با تمـام مـداد رنگـی هـای دنـیا
بـه هـر زبـانی که بـدانی یـا نـدانی !
خـالی از هـرتشبیه و استعـاره و ایهـام …
تنهـا یکــ جملـه برایـت خـواهـم نوشت :
دوستت دارمــ خاص ترین مخـاطب خـاص دنیـا !

به‌تنهایی گرفتارند مشتی بی‌پناه اینجا

مسافرخانه رنج است یا تبعیدگاه اینجا

غرض رنجیدن ما بود - از دنیا - که حاصل شد
مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا

برای چرخش این آسیاب کهنه دل سنگ
به خون خویش می‌غلتند خلقی بی‌گناه اینجا

نشان خانه خود را در این صحرای سردرگم 
بپرس از کاروان هایی که گم کردند راه اینجا

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست
نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست
هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب ماه اینجا

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یکنفردر آب دارد می سپارد جان.

یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید،

آن زمان که تنگ میبندید
برکمرهاتان کمربند،

در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره،جامه تان بر تن؛

یک نفر در آب می‌خواند شما را.
موج سنگین را به دست خسته می‌کوبد

باز می‌دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه‌هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده درگود کبود و هر زمان بیتابش افزون
می‌کند زین آبها بیرون

گاه سر، گه پا.
آی آدمها!

او ز راه دور این کهنه جهان را باز می‌پاید،
می زند فریاد و امید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!
موج می‌کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می‌گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش
می رود نعره زنان، وین بانگ باز از دور می‌آید:
" آی آدمها "...     

                                                                   نیما یوشیج

شب چو دلدار ِ مرا ماه تماشا میکرد
چشمم آیینه ز مهتاب تمنّا میکرد

زان شب ِفجرو تن ِدلبرو سرپنجه ِ ماه
دل به کنج ِ قفس ِ سینه خدایا میکرد

تا به مهتاب رسانَد ضربانش دلِ من
در برون آمدن از سینه تقلّا میکرد

آنکه مشک ِنفسش را زصبا هدیه گرفت
با زجان رفته چنان کردکه عیسا میکرد

گفتمش بی توبمیرم یا نه گفت ,, بمیر
لیک دیدم ز دو چشمش که مبادا میکرد

شب میافروخت زنور ِرُخ وخود میدانست
کاین همه روشنی از سوزش ِدلها میکرد

چشم ِ یوسف به تن ِ یارم اگر میلغزید
ترک صد خاطره ازعشق ِزلیخا میکرد

دلبرم همچو خدا میشد اگر کفر نبود
کارها نیکتر از ایزد ِ یکتا میکرد

سهم ِآذر نه بجز خود شکنی بود زعشق
زان زمانی که فلک بخش ِ هدایا میکرد

سن زولفوني آچ، توك اوزونه ، شانه سي مندن

زنجيري نشان وئر منه ، ديـــــوانه سي مندن

سن عاشقي يانديرماقا ، من يانماقـــا مايــيل...

سن شمعيني گوستر، منه ، پروانه سي مندن

زولفون قدري ، عاشق اولان وار. سنه اي گل

سن سويله، اومجنونلاري ، افسانه سي مندن

سرمست گوزون، فتنه لبين ، نشئه لي باده

ايچديرمنه ، اول بادني – پيـــمانه سي مندن

سن ناز ايله گل كي ، صدفين، قيمتي آرتسين

كوزياشي كيمي ،اينجيسي. دردانه سي،مندن

هردم گوتور،اوزدن. گوزه ليم، افعي لي زولفين

چك ظاهره، گنجينه ني – ويـــرانه سي مندن

                                         شاعر : واحد 

خسته‌ام از این کویر، این کویر کور و پیر

این هبوط بی‌دلیل، این سقوط ناگزیر

آسمان بی‌هدف، بادهای بی‌طرف

ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر

دست خسته‌ی مرا، مثل کودکی بگیر

با خودت مرا ببر، خسته‌ام از این کویر...

قیصر امین پور

                   بسم الله الرحمن ارحیم            هست کلید در گنج حکیم

                 فاتحه ی فکرت و ختم سخن        نام خدای است بر این ختم کن

                                                                                     نظامی

گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم

گفتا اگر بیند کسی ، گفتم که حاشا می کنم

گفتا ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در

گفتم که با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم

گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا

گفتم که با نوش لبم ، آنرا گوارا می کنم

گفتا چه می بینی بگو ، در چشم چون آیینه ام

گفتم که من خود را در آن عریان تماشا می کنم

گفتا که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند

گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم

گفتا که پیوند تو را با نقد هستی می خرم

گفتم که ارزانتر از این من با تو سودا می کنم

گفتا اگر از کوی خود روزی تو را گفتم برو

گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم

	hadi.M نوشته است:

و در جواب شاعران داداش غلامرضای ما هم میگه:

اگر آن یار میلاجرد بدست آرد دل ما را

بدو بخشم کتابی از کلام الله یکتا را

که این دنیا همه هیچ است و فانی میشود  آخر

اگر مردی بدو بخش بهشت پاک و اعلا را