يکی بود يکی نبود زير اين گنبد گردون و کبود يه قصه مثل تموم قصه های

نا تموم دنيا بود

قصه ای که اولش شروع ميشد با يک نگاه

يه طرف نگاه پاک و ديگری پر از گناه

يه دلی بود که کسی اونو نبرد

به کسی دل نمی بست و از کسی گول نمی خورد

اما روزی از روزای روزگار

يه روز از روزای آفتابی آفريدگار

آدم قصه ی ما نگاهی افتاد تو نگاش

يه نفر نشسته بود عاشق و واله سر راش

يه نفر که گفت بهش دوسش داره خيلی زياد

يه نفر که گفت به جز اون ديگه هيچی نمی خواد

يه نفر که توی چشماش پر از اشک بی کسی بود

يه نفر که توی حرفاش غم بی هم نفسی بود

آدم قصه ی ما،حرفهای اونو شنيد

تو يه چشم به هم زدن خودشو آواره ديد

ديد که بی اون نفسی توی تنش نيست

ديد اميدی واسه زنده موندنش نيست

يه روزی قفل زبونشو شکستو يه گناه کرد

گفت که من "دوست دارم"

اما خيلـــــــــــــــی اشتباه کرد

آخه يار بی وفاش

که نبود عشق تو صداش

گفت مگه جدی گرفتی حرفامو؟

تو به دل گرفتی اون دروغامو؟

ديگه اين کارو نکن،ديگه هيچ دروغی رو باور نکن!

عاشق قصه ی ما توی اين لحظه شکست

صدای شکستنش تو دل ابرا نشست

باورش نمی شد اين جدايی و دربدری

باورش نمی شد اين شکست و بی ياوری رو

 زير رگبار جدايی شد يه پروانه ی خسته 
 شد يه پروانه تنها که پرش به گل نشسته.

یک مرد بود که تنها بود. یک زن بود که او هم تنها بود . زن به آب رودخانه نگاه می کرد و غمگین بود . مرد به آسمان نگاه می کرد و غمگین بود.
خدا عم آنها را می دید و غمگین بود .
خدا گفت :
شما را دوست دارم پس همدیگر را دوست بدارید و با هم مهربان باشید .

مرد سرش را پایین آورد؛ مرد به آب رودخانه نگاه کرد و در آب زن را دید . زن به آب رودخانه نگاه می کرد، مرد را دید .
خدا به آنها مهربانی بخشید و آنها خوشحال شدند . خدا خوشحال شد و از آسمان باران بارید .
مرد دستهایش را بالای سر زن گرفت تا زیر باران خیس نشود . زن خندید .
خدا به مرد گفت :
به دستهای تو قدرت می دهم تا خانه ای بسازی و هر دو در آن آسوده زندگی کنید .
مرد زیر باران خیس شده بود . زن دستهایش را بالای سر مرد گرفت . مرد خندید .
خدا به زن گفت :
به دستهای تو همه ی زیبایی ها را می بخشم تا خانه ای را که او می سازد، زیبا کنی .
مرد خانه ای ساخت و زن خانه را گرم و زیبا کرد . آنها خوشحال بودند .
خدا خوشحال بود .
یک روز زن ، پرنده ای را دید که به جوجه هایش غذا می داد . دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد تا پرنده میان دستهایش بنشیند . اما پرنده نیامد . پرواز کرد و رفت و دستهای زن رو به آسمان ماند . مرد او را دید . کنارش نشست و دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد .
خدا دستهای آنها را دید که از مهربانی لبریز بودند . فرشته ها در گوش هم پچ پچی کردند و خندیدند .
خدا خندید و زمین سبز شد .
خدا گفت :
از بهشت شاخه ای گل به شما خواهم داد .
فرشته ها شاخه ای گل به دست مرد دادند . مرد گل را به زن داد و زن آن را در خاک کاشت . خاک خوش بو شد.
پس از آن کودکی متولد شد که گریه می کرد . زن اشک های کودک را می دید و غمگین بود . فرشتها به او آموختند که چگونه طفل را دی آغوش بگیرد و از شیره جانش به بنوشاند .
مرد زن را دید که می خندد . کودکش را دید که شیر می نوشد . بر زمین نشست و پیشانی بر خاک گذاشت .
خدا شوق مرد را دید و خندید . وقتی خدا خندید، پرنده بازگشت و بر شانه ی مرد نشست .
خدا گفت :
با کودک خود مهربان باشید ، تا مهربانی را بیاموزد . راست بگویید ، تا راستگو باشد . گل و آسمان و رود را به او نشان دهید ، تا همیشه به یاد من باشد .
روزهای آفتابی و بارانی از پی هم گذشت . زمین پر شد از گل های رنگارنگ و لابلای گل ها پر شد از بچه هایی که شاد دنبال هم می دویدند و بازی می کردند .
خدا همه چیز و همه جا را می دید .
خدا دید که زیر باران مردی دستهایش را بالای سر زنی گرفته است ، که خیس نشود . زنی را دید که در گوشه ای از خاک با هزاران امید شاخه ی گلی را می کارد .
خدا دستهای بسیاری را دید که به سوی آسمان بلند شده اند و نگاه هایی که در آب رودخانه به دنبال مهربانی
می گردند و پرنده هایی که ...
خدا خوشحال بود
چون دیگر
غیر از او هیچ کس تنها نبود.

یکی بود و یکی نبود...
همیشه قصه با بود یکی و نبود دیگری آغاز میشه....

یکی بود و یکی نبود....!یکی رفته بود و یکی مونده بود....!

یکی مونده بود و غصه خورده بود....یکی مونده بود و گریه کرده بود....

تا یادم می آید قصه ی رفتن بود و موندن....!

قصه ی دل های شکسته بود....!قصه ی دل هایی که عادت داشتن به شکوندن....!

کاش یکی بود یکی نبود اول قصه ها نبود 


کاش یکی بود یکی نبود اول قصه ها نبود
اون که تو قصه مونده بود از اون یکی جدا نبود
کاش توی قصه های شب برق ستاره کم نبود
تو قصه جن و پری دلهره دم به دم نبود
سیاوش شاهنامه رو کاش کسی گردن نمی زد
کاش کسی توی قصه ها از عاشقی تن نمی زد
کاش داشاکل با زخم تیغ تو بسترش جون نمی داد
قصه نویس قصه مون رو با گریه پایون نمی داد
تقویم باغچه ما برگ بهار نداره
جاده قصه هامون اسب سوار نداره
شهر بزرگ قصه پنجره هاشو بسته
حتی تو دفتر مشق بابا انار نداره...

یکی عاشق بود... یکی عاشق نبود...؛هیچکس مثل خدا عاشق معشوقش(ما انسان ها) نبود

یه روز عاشقش  بودم ،یعنی با تموم وجودم می خواستمش اما... نمیدونم چرا خدا وسط عاشقی من بلند گفت:-کات- اما دیگه نگفت:صدا-نور- حرکت

نمی دونم چرا؟شاید من
عاشقی و خوب بازی نکردم -اما بذارین یه چیزی ؛ به حقانیتش قسم ،هم باهاش
خندیدم ،گریه کردم،حتی براش درد کشیدم.اما نمیدونم؟.

اون اصلا نقشش رو خوب بلد نبود بازی کنه.زیرِ صداش یه جوری تملق بود-من عاشق بودم،اما اون معشوق نبود!!!

اینه که موضوع نوشته ام رو گذاشتم" یکی بود... یکی نبود... غیر از خدای مهربون هیچکس دیگه عاشق نبود"

می دونید فیلم منم یه روزی به اکران در میاد.می دونید کی؟قــــــیــــــامـــــــت

یه روزی با صدای بلند می گن:فیلم یکی بود... یکی نبود... تا چند دقیقه دیگه روی پرده آسمون به نمایش در میاد

کارگردان:خدا

بازیگران:

خودم و اون وخدا

و با هنرمندی : شــــیـــــطـــــان

امیدوارم اون روز از فیلم من بدتون نیاد!!!

تمام..

یکی بود، یکی نبود 


مثل شب مثل شراب
تو پر از وسوسه ای
مثل شبنم واسه گل
عطش یک بوسه ای
ای غزل ای دلنواز
ای شروع قصه ساز
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
تو شدی قصه عشق
وقتی عاشقی نبود
تو سرآغاز منی
از همیشه تا هنوز
تو سرآغاز منی
مثل خورشید واسه روز

توی سایه های شب
تویی یک قطره نور
تویی سر پناه من
مثل یک کلبه دور
تویی مقصد واسه من
تو منو صدا بزن
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
تو شدی قصه عشق
وقتی عاشقی نبود
تو سرآغاز منی
از همیشه تا هنوز
تو سرآغاز منی
مثل خورشید واسه روز
واسه حرفای کتاب
تویی معنای جدید
واسه پرواز خیال
تو کبوتر سپید
تو مثل حادثه ی
شب دل سپردنی
تو همون قصه یک
نگاه و عاشق شدنی

یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
تو شدی قصه عشق
وقتی عاشقی نبود
تو سرآغاز منی
از همیشه تا هنوز
تو سرآغاز منی
مثل خورشید واسه روز

یکی بود یکی نبود

تو شدی قصه عشق.

پریا



یکی بود یکی نبود

زیر گنبد کبود

لخت وعور تنگ غروب سه تا پری نشسته بود.

زار وزار گریه می کردند پریا

مث ابرای باهار گریه می کردن پریا.



"پریا! گشنه تونه؟

پریا!تشنه تونه؟

پریا!خسته شدین؟

مرغ پر بسته شدین؟

چیه این های های تون

گریه تون وای وای تون؟"



پریا هیچی نگفتن،زار وزار گریه می کردن پریا

مث ابرای باهار گریه می کردن پریا....



پریای نازنین

چه تونه زار می زنین؟

توی این صحرای دور

توی این تنگ غروب

نمی گین برف میاد؟

نمی گین بارون میاد؟

نمی گین گرگه میاد می خوردتون؟

نمی گین دیبه میاد یه لقمه خام میکندتون؟

نمی ترسین پریا؟

نمی یاین به شهرما؟

شهر ما صداش میاد،صدای زنجیراش میاد...

                          شعر از : احمد شاملو

کارِ من ، از این یکی بود یکی نبود ها گذشته
کاش میدیدی چگونه...
در اوج قصه نبودنت
گم شده ام

درد دارد وقتي من عاشقانه هايم را مينويسم
 و ديگران ياد عشقشان مي افتند
 اما تو...

یکی بود یکی نبود یه دروغ کهنه بود

یکی موند یکی نموند حرف راست یه قصه بود

يكي موند با غصه ها، به غم عشق مبتلا

یکی رفت چه بی وفا با دورنگی آشنا

نالش از ديوه نبود، پشتشو دوري شكوند

اونکه موند ریشه پوسوند دلشو غصه سوزوند

با همه عشق و وفا راهی شد تو قصه ها

زیر آوار جفا دل دادش به هر بلا

قصه ها به سر رسید

اونکه موند یه قصه ساخت

اما هی... هستی شو باخت

گم شدش تو قصه ها توی شهر عاشقا

اون به عشقش نرسيد هيشكي خوابشو نديد

 گل يادش رو نچيد...