با سلام خدمت برادر عزیز جناب آقای اتابکی ؛

   شعر زمستان مهدی اخوان ثالث رو بنده قبلاً در این تاپیک قرار دادم اما با این عکسهایی که شما به این شعر اضافه کردین حال و هوای زمستان را ملموس تر کرده ,هر چند که شعر سیاسی می باشد اما باز هم خالی از لطف نبود  , از شما تشکر میکنم .

مجتبی جان سلام

ممنون که این مورد را عنوان کردید چون ارسال مباحث تکراری در تالار ممنوع می باشد ، یک شعر دیگر از اخوان ثالث جایگزین شعر زمستان کردم

آن که می گوید دوستت دارم
خنیاگر غمگینی ست
که آوازش را از دست داده است.
ای کاش عشق را
زبان سخن بود
هزار کاکلی شاد
در چشمان توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من.
عشق را
ای کاش زبان سخن بود.
ان که می گوید دوستت دارم
دل اندوهگین شبی ست
که مهتابش را می جوید
ای کاش عشق را
زبان سخن بود
هزار آفتاب خندان در خرام توست
هزار ستاره ی گریان
در تمنای من
عشق را
ای کاش زبان سخن بود . .

" احمد شاملو "

در جستجوی پدر
دلتنگ غروبی خفه بیرون زدم از در
در مشت گرفته مچ دست پسرم را
یارب به چه سنگی زنم از دست غریبی
این کله پوک و سر و مغز پکرم را
هم در وطنم بار غریبی به سر دوش
کوهیست که خواهد بشکافد کمرم را
من مرغ خوش آواز و همه عمر به پرواز
چون شد که شکستند چنین بال و پرم را ؟
رفتم به کوی پدر و مامن مالوف
تسکین دهم آلام دل جان به سرم را
گفتم به سر راه همان خانه و مکتب
تکرار کنم درس سنین صغرم را
گر خود نتوانست زدودن غمم از دل
زان منظره باری بنوازد نظرم را
کانون پدر جویم و گهواره مادر
کان گهرم یابم و مهد هنرم را
تا قصه رویین تنی و تیر پرانیست
از قلعه سیمرغ ستانم سپرم را
با یاد طفولیت و نشخوار جوانی
میرفتم و مشغول جویدن جگرم را
پیچیدم از آن کوچه مانوس که در کام
باز آورد آن لذت شیر و شکرم را
چون بقعه اموات فضائی همه خاموش
اخطار کنان منزل خوف و خطرم را
درها همه بسته ست و به رخ گرد نشسته
یعنی نزنی در که نیابی اثرم را
مهدی که نه پاس پدرم داشته زین پس
کی پاس مرا دارد و زین پس پسرم را ؟
ای داد که از آن همه یار و سر و همسر
یک در نگشاید که بپرسد خبرم را
یک یچه همسایه ندیدم به سر کوی
تا شرح دهم قصه سیر و سفرم را
اشکم به رخ از دیده روان بود ولیکن
پنهان که نبیند پسرم چشم ترم را
میخواستم این شیب و شبابم بستانند
طفلیم دهند و سر پر شور و شرم را
چشم خردم را ببرند و به من آرند
چشم صغرم را و نقوش و صورم را
کم کم همه را در نظر آوردم و ناگاه
ارواح گرفتند همه دور و برم را
یکجا همه گمشدگان یافته بودم
از جمله حبیب و رفقای دگرم را
این خنده وصلش به لب آن گریه هجران
آن یک سفرم پرسد و این یک حضرم را
این ورد شبم خواند و آن ناله شبگیر
وان زمزمه صبح و دعای سحرم را
تا خود به تقلا به در خانه کشاندم
بستند به صد دایره راه گذرم را
یکباره قرار از کف من رفت و نهادم
بر سینه دیوار در خانه سرم را
صوت پدرم بود که میگفت چه کردی ؟
در غیبت من عائله دربدرم را
حرفم به زبان بود ولی سکسکه نگذاشت
تا بازدهم شرح قضا و قدرم را
فی الجمله شدم ملتمس از در به دعائی
کز حق طلبم فرصت صبر و ظفرم را
اشکم به طواف حرم کعبه چنان گرم
کز دل بزدود آن همه رنگ و کدرم را
ناگه پسرم گفت چه میخواهی ازین در ؟
گفتم پسرم بوی صفای پدرم را
شهریار

                               مهتاب

   می تراود مهتاب

   می درخشد شبتاب

   نیست یکدم شکند خواب به چشم کس ولیک

   غم این خفتۀ چند

   خواب در چشم ترم می شکند

   نگران با من اِستاده سحر

   صبح می خواهد از من

   کز مبارک دم او آرَم این قوم به جان باخته را بلکه خبر

   در جگر خاری , لیکن

   از رهِ این سفرم می شکند

   نازک آرای تن ساق گلی

   که به جانش کِشتم

   و به جان دادمش آب

   ای دریغا به برم می شکند

   دستها می سایم

   تا دری یگشایم

   برعبث می پایم

   که به در کس آید

   در و دیوار به هم ریخته شان

   بر سرم می شکند

   می تراود مهتاب

   می درخشد شبتاب

   مانده پای آبله از راه دراز

   بر دم دهکده مردی تنها

   کولبارش بر دوش

   دست او بر در , می گوید با خود :

   غم این خفتۀ چند

   خواب در چشم ترم می شکند .

                                "نیما یوشیج " 

   برو ای مرد ! برو چون سگ آواره بمیر

   که حیات تو بجز لعن خداوند نبود

   سایۀ شوم تو جز سایۀ ناکامی و رنج

   به سر همسر و گهواره ی فرزند نبود .

   ناشناس از همه بگذشتی و در ملک وجود

   کس زبان تو ندانست و روانت نشناخت

   سنگ ره بودی و جز نفرت خلقت نگرفت

   چنگ غم بودی و جز پنجۀ مرگت ننواخت

   کس ندانست , که در پردۀ هر خندۀ گرم

   ناله ها خفته ترا , زان همه اندوه دراز

   کس ندانست که در ظلمت حرمان و دریغ

   دشنه ها خورده تورا , بر تن تبدار نیاز

   کس ندانست , ندانست و نپرسید که چیست

   آن هوسها که فرو خفته به روح تو خموش

   آن دُمَلها , که روان تو بیازرده ز درد

   آن عطشها , که شکیب تو بیاورده بجوش

   تشنه , ای بس که به آغوش گنه رفتی و باز

   آمدی تشنه تر از روز نخستین به کنار

   همسرت , ناله بر آورد که : « ای اف به تو شوی » !

   دلبرت , چهره بر افروخت : « که ای تف به تو یار »

   زن و معشوقه ... شگفتا که ازین هر دو به عمر

   کس به غمخانۀ تاریک نهادت نرسید

   این , سر از رشک بگرداند و فغانت نشنود

   وان رخ از خشم بتابید و به دادت نرسید

   وای بر حال تو ای مرد ! که در باور خلق

   آنچه مقبول نشد , قصۀ جانسوز تو بود

   آن که زد بوسه به هر درگه و سامان نگرفت

   آتشین عشق سیهکام و سیه روز تو بود

                                        " فریدون توللی " 

	mojtaba20 نوشته است:      برو ای مرد ! برو چون سگ آواره بمیر    که حیات تو بجز لعن خداوند نبود

روزی مجنون پای سگی را بوسید ...

مردم گفتند: چرااین کار را کردی ؟

گفت: چون گاه گاهی کوی لیلی می رفت ....

                   و پیامی در راه

   روزی

   خواهم آمد و پیامی خواهم آورد

   در رگ ها نور خواهم ریخت

   و صدا خواهم در داد : ای سبد هاتان پر خواب

   سیب آوردم , سیب سرخ خورشید

   خواهم آمد , گل یاسی به گدا خواهم داد

   زن زیبای جذامی را , گشواری دیگر خواهم بخشید

   کور را خواهم گفت :

                            چه تماشا دارد باغ

   دوره گردی خواهم شد

   کوچه ها را خواهم گشت

   جار خواهم زد : آی شبنم شبنم شبنم

   رهگذاری خواهد گفت : راستی را شب تاریکی ست

                                   کهکشانی خواهم دادش

   روی پل دخترکی بی پاست , دبّ اکبر را بر گردن او

                   خواهم آویخت

   هر چه دشنام , از لب ها خواهم برچید

   هر چه دیوار , از جا خواهم برکند

   رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند

   ابر را پاره خواهم کرد

   من گره خواهم زد , چشمان را باخورشید , دلها را با عشق

                     سایه ها را با آب , شاخه ها را با باد

   و به هم خواهم پیوست , خواب کودک را با زمزمۀ زنجره ها

   بادبادکها به هوا خواهم برد

   گلدانها آب خوهم داد

   خواهم آمد پیش اسبان , گاوان علف سبز نوازش

                                                             خواهم ریخت

   مادیانی تشنه , سطل شبنم را خواهم آورد

   خر فرتوتی در راه , من مگس هایش را خواهم زد

   خواهم آمد سر هر دیواری , میخکی خواهم کاشت

   پای هر پنجره ای , شعری خواهم خواند

   هر کلاغی را , کاجی خواهم داد

   مار را خواهم گفت : چه شکوهی دارد غوک

   آشتی خواهم داد

   آشنا خواهم کرد

   راه خواهم رفت

   نور خواهم خورد

   دوست خواهم داشت .

                          " از سهراب سپهری "

   زنجره ها ؛ جیرجیرک ها

   غوک     ؛ قورباغه

این گل سرخ من است !
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق،
که بری خانه دشمن !
که فشانی بر دوست !
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست !

در دل مردم عالم، به خدا،
نور خواهد پاشید،
روح خواهد بخشید . »

تو هم، ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !
این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،
نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو !
« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !
« دوستت دارم » را با من بسیار بگو !

" فریدون مشیری "