ترسم اين قوم که بر دردکشان ميخندند                 در سر کار خرابات کنند ايمان را

حضرت حافظ

از مرگ حذر کردن دو وقت روا نیست       

                                             روزی که قضا باشد و روزی که قضا نیست .

                                                        " از کلیله و دمنه ی نصرالله منشی " 

تو عهد کرده ای که کشانی به خون مرا

من جهد  کرده ام که تو به عهدت وفا کنی

فروغی بسطامی

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار

ترک رضای خویش کند در رضای یار

سعدی

     رو سر بنه به بالین, تنها مرا رها کن          ترک  من  خراب  شبگرد  مبتلا  کن 

    ماییم وموج سودا,شب تا به روز تنها          خواهی بیا ببخشا,خواهی برو جفاکن 

    بر شاه  خوبرویان  واجب  وفا  نباشد            ای زردروی عاشق,توصبر کن, وفا کن

  دردی است غیر مردن کان را دوا نباشد        پس من چگونه گویم کان درد را دوا کن

  درخواب دوش پیری درکوی عشق دیدم       با دست اشارتم کردکه:«عزم سوی ما کن »

                                                                                                           "مولانا"

نه، جز اینم آرزویی نیست:
هر چه هستی باش!
اما باش!
قیصر امین‌پور

 شخصی همه شب بر سر بیمار گریست

چون روز شد او بمرد و بیمار بزیست

سعدی

   تیری که  زدی  بردلم   ز غمزه خطا رفت       تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

  دل که ازناوک مژگان تودرخون می گشت     باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود.

                                                                                                " حافظ "  

	mojtaba20 نوشته است:      تیری که  زدی  بردلم   ز غمزه خطا رفت       تا باز چه اندیشه کند رای صوابت   دل که ازناوک مژگان تودرخون می گشت     باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود.                                                                                                         " حافظ "

سلام آقا مجتبی

میتونم بپرسم چرا دوبیت از دو غزل مختلف رو نوشتید؟

اینطوری به نظر می رسه که یک شعر با دو بیت و با دو وزن مختلف نوشته شده که یه مقدار نا مناسب به نظرمی رسه،

بهتر نبود که اینطور نوشته می شد؟؟؟

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت                   تا باز چه اندیشه کند رای صوابت
هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی                            پیداست نگارا که بلند است جنابت

ویااینکه....

دوش درحلقه ما قصه ی گیسوی توبود               تادل شب سخن ازسلسله ی موی توبود

دل که ازناوک مژگان تودرخون می گشت            بازمشتاق کمانخانه ابروی توبود

 با سلام خدمت سرور گرامی خودم جناب آقای غریبی ؛

بله حق با شماست این دو بیت مختلف را بنده از یک مقاله ,نوشته ی آقای الهی قمشه ای با عنوان « از نفس تا عشق » نوشتم و  متاسفانه دقت نکردم که از دو غزل مختلف هستند . و از حضور تمامی دوستان عذرخواهی می کنم.