متن خبر که یک قلم بی‌تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

تا خبر دارم از او بی خبر از خویشتنم

با وجودش ز من آواز نیاید که منم

می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم

آسایش جان در قدمت می‌بینم

مرا بازیچه ی خود ساخت چون موسی که دریا را      

فراموشش نخواهم کرد چــــون دریا که موسی را  ...

• 
  
  آن دل که به یـاد تو نبــاشد دل نیـست
  
  


• 
  
  قلبی که به عشقت نتپد جز گِل نیست
  
  

         تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو         پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

                                                                                                 " حا فظ " 

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی 

 تا با تو بگویم غم شب های جدایی

هوشنگ ابتهاج

	zahra نوشته است: من ملک بودم و فردوس برین جایم بود / آدم آورد در این دیر خراب آبادم نیستم آدم اگر باز نگردم آنجا / زین جهت هست اگر باز کمی دلشادم . .

 فقط برای اطلاعات عمومی گفتم:

این دو بیت اگه اشتباه نکنم دنباله ی هم نیستن و زمانی که خواستم معنی کامل و منظور شاعر رو از این شعر بدونم به این موضوع رسیدم که:

من ملك بودم و فردوس برین جایم بود             آدم آورد در این دیر خراب‌آبادم

همه انسان‌ها با خواندن این شعر از حافظ عزیز، این شعر را چنین تعبیر میكنند كه این شعر از زبان حافظ در شكایت از شرایطی است كه اكنون انسان به آن دچار شده است و دلیل آن هم اشتباه حضرت آدم است اما با كمی دقت در می‌یابیم كه ما هرگز ملك نبودیم و آفرینش ما انسان بوده است و این شعر در واقع وصف حال شیطان است كه او آدم را وسیله‌ای می داند كه باعث نزول او شده است و لطافت شعر حافظ را در اوج لذت بندگی خدا باید در این شعر جستجو كرد:

من كه ملول گشتمی از نفس فرشتگان ... قال و مقال عالمی میخرم از برای تو

یعنی خدایا چون تو می خواهی كه من در زمین بندگی كنم به عشق تو تمام سختی‌ها را به جان میخرم.

 استاد داشت درباره تفاوت‌های مبحث آفرینش و نحوه برخورد پروردگار هستی با آدم و حوا و ابلیس در قرآن و تورات اشاره میكرد. در لابلای حرفاش به ما گفت خیلی از مسائلی كه باب شده در واقع همان مسائلی است كه در تورات به آن اشاره شده و در كنه با قرآن متفاوت است در واقع قرآنِ توراتی برای بسیاری از مردم جا افتاده است به طوری كه بسیاری آدم و حوا را مقصر به زمین آمدن انسان می‌دانند و حتی معتقدند این مجازاتیست كه خدا برای آن نافرمانی حضرت آدم و حوا برای تمامی انسانها در نظر گرفته است.

خدا به انسان اسماء‌الحسنی را تعلیم كرده وتنها انسان ظرفیت این تعلیم را داشته و تنها برای فرشتگان آن‌ها رو نام‌ میبرد و به این مطلب در قرآن هم اشاره شده است.

زاده اسما را باجنت‌الماوی چه كار؟     در چم فردوس می ماندم اگر شیطان نبود

به طور خلاصه به بعضی از تفاوتها اشاره میكنم تا كلام نهایی رو درباره حضرت آدم (ع) و حوا بزنم. (از امروز دیدم نسبت به حضرت آدم و حوا تغییر كرد.)

1-  در تورات اصلا به سجده كردن ملائك بر آدم اشاره نشده است.

2-  در تورات فراز توبه وجود ندارد.

3-  در تورات خداوند آدم و حوا را از بهشت اخراج می‌كند و آدم را به جایی خشك و بدآب‌وهوا میفرستد و زمین را آلوده می‌كنند در حالیكه خدا در قرآن آدم و حوا را به واسطه توبه می‌بخشد.برای مثال اعتراف و استغفار آدم و حوا در سوره‌های "بقره" و "ص" آورده شده است.

4-  در تورات آدم حوا را مقصر می‌داند و حوا می‌گوید كه شیطان او را فریب داده است و در اصل حوا گناهكار و مقصر اصلی معرفی می‌شود اما در قرآن خدا هر دوی آن‌ها را گناهكار و فریب‌خورده شیطان می‌داند.

5-  در تورات آدم و حوا و شیطان هر سه از بهشت اخراج می‌شوند و سرنوشت ابلیس كه در برابر خداوند گستاخی می‌كند با آدم و حوا یكی است اما در قرآن تنها ابلیس اخراج می‌شود.

این 5 مورد كه به اختصار گفته شد به ظاهر چند تفاوت كوچك است اما در واقع تفاوتهای عظیمی است.

در قرآن آمده كه آدم و حوا هبوط می‌كنند و در معنی لغوی برخی هبوط را تنزل و پایین آمدن معنا كرده‌اند كه با كمی دقت می‌توان دریافت كه هبوط به معنای جایی برای فرود آمدن است چرا كه در زیارت امام حسین (ع) نیز داریم (مهبط الوحی) یعنی جایی كه منزل وحی است و ریشه این كلمه هبط است و نمی‌توان عنوان كرد كه خدا وحی را پایین انداخته و یا برای آن ارزشی قائل نشده است. نكته اصلی بحث این نیست و مجالی هم برای آن نیست.

خدا به ملائك می‌گوید خلقتی از گل می آفریند كه اشرف مخلوقات خواهد بود و.. ملائك از خدا می‌پرسند كه چرا انسان را خلق می‌كنی كه در زمین خون بریزد و فساد كند.. اینجا مشخص است كه انسان برای زمین خلق شده است و می‌تواند مقام خود را تا یك حیوان تنزل دهد و یا تا عرش كبریایی بالا تا آنجا كه از ملائك نیز پیشی بگیرد و بر آنها برتری یابد.

كمی با خودمون هم كه فكر كنیم میدونیم كه محال است خدا مارو خلق كرده باشه تا توی جنت‌الماوی  (بهشت نهایی كه خدا وعده فرموده نیست و میشه به زبان ساده بگیم جایی است كه ضمن آسایش و رفاه محلی است كه در واقع حضرت آدم و برای فرود به زمین آماده میكرده) بچرخیم و بگردیم و بعدم بگیم ما اشرف مخلوقات هستیم.

خدا بعد از توبه حضرت آدم و حوا، ضمن اینكه اونارو میبخشه میگه برین در زمین تا زمانی معلوم و معین.

  یاد باد آن کاو به قصد خون ما              زلف را بشکست و پیمان نیز هم

                                                                                      "  حافظ "