اولموش گوزلیم ماه رخون آیه برابر

مستانه گوزون نر گس شهلایه برابر

دنیانی منه ورسله سنسیز نیه لازیم

هربیر باخیشین هر ایکی دنیایه برابر

                                          غبار

 از غریو دیوِطوفانم هراس

   وز خروش تندرم اندوه نیست

   مرگِ مسکین را نمی گیرم به هیچ

   استوارم چون درختی پا به جای 

   پیچکِ بی خانمانی را بگوی:

   بی ثمر با دست و پای من مپیچ.

   مادرِغم نیست بی چیزی مرا:

   عنبرست او سالها افروخته در مِجمرم

   نیست از بد گوییِ نامهربانانم غمی :

   رفته مدتها که من زین یاوه گویی ها کَرَم

   لیک از دریا چو مرغان پر کشند

   روی پل ها , بام ها, مرداب ها_

   پا برهنه می دوم دنبالشان.

   وقتی کانسوی افق پنهان شوند

   باز می گردم به کومه پا کِشان,

   حلقه می بندد به چشمان اشک من

   گرچه در سختی بسان آهنم...

   یا اگر در کنج تنهایی مرا

   مرغک شب ناله ای بردارد از اقصای شب,

   اندوهی واهی مرا

   می کِشد در بر , چنان پیراهنم.

   همچنان کز گردش انگشت ها بر پرده ها

   وز طنین دلکش ناقوس ها

   وز سکوت زنگ دار دشت ها

   وز اذان ناشکیبای خروس

وز اذان ناشکیبای خروس

    وز عبور مِه ز روی بیشه ها

   وز خروش زاغها

   وز غروب برف پوش_

   اشک می ریزد دلم

   گرچه بر غوغاییِ طوفانها کرم

   مز هجوم بادها باکیم نیست

   گرچه چون پولاد سرسختم به رزم

   یا خود از پولاد شد ایمان من _

   گر بخواند مرغی از اقصای شب

   اشکِ رقت ریزد از چشمان من . 

                         " احمد شاملو " 

خواهش

یـه روز  بـه تـو گــفـتــه بـودم   فـُرصتِ  مــونـدن  نـدارم

ایـن آخـریـن قـدَم هـا   را  مـیـخــوام کـه بـا شـــمـا  بِـرَم

امـّا  تـو  بـاورت   نـَشـــُد  مـثـلِ  هـمـیـشــه رنـجـیـــــدی

دیـگــه نَـکـُن ســـر زنـشــم  شـــوقِ ســفـر بـه ســـر دارم

قـبـیلـه ام  قـلب تـو بـود   قـبـلـه ی  تـو  شـــهـر فـــرنـگ

شـکستـه شـیشـه ی  دلـم  تـو دَســتـای  یـه تـیکـه سـنـگ

از دِهِ   دوری  اومــــدم  ســـــاده و صــاف و  بـی ریـــــا

هیچ جا نمونـده  واسِ  مـن   تـو ایـن  دِلای رنـگ بـرنــگ

طـلســم یک حـادثـه بـود  کـه  مـا  کـنـا ر  هـم بـاشیـــم

جادویِ  جادّه ی  غـرور  می خـواست که بـاهم نـبـاشیــم

هـر دوتـا  مثلِ هـم بـودیـم   دُرست مـثـلِ  دونـیـمـه سیب

تـو آتیش کیـنـه ی کـــــور  هـر دو یـکـی  سـیـاوُ شــیـم

حـوصـلـه ام   خـسـته شــده   تـو   ایـنُ   بـهتـر  میــدونـی

حیـفِ دلِ نـا ز ُ کِـتُ   بـرای  مـن   بـِرَ نــجـــــــــــونـی

بـرای راحـتـی تـو  دورِ  خــودم   خـــــَط می کـشــــــم

کـاشـکی می شـد  کـه   نـازنین   قــدر مـُحبت   بــِدونـی

شــایـد  تـو ایـن  روزا   دیـگـه   بـیـن  شـمـاهـا نـبـاشـــم

دور تـر از خــطِ  اُفـق  غــــروبِ  خــاطـــــــره  بـاشــــم

هر چی که بود گذشت و رفت دُرست مثلِ خواب و خیال

گـاه گــــــداری  یـادَم کـُنیــد  فـقـط هـمـیـنـه خـواهـشـم

یوسف عبدالحسینی (میلاجردی)

برگرفته از وبلاگ پنجره آبی

                               آب و آتش

  آب و آتش نسبتی دارند جاویدان؛

  مثل شب با روز , امّا از شگفتی ها ,

  ما مقدس آتشی بودیم و آبِ زندگی در ما .

  آتشی با شعله های آبی زیبا.

 آتشی سوزان و سوزاننده و زنده .

  چشمۀ بس پاکی روشن ,

  هم فروغ و فرّ دیرین را فروزنده ,

  هم چراغ شب زُدای معبر فردا .

  آب و آتش نسبتی دارند دیرینه .

  آتشی که آب می پاشند بر آن , می کند فریاد .

  ما مقدس آتشی بودیم , بر ما آب پاشیدند .

  آبهای شومی و تاریکی و بیداد .

  خاست فریادی , و درد آلود فریادی . 

  من همان فریادم , آن فریاد غم بنیاد .

  هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود,

  من نخواهم برد این از یاد :

  _ که آتشی بودیم بر ما آب پاشیدند _

  گفتم و می گویم و پیوسته خواهم گفت

  وَر  رَوَد بود و نبودم

             { همچنان که رفته است و می رود }

                                                         بر باد......

                                                      مهدی اخوان ثالث 

            ماه و سنگ

 اگر ماه بودم , به هرجا که بودم,

   سراغ تو را از خدا می گرفتم.

   وگر سنگ بودم , به هر جا که بودی,

   سر رهگذار تو جا می گرفتم .

   اگر ماه بودی _ به صد ناز _ شاید

   شبی بر لب بام من می نشستی

   وگر سنگ بودی , به هر جا که بودم

   مرا می شکستی , مرا می شکستی !

انتظار

از تو مانده یکجفت چشم   یک سبد گل و خنده

آســــــمــان آبـی و سیب سُـــــــــــرخ آیـنـده

———————————-

از من امـّا سـیـبـی زرد  یـادگـاری از حــسـرت

یک قـفـس پُـر از پـرواز  لای  دفـترم مـانـده

تشـنـه بــودم  ُ عــاشــــــق  آشـــــنای آیـینــه

اینک این دل محــزون روی  دست من مـانـده

رفـته ای و مانـد م مـن  مـثـلِ یک سـبد خـالـی

تو نسیــم ُ مـن بـوتـه هـرطـرف کـه بـاد رانـده

مانـدنُ  قـرارم نیست  دست من پُـراز خـالیست

رنگ شـومِ روز هایم  روی پوست شب مـانده

چیزی بـود تـوی  دسـتم  عـاشــقـانـه بشکستم

سیب زخمی ســینه ام  زیر دست و پـا مـــانده

تـو شـــــمیـم شیــــرینی من شب شـکیـبـائـی

زخـم تیـشه ی  فـر هـاد  روی  شـعر  من مانده

جــاری و روان  بـودی  مثلِ آســـمـان بـودی

از تمـام یـاد من  یـادِ  تـوست کـــه جـا مـانده

از تو مانده یک جفت چشم برکه های رویایی

عکس انـتظــار انـگار روی بـِرکـه هـا مـانــده

یوسف عبدالحسینی (میلاجردی)

برگرفته از وبلاگ پنجره آبی