تو را با غیر می بینم صدایم در  نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم برنمی آید

دل ديدن رويت از خدا مي خواهد
وصلت به تضرع و دعا مي خواهد
هستند شکر لبان در اين ملک بسي
ليکن دل ديوانه ترا مي خواهد...

با اجازه شما امروز تفالي به ديوان خواجه شيراز زدم كه از اقبال ما با دال (حرف د) شروع شد كه بعد ازديدن اين پست همينجا قرارش ميدم:

دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس 

 كه چنان زو شده ‏ام بي‏ سر و سامان كه مپرس‏

كس به اميد وفا ترك دل و دين مكناد 

 كه چنانم من ازين كرده پشيمان كه مپرس‏

پارسائي و سلامت هوسم بود ولي 

 شيوه ‏اي مي‏كند آن نرگس فتان كه‏ مپرس

به يكي جرعه كه آزار كسش در پي نيست 

 زحمتي مي‏كشم از مردم نادان كه مپرس‏

گفتگوهاست درين راه كه جان بگدازد 

 هر كسي عربده‏ء اين كه مبين آن كه مپرس‏

زاهد از ما به سلامت بگذر كاين مي لعل

 دل و دين مي‏برد از دست بدانسان كه مپرس‏

گفتم از گوي فلك صورت حالي پرسم

گفت آن مي‏كشم اندر خم چوگان كه مپرس

گفتمش زلف به خون كه شكستي گفتا 

 حافظ اين قصه دراز است به قرآن كه مپرس‏

دلا خو كن به تنهايي كه از تنها بلا خيزد

یک جهان برهم زدم وز جمله بگزیدم تو را

من چه می کردم به عالم گر نمی دیدم تو را

دوستان دقت بیشتری بفرمایند مشاعره چند جا قطع شده (به گزارشها مراجعه شود)

ای که می پرسی زمن کان ماه را منزل کجاست                             خانه ی او در دل است اما ندانم دل کجاست

تا دم از شام سر زلف تو هرجا نزنند          با صبا گفت و شنیدم نظری نیست که نیست!
شعر از حافظ!