احمد مطر، شاعر دردمند و شوریده عرب، در قطعه ای از زبان یمن مظلوم و زخمی به محاوره با توفان برخاسته است تا شرافت شعر را در چشم شیوخ شهوت‌ران و شكمبارة عرب فریاد كند...

مهاجمان به یمن، یورش ددمنشانه خویش را «عاصفة الحَزم» (توفان قاطعیت) خوانده اند، اما «احمد مطر» شاعر دردمند و شوریدة عرب، با نظر به باطن ماجرا و جناس «حَزم» و «جُرم» آن را «عاصفة الجُرم» (توفان جنایت) خوانده و در قطعه ای موزون و مقفی از زبان یمن مظلوم و زخمی به محاوره با توفان برخاسته است تا شرافت شعر را در چشم شیوخ شهوت‌ران و شكمبارة عرب فریاد كند.
جالب آنكه در پی این شعر و چند سرودة یمنی دیگر، شایعة مرگ احمد مطر اوج می گیرد. زرسالارانِِ جنون زده، شاعران را مرده می خواهند، اما شاعر راستین هرگز نمی میرد؛ آن هم شاعری كه حنجره ای از جنس كربلا دارد.

آی توفان جنایت، با من بگو
به راستی آیا بمباران تو مایه ی رهایی من است؟
و آیا نابودی سپاهم، فرودگاهم، سلاحم، سرزمینم و فرزندانم به دست تو؟

دسته به دسته پیوستید
فاجعه ای را دامن زدیدكه روزگارم را سیاه می كند
و نابخردانهگمان بردید
همین فردا اشك ها و ناله هایم را به تماشا خواهید نشست!

آی توفان جنایت!
كنجكاوانه می پرسم:
آیا فلسطینم را آزاد نساختی؟
و آیا پنجه در پنجه ی اسرائیل در نیانداختی؟
یا آن كه تو شمشیری صهیونیستی هستی؟
و كشتار تو قربانی است
و غرب
برادرِ دینی توست؟


آی توفان جنایت!
دیری نخواهد پایید كه درهم می شكنی
و خشم آتشفشان هایم تو را فرا خواهد گرفت
من روانه ی كارزار خواهم شد
با ساز و برگم، قلمم، دشنه ام...
تفنگ پدربزرگم خویشاوند اوست
حكمت تفنگ سیرابم خواهد ساخت
فدایی سرزمینم خواهم شد
با قلبم و خونی كه در رگان من است...
پدر و مادرم فدایش باد!
و پاره های تن فرزندانم...

من زاده ی یمن ام،
سر تسلیم فرود نخواهم آورد
هیهات!
پیشانی ام جز به درگاه خداوند خم نشده است
و مرا پروردگاری است
كه به یاری ام برمی خیزد

فردا با من رو به رو خواهی شد
در «نجد»، در «عسیر»
همچنین«جیزان» و «نجران» كه كُنامِ من است
در آن هنگام انگشت گزان
ننگِ خواری را پذیرا باش!

شعری از احمد مطر؛ با ترجمه عبدالرضا رضایی نیا