از اول هم حساب تو جدا بود/سکوتت شعر نابی بی صدا بود/نجاتم دادی از وسواس خناس/سراپای تو ایات خدا بود!

دال بدید!!

دیوانه دلی خفته در این خلوت خاموش

او زاده ی غم بود زغم های جهان گشت فراموش

شبنم نکرد داغ دل لاله را علاج/نتوان به گریه شست خط سرنوشت را

از گل و شعر و ستاره

به تو میرسم دوباره

نیستی اما یادت اینجاست

وقت گل کردنه رویاست

تا به فراق خو كنم صبر من و قرار كو؟

وعده ي وصل اگر دهد طاقت اتظار كو؟

كلجاري

وقت آن است كزين منزل ويران بروم

راحت جان طلبم از پي جانان بروم

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد/قضای آسمانیست و دگرگون نخواهد شد!

دلم خون است تا حدی که وقتی از تو می گویم

فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی فهمد

دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم

لیكن از لطف لبت صورت جان می‌بستم