من منتظرت شدم ولی درنزدی

برزخم دلم گل معطرنزدی

گفتی که اگرشودمی آیم اما

مرداین دل و آخرش به اوسرنزدی

یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد؟
دوستی کی آمد آخر دوستداران را چه شد؟

حضرت حافظ

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چون توان کرد که سعی من و دل باطل بود

دیشب غم دل به دل بگفتم به نهفت    چون صبح دمید، دیگری هم می گفت

من بودم و دل ، راز مرا فاش که کرد   دیگر غم دل، به دل ، نمی باید گفت

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

بنده ی من شو و بر خور زه همه ســیم تنان

"حافظ"

ناز کمترکن که من اهل تمنا نیستم

زنده باعشقم واسیر سود وسودا نیستم

میان شک و یقین پیر می شود بی تو

دلی که طعمه زنجیر می شود بی تو

نیامدی که ببینی در این دیار غریب

غروب جمعه چه دلگیر می شود بی تو

وفادار تو بودم تا نفس بود

دریغا هم نشینت خار و خس بود

دلم را باز گردان. باز گردان

همین جا سوختن بس بود. بس بود

گر همسفر عشق شدی مرد سفر باش/ هم منتظر حادثه هم فکر خطر باش