داد درویشی از سر تمهید                        سرقلیان خویش به مرید

گفت کز دوزخ ای نکو کردار                  قدری آتش به روی آن بگذار

بگرفت و ببرد و باز آورد                        عقد گوهر ز درج راز آورد

گفت در دوزخ هر چه گردیدم                          درکات جحیم را دیدم

آتش و هیزم و ذغال نبود                       اخگری بهر اشتعال نبود

هیچ کس آتشی نمی افروخت              زآتش خویش هر کسی می سوخت

                                                              مرحوم صغیر اصفهانی

فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ أُعِدَّتْ لِلْکافِرِین           بقره ۲۴

 
از آتشی بترسید که هیزم آن بدن‌های مردم (گنهکار) و سنگ‌ها است و برای کافران آماده شده است