از من بگریزید که می خورده ام امروز
                                                             با من منشینید که دیوانه ام امشب
ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد
                                                              ای بی خبر از گریه ی مستانه ام امشب
یک جرعه آن مست کند هر دو جهان را
                                                               چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب
بی حاصلم از عمر گران مایه فروغی
                                                                گر جان نرود در پی جانانه ام امشب .

              دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
                                                                                            و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم
               از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
                                                                                             کتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
               مایه ی خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست
                                                                                             می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم
               بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه
                                                                                              تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم
               خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست
                                                                                               عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم
              جرعه ی جام بر این تخت روان افشانم
                                                                                               غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم
              «حافظا» تکیه بر ایام چو سهو است و خطا
                                                                                               من چرا عشرت امروز به فردا فکنم

آسایش دو گیتی

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که بازبینیم دیدار آشنا را
ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را
ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا
در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را
حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود
ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

صدا کن مرا
صدای تو خوب است.
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد.
و خاصیت عشق این است.
کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم.
ببین، عقربک‌های فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می‌کنند.
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی‌ام.
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را.
مرا گرم کن . .

"‌ سهراب سپهری "

تو سکوت می کنی! فریاد زمانم را نمی شنوی

یک روز ! من سکوت خواهم کرد و

تو آن روز برای اولین بار مفهوم "دیر شدن " را خواهی فهمید ....



*حسین پناهی

عـصـیـان

آن هـنگـام کـه چـشـم گـشـودی

بـه گـمـانـم ،تـمـام آیـنـه هـا را  رو بـه خـورشـیـد گـرفـتـه انـد

و تـمـام پـنـجـره هـا   آغـوش گـشـوده انـد

پـس، دسـتـم را بگـیـر تـا بـدانـم یـکـی شـدن چـگـونـه احـسـاسـی اسـت

مــیـــدانـم :خـوب مـــیــدانـم

هـیـچـگـاه نـقـّاش خـوبـی نـخـواهـم شـد

تـا سـایـه هـای لـرزان تـرا   بـر بـوم خـیـالـم تـرسـیـم کـنـم

بـاور کـن،مـن بـه احسـاس تـو  احـتـرام مـیـگـذارم وبـوسـه بـر آن می زنـم

بـه عـصـیـان تــو اعـتـقـاد دارم

آن هـنـگـام کـه آسـمـان نـبـاریـد  و دل تـو شـکـسـت

آن دم کـه بـه نـمـاز ایـسـتـادی و دل شـکـسـتـه ات را بـه آسـمـان تـقـدیـم کـردی

از آن دم بـود کـه اُسـطـوره هـا سـر بـه خـجـلـت فـرو بـردنـد

مـیـدانـم ، خـوب مـیــدانـم

هـیـچـگـاه شـاعـــر نـخـواهـم شـد

و هـیـچـگـاه نـخـواهـم تـوانـسـت

غـزل نـگـاه ُ قـصـیـده ی گـسـوان تـرا بـسـرایـم

امــّا.. بـا تـمـام وجـودم عـصـان تـرا

بـر بـوم آســمـان تـرسـیـم خـواهـم کـرد

و اشـکـهـایـت را کـه هـمـاره بـا آنـهـا خـلـوت مـی کـنـی…

یوسف عبدالحسینی (میلاجردی)

برگرفته از وبلاگ : پنجره آبی

دوست

             لبخندِ چشمِ تو

   تنها دلیلِ من که خدا هست و ,

                                      این جهان

   زیباست,

             وین حیات عزیز و گرانبهاست :

   لبخندِ چشمِ توست !

   هر چند با تبسمِ شیرینت,

                                   آن چنان

   از خویش می روم ,

                         که نمی بینمش درست !

   لبخندِ چشمِ تو

   در چشمِ من , وجود خدا را

   آواز می دهد .

   در جسمِ من , تمامیِ روحِ حیات را

   پرواز می دهد

   جانِ مرا _ که دوریت از من گرفته است _

   شیرین و خوش ,

                      دوباره به من باز می دهد .

                                           " فریدون مشیری " 

چقدر فاصله اینجاست بین آدمها
چقدر «عاطفه» تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد
و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به خاطر پروانه ها نمی میرد
تب غرور چه بالاست بین آدمها

و از صدای شکستن کسی نمی شکند
چقدر سردی و غوغاست بین آدمها

میان کوچه ی دلها فقط زمستان است
هجوم ممتد سرماست بین آدمها

ز مهربانی دل ها دگر سراغی نیست
چقدر قحطی رویاست بین آدمها

و حال آیینه را هیچکس نمی پرسد
همیشه غرق مداراست بین آدمها

غریب گشتن احساس درد سنگینی ست
و زندگی چه غم افزاست بین آدمها

مگر که کلبه ی دل ها چقدر جا دارد؟
چقدر راز و معماست بین آدمها

سلام آبی دریا بدون پاسخ ماند
سکوت، گرم تماشاست بین آدمها

چه ماجرای عجیب است این تپیدن دل
و اهل عشق چه رسواست بین آدمها

تمام پنجره ها بی قرار باران اند
چقدر خشکی و صحراست بین آدمها

بهار کردن دل ها چه کار دشواری ست
و عمر «شوق» چه کوتاست بین آدمها

میان تک تک لبخند ها غم سرخ است
و غم به وسعت یلداست بین آدمها

به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو
دلت به وسعت دریاست بین آدمها

مریم حیدرزاده متولد ۲۹ آبان ۱۳۵۶ شاعر و ترانه‌سرای ایرانی است. خانم حیدرزاده که بینایی خود را بر اثر چند عمل جراحی در کودکی از دست داده، در اواخر دههٔ ۷۰ با نوشتن شعرهایی به سبک محاوره‌ای و با به‌کارگیری کلمات ساده و روان شهرت یافت. امروزه بسیاری از خوانندگان داخل و خارج ایران از ترانه‌های او در آهنگ‌هایشان استفاده می‌کنند. او دانش‌آموخته حقوق قضایی از دانشگاه تهران است.

                        زمزمۀ رهگذر !

   تا سوی تو پرواز کنم , بال و پری نیست

   در جانِ منِ خسته , توان سفری نیست

   عمریست که زندانیِ شب های سیاهم

   پنهان چه کنم از تو ؟ امید سحری نیست

   باغ دلم از گریۀ شب گل بدر آورد

   ای وای بر آن کس که ورا چشم تری نیست

   آنگونه غریبیم که با ظلمت شب ها

   در کوچۀ ما زمزمۀ رهگذری نیست

   ای جانِ پسر ! از غم شب های درازم

   روزی شوی آگاه , که دیگر « پدری » نیست

   لب را هنر خنده بیاموز , وگرنه

   « گریاندنِ » یک جمعِ پریشان , هنری نیست

   در گنبدِ گردنده نماند اثر از ما

   آنگونه که از « کورش و دارا » اثری نیست

   در عالم هستی , همه جا شعشعه از اوست

   یک لحظه اگر « شمس » نتابد , « قمری » نیست

   سودای تو در کَون و مکان غلغله افکند

   بی عشقِ تو در عالم وآدم خبری نیست

   هر شب منم و زمزمه و قافلۀ اشک

   عشاق تو را گرم تر از این , سفری نیست

   شعری که نسوزد دل و جان را نگدازد

   خاکسترِ سردیست , که در آن شرری نیست !

                                                         " مهدی سهیلی "