سهم من از با تو بودن شکستن بود ، از قلبت به من کوله باری از غمها رسید

از قلبت به من لحظه هایی رسید مثل این

لحظه که همچنان اشک میریزم از اینکه دیگر نیستی

طعمه ی سرنوشت شده ام ، و زندگی آنقدر بی خیال است که جان مرا نمیگیرد

عشق هرگز نمیمیرد و تو هیچگاه  دوباره نمی آیی

امروز میگذرد و تو هیچگاه مرا نمیخواهی ، دیروز گذشت  

و من تو را فردا هم نخواهم دید

پس چه فایده دارد با نفسها رفتن ، با آه کشیدن ماندن

بمانم که بسوزم ، یا نمانم که چشم به نبودنت بدوزم؟

خشکیده تر از آنم که کویر باشم ، گرفته تر از آنم که ابری باشم

و من یک تنهای دلگرفته و دلم آرزو به دل مانده

دلم گرفته ای خدا ، امروز را میگذرانم تا بگذرد ،

تا فقط تمام شود ، شاید فردا به اعتقاد این دل خوش خیال تو را ببینم

هر چه به این دل میگویم بی خیال ،

دلم به خواب رفته در خیال این آرزوی محال

دلم گرفته از تو و این دنیای بی حیا ،

از تو که رفتی و از دنیایی که تو را بی وفا کرد ،

تنها غم نبودنت را سهم این دل بی گناه کرد ، و دل من را بازیچه دست آن دل بی وفایت کرد

اگر مثل سنگ هم بودم میشکستم،

و اینک شکسته ام و حبابی هستم در هوای دل گرفته ی این عالم

هیچکس نمیفهمد ، نمیداند ، نمیخواهد که بداند چه حالی ام ،

نمیخواهد که بفهمد خیره به چه راهی ام،

همه دور از من و من تنهاتر از تنهایی ، همه گفته بودند روزی تو تنها میمانی،

من نفهمیدم ، نخواستم که بدانم روزی تو می آیی

و میشکنی دلم را ، بهتر است تو هم نخوانی این شعر نیمه تمامم را....

با خودم می گفتم :

زندگی، راز بزرگی است که در ما جارست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!!!