

یادگار از تو همین سوخته جانیست مرا
شعله از توست اگر گرم زبانیست مرا

آنچه از دریا به دریا می رود

از همان جا کامد، آنجا می رود

(مولوی)

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی

کاش یا رب که نیفتد به کسی کار کسی

یارا یارا گاهی دل ما را به چراغ نگاهی روشن کن

چشم تار دل را چو مسیحا به دمیدن آهی روشن کن

الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور

پدر  را  باز پرس  آخر  کجا  شد مهر فرزندی؟