^{_{ماییم و نوای بی نوایی}}

^{_{بسم الله اگر حریف مایی}}

یادمان باشد در این بحر دو رنگی وریا
دگر حتی طلب اب زدریا نکنیم

مرهم نمی نهی به جراحت، نمک مپاش

نوشم نمی دهی به دلم نیشتر مزن

جلال الدین همائی

نام خدا نبردن ازان به که زیر لب
بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

آنکس که تو را شناخت جان راچه کند             فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی               دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما؟

از پریدن های رنگ واز تپیدن های دل

عاشق بیچاره هر جا هست رسوا میشود

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد

پس من چگونه گویم این درد را دوا کن

نازی که زلبخند گل یاس هویداست

زیبایی عشق است که در چشم تو پیداست

تا شدم خار تو رشکم به عزیزان آید

بارالها! که عزیزی نشود خار کسی