مهر‏ ‏خوبان‏ ‏دل‏ ‏و‏ ‏دین‏ ‏از‏ ‏همه‏ ‏بی‏ ‏پروا‏ ‏برد
رخ‏ ‏شطرنج‏ ‏نبرد‏ ‏انچه‏ ‏رخ‏ ‏زیبا‏ ‏برد

تو‏ ‏مپندار‏ ‏که‏ ‏مجنون‏ ‏سر‏ ‏خود‏ ‏مجنون‏ ‏گشت
از‏ ‏سمک‏ ‏تا‏ ‏به‏ ‏سهایش‏ ‏کشش‏ ‏لیلی‏ ‏برد

من‏ ‏به‏ ‏سر‏ ‏چشمه‏ ‏خورشید‏ ‏نه‏ ‏خود‏ ‏بردم‏ ‏راه
ذره‏ ‏ای‏ ‏بودم‏ ‏و‏ ‏مهر‏ ‏تو‏ ‏مرا‏ ‏بالا‏ ‏برد

من‏ ‏خس‏ ‏بی‏ ‏سر‏ ‏و‏ ‏پایم‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏سیل‏ ‏افتادم
او‏ ‏که‏ ‏میرفت‏ ‏مرا‏ ‏هم‏ ‏به‏ ‏دل‏ ‏دریا‏ ‏برد

جام‏ صهبا‏ ‏ز‏ ‏کجا‏ ‏بود‏ ‏مگر‏ ‏دست‏ ‏که‏ ‏بود
که‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏بزم‏ ‏بگردید‏ ‏و‏ ‏دل‏ ‏شیدا‏ ‏برد؟

خم‏ ‏ابروی‏ ‏تو‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏کف‏ ‏مینوی‏ ‏تو‏ ‏بود
که‏ ‏به‏ ‏یک‏ ‏جلوه‏ ‏ز‏ ‏من‏ ‏نام‏ ‏و‏ ‏نشان‏ ‏یکجا‏ ‏برد

خودت‏ ‏آموختیم‏ ‏مهر‏ ‏و‏ ‏خودت‏ ‏سوختیم
با‏ ‏بر‏ ‏افروخته‏ ‏رویی‏ ‏که‏ ‏قرار‏ ‏از‏ ‏ما‏ ‏برد

همه‏ ‏یاران‏ ‏به‏ ‏سر‏ ‏راه‏ ‏تو‏ ‏بودیم‏ ‏ولی
خم‏ ‏ابروت‏ ‏مرا‏ ‏دید‏ ‏و‏ ‏زمن‏ ‏یغما‏ ‏برد

همه‏ ‏دل‏ ‏باخته‏ ‏بودیم‏ ‏و‏ ‏هراسان‏ ‏که‏ ‏غمت
همه‏ ‏را‏ ‏پشت‏ ‏سر‏ ‏انداخت‏ ‏مرا‏ ‏تنها‏ ‏برد.

_________________
همـه چیزهــای از دسـت رفتــــــه یک روز برمی گـــردنـد ،

اما درسـت وقتــی که یــاد می گیــریم بـــدون آنهـا زندگــــی کنیـم !