شبی یاد دارم که چشمم نخفت/شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست/تو را گریه و سوز باری چراست؟

بگفت ای هوادار مسکین من/برفت انگبین یار شیرین من

چو شیرینی از من به در میرود/چو فرهادم آتش به سر میرود

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد/فرو می دویدش به رخسار زرد

که ای مدعی عشق کار تو نیست/من استاده ام تا بسوزم تمام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت/مرا بین که از پای تا سر بسوخت

مبین تابش مجلس افروزیم/تبش بین و سیلاب دلسوزیم

نرفته ز شب هم چنان بهره ای /که ناگه بکشتش پری چهره ای 

همی می گفت و می رفت دودش به سر/همین است پایان عشق ای پسر 

ره این است گر خواهی آموختن/به کشتن فرج یابی از سوختن