شانه ی تنهایی

بگذار اگر این‌بار سر از خاک برآرم
بر شانه‌ی تنهایی خود سر بگذارم

از حاصل عمر به‌هدر رفته‌ام ای ‌دوستی
ناراضی‌ام، امّا گله‌ای از تو ندارم

در سینه‌ام آویخته دستی قفسی را
تا حبس نفس‌های خودم را بشمارم

از غربت‌ام این‌قدر بگویم که پس‌از تو
حتّی ننشسته‌ست غباری به مزارم

ای کشتی جان! حوصله کن می‌رسد آن‌روز
روزی که تورا نیز به دریا بسپارم

نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت
یک‌بار به پیراهن تو بوسه بکارم

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم





                                       از : فاضل نظری

خدا را دیده ای آیا ؟

و هنگامی که می فهمی دگر تنهای تنهایی

رفیقی ، همدمی ، یاری کنارت نیست

و می ترسی که راز بی کسی را با کسی گویی

یکی بی آنکه حتی لب تو بگشایی

به آغوشی تو را گرم محبت می کند با عشق....

گمانم دیده ای او را ؟

ماه من ، غصه چرا ؟!
آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !
ماه من غصه چرا !؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست !
ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ...
ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
وبگو با دل خود ،

که خدا هست ، خدا هست !
او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید
نشانم می داد ...
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،
غرق شادی باشد ....
ماه من !
غصه اگر هست ! بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است ...!
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین ...
ولی از یاد مبر،
پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند ،
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه ؟1 چرا !؟!

 منتظرت بودم



شب به گلستان تنها منتظرت بودم
بـاده نا کــامی در هجـــر تـو پیمودم



منتظرت بودم منتظرت بودم



آن شـب جـان فرسـا من بی تـو نیاسودم


وه که شدم پیر از غم آن شب و فرسودم




منتظرت بودم منتظرت بودم





بودم همه شب دیده به ره تا به سحر گاه
ناگـه چـو پـری خـنـده زنـان آمـــدی از راه


غمها به سر آمد زنگ غم دوران از دل بزدودم




منتظرت بودم منتظرت بودم





پیش گلها شاد و شیدا می خرامید آن قامت موزونت
فتنــه دوران دیــده تـو از دل و جـان من شده مفتونت


در آن عشق و جنون مفتون تو بودم
اکنــون از دل مـن بشنـو تـو سرودم




منتظرت بودم منتظرت بودم


منتظرت بودم منتظرت بودم


                     " مرحوم معینی کرمانشاهی "

بد جور به هم ریخته و ترسیده



مادر که دوباره خواب شومی دیده



از بهت و سکوت پدرم می ترسم



ما گاو نداریم ولی زاییده !

               " استاد جلیل صفربیگی"