من چه در وهم وجودم ، چه عدم ، دل تنگ ام

از عدم تا به وجود آمده ام ، دل تنگ ام

روح از افلاک و تن از خاک ، در این ساغر پاک

از درآمیختن شادی و غم دل تنگ ام...

مردم از حسرت به پيغامي دلم را شاد كن

اي كه گفتي فراموشت نسازم ياد كن.

افضل لاهوري

نازی که زلبخند گل یاس هویداست

زیبایی عشق است که در چشم تو پیداست

تو را که هرچه مراد است در جهان داری

چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری؟

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند***و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دوش در حلقۀ ماقصۀ گیسوی توبود

تادل شب سخن از سلسلۀ موی تویود

  دل که از ناوک مژگان تودرخون میگشت

بازمشتاق کمان خانۀ ابروی توبود

دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟

کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد

تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟

( ابوسعید ابوالخیر )

ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من

آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من

آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من

بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!

با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من