ای کاش....

کاش میشد بچگی را زنده کرد!

کودکی شد ...کودکانه گریه کرد..!

شعر قهر فهر تا قیامت را سرود!

آن قیامت که دمی بیشتر نبود!

فاصله با کودکی هامان چه کرد...؟

کاش میشد:بچگانه گریه کرد....

دلم باز از غم غربت به خاموشي فغان دارد

پرستوی پريشانم هوای آشيان دارد

نياسايد دمي دور از زمين و آسمان خويش

نمي داند که اينجا هم زمين و آسمان دارد

شرار آتش بي همزباني سوخت جانم را

خوش آن رندی که صحبت با حريف همزبان دارد

زچشمم تا ندزدد خواب تصوير خرامش را

تماشاخانهً چشمم زمژگان پاسبان دارد

زبهتاني که بر دين بست کس را من کجا گفتم

خطيب شهر ناحق در حق من گمان دارد

مرا با شيخ جنگي نيست در حقم دعا خوانيد

کزين سنگين دل کافر خدايم در امان دارد

پُر از هنگامهً عشق است « فاني» پهنه گيتي

همين يک قصه درهر جا دگرگون داستان دارد

راه دور است و پراز خار ، بیا برگردیم

سایه مان مانده به دیوار ، بیا برگردیم

هر زمانی که توقصد سفر از من کردی 

گریه ام را تو به یاد آر ، بیا برگردیم

این کبوتر که تو اینسان پر وبالش بستی

دل من بود وفادار ، بیا برگردیم

ترسم اینجا که بسوزد پر و بال عشقم

یا شود حاصل تکرار ، بیا برگردیم

یک غزل نذر نمودم که برایت گویم

گفتم آنرا شب دیدار ، بیا برگردیم

باز گفتی که برایم غزل از عشق بگو 

یک غزل میخرم اینبار ، بیا برگردیم

من که عشقم به دوچشم تودخیلی بسته است

عشق من را مکن انکار ، بیا برگردیم...

بیابرگردیم... 

سر پر ماجرا

جانا کجا رفتی کجا ؟ ٬ با دل چه ها کردی  چه ها ؟

آوخ   دل  دیوانه   ر ا  ٬ با  غم   شکستی   بی وفا

صد  مرحبا   صد  آفرین   ٬ بر  مهر   تو   ای  نازنین

وقتی که  افتادم   زمین  ٬ دست  مرا   کردی  رها

گوئی  نمیخواهی  دگر  ٬ تا  با  تو  باشم  همسفر

آنکس   که   افتاد   از   نظر  ٬  دارد   سر   پر ماجرا

دل چون زغم آمد  به جان٬از کف  برون  شد ناگهان

کاری  به  جزء  آه و  فغان ٬ ناید  کنون  از دست ما

از هر چه خواهی کن حذر٬چیزی که میخواهی ببر 

اما  کمی   آهسته تر  ٬ تا  نشکنی   بشکسته   را

من شیشه ی بشکسته ام ٬کز زندگانی خسته ام

با غصه  عهدی  بسته ام ٬ کز او  نخواهم  شد جدا

افتاده   زیر   پای  تو    ٬  جان   میدهد   شیدای تو

بازنده   در   سودای   تو   ٬ دیگر   نمی خواهد  ترا

وقتی که در دنیا کسی ٬ جان میدهد از بی کسی

خواهی به فریادش رسی٬ بر او طلب مرگ از خدا

جلیل چرخی(پائیز)

دلم گرفته، اي دوست!...


دلم گرفته اي دوست! هواي گريه با من
گر از قفس گريزم، كجا روم، كجا من؟
كجا روم؟ كه راهي به گلشني ندانم
كه ديده برگشودم به كنج تنگنا، من
نه بسته‌ام به كس دل، نه بسته دل به من كس
چو تخته پاره بر موج، رها، رها، رها، من
ز من هر آن‌كه او دور، چو دل به سينه نزديك
به من هر آن‌كه نزديك، ازو جدا، جدا، من!
نه چشم دل به سويي، نه باده در سبويي
كه تر كنم گلويي به ياد آشنا، من
ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه كاهد؟
كه گويدم به پاسخ كه زنده‌ام چرا من؟
ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابري -
دلم گرفته اي دوست! هواي گريه با من...

برگرفته از كتاب:
بهبهاني، سيمين؛ كولي و نامه و عشق (مجموعه‌ي عاشقانه‌ها)؛ چاپ چهارم؛ تهران: نشر چشمه 1389.

نه پنجره‌ای اضافی دارم

كه تو را در آن بگذارم

و نه میزی

معشوقه‌ای نیز

در این شهر ندارم

ای گل!

ترا بخرم و چكارت كنم؟

لبخند ها هرگز ملاک شاد بودن نیست
هر تیشه ای بر دوش از فرهاد بودن نیست

هر جا که باشی منطق آیینه ها این است
در چشم بودن معنی در یاد بودن نیست

ای در قفس افتاده ، افسوس چه را داری؟
بیرون از اینجا درد ما آزاد بودن نیست

از عشق دیگر هر چه می گویند افسون است
آوارگی جز طالع بر باد بودن نیست

هر کس نداند لطفعلی خان خوب می داند
در جنگ پیروزی به پر تعداد بودن نیست

ای سرنوشت شوم ، جام شوکرانت کو ؟
این خانه دیگر در خور آباد بودن نیست

مـــن گمــــــان می کـــــــردم،

دوســـــتی همچون ســــروی سرسبز،

چار فصلش همه آراســـــتگی است

من چه می دانــــــستم،

دلِ هر کس دل نیــستـــــ

قلبــــــ ها ، بی خبر از عاطفه اند

در میان من و تو فاصــــله هاست

گاه می اندیشم،

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

دل مـــن با دل تـــــــو ،

هر دو بیزار از این فاصـــــــله هاست

کاشکی همچو حـــــبابی بر آبـــــ

درنگاه تو رها می شدم از بود و نبود

می توانی تو به من ،

زندگانی بخشی ؛

یا بگیری از من ،

آنچه را می بخشی

"یزدان لنگرودی"

شعرخیلی قشنگیه بااین حال مجبورم دوقسمتش کنم...

طی شداین عمر،تودانی به چه سان

پوچ وبس تند،چنان  باد دمان

همه تقصیرمن است،این که خودم می دانم

که نکرد م فکری

که تامل ننمودم،روزی

ساعتی یا آنی

که چه سان می گذردعمرگران؟

کودکی رفت به بازی،به فراغت،به نشاط

فارغ ازنیک و بد ومرگ وحیاط

همه گفتند:کنون تابچه ست،بگذارید بخندد شادان

که پس ازاین دگرش،فرصت خندیدن نیست

بایـدش نالـیـد ن

من نپرسیدم هیچ

که پس ازاین زچه رو، نتوان خندیدن

هیچکس نیزنگفت:زندگی چیست؟ چرامی آییم؟

بعدازاین چند صباح،به کجا بایدرفت؟

با کدامین توشه، به سفربایدرفت؟

من نپرسیدم هیچ،هیچکس نیزنگفت؟

نوجوانی سپری گشت به بازی،به فراغت،به نشاط

فارغ ازنیک و بد ومرگ وحیاط

بعدازاین بازنفهمیدم من،که چه سان عمرگذشت؟

لیک گفتندهمه:

که جوان است هنوز،بگذاریدجوانی بکند

بهره ازعمرببرد،کامرانی بکند

بگذاریدکه خوش باشدومست

بعدازاین نیز،براوعمری هست

یک نفربانگ  برآورد که او

ازهم اکنون بایدفکرآینده کند

دیگری آوا دادکه چوفردا بشود،فکرفردابکند

سومی گفت:همانگونه که  دیروزش رفت،

بگذرد امروزش،همچنین فردایش