نفس با نفس دگر چون یار شد
عقل جزوی عاطل و بیکار شد

چون ز تنهایی تو نومیدی شوی
زیر سایه ی یار خورشیدی شوی

رو بجو یار خدایی را تو زود
چون چنان کردی خدا یار تو بود

آنکه بر خلوت نظر بردوخته است
آخر آن را هم ز یار آموخته است

خلوت از اغیار باید نه ز یار
پوستین بهر دی آمد نه بهار

                                              *مولانا*

روز مــن شــب شـد و آن مـاه بـه راهـی نـگـذشـت

این چه عمری‌ست که سالی شد و ماهی نگذشت؟

هلالی جغتایی

تـا کـه نـامـی شدم از نام نبردم سودی

گـر نـمـردم مـن و ایـن گـوشـه گـمـنامیها

"شهریار"

از فکر من بگذر خیالت تخت باشد
من می تواند بی تو هم خوشبخت باشد
این من که با هر ضربه ای از پا در آمد
تصمیم دارد بعد زا این سرسخت باشد
تصمیم دارد با خودش ،با کم بسازد
تصمیم دارد هم بسوزد ،هم بسازد

در این شب سیاهم گمگشته را مقصود

از گوشه ای برون آ ی ای کوکب هدایت

تا خبر دارم از او بی خبر از خویشتنم

با وجودش ز من آواز نیاید که منم

مــرغ دل در قــفــس ســیــنــه مــن مــی نــالـد
 بـــلـــبـــل ســـاز تــرا دیــده هــم آواز امــشــب

بردرگه دوست هرکه صادق برود

تا حشر زخاطرش علایق برود

صد ساله نماز عابد صومعه دار

قربان سرنیاز عاشق برود

دانــی کــه چــیــسـت دولـت دیـدار یـار دیـدن     

     در کـــوی او گــدایــی بــر خــســروی گــزیــدن

نبايد بستن اندر چيز و کس دل

که دل برداشتن کاريست مشکل