تیک ...تاک ! تیک...تاک !

  تیک...تاک , تیک...تاک      لحظه_آه_می رود

  ناگزیر,سربزیر                 پابه راه , می رود

_ عمرمن,بمان , بمان !      مهلتی..._خدای را_

  بی وداع ,بی کلام           بی نگاه,می رود

  قطره قطره چشمه وار     لحظه لحظه می چکد

  ماه و سال می شود        سال و ماه می رود

  باپگاه زرنشان                آفتاب می دمد

  با پسین خونفشان          سوی چاه می رود

  تا حریر خواب را              برخیال می کشم,

  یک سپید می رسد        یک سیاه می رود

  پرده وار ,عمر من           زین سپید و زان سیاه

  راه راه می شود            راه راه می رود

  این که می رود منم        نیست بازگشتنم

  وای من ,به او بگو :        نابگاه می رود

  کوبه های نبض من        از شمار خسته شد

  لحظه لحظه عمر من      آه...آه... می رود....

                                          " سیمین بهبهانی"     

              آهوی دست هایت

  ای آبی  دو چشمت ،هفت آسمان دیگر

  خندیده در نگاهت ، رنگین کمان دیگر

  ای در تن تو جاری ، سیماب کهکشان ها

  تا با توام چه خواهم ، از کهکشان دیگر ؟

  پرواز بوسه ات را ، گاه فرود و راحت

  جز سینه ی کریمم ، کو آشیان دیگر ؟

  چون ساقه ی بهاری ، از جوش عشق روید

  پیوسته از وجودم ، برگ جوان دیگر

  ایثار و مردمی را ، تندیس اگر بسازم

  غیر از تو کٍی پسندم ، در او نشان دیگر ؟

  دیوار اگر شکستم ، جز بر تو دل نبستم

  نا مهربان نشستم ، با مهربانٍ دیگر

  آهوی دست هایت ، در سبزه زار زلفم

  هرگز نشان نبیند، از آهوان دیگر

  در باورم نیاید ، دور از تو زندگانی

  در پیکرم نگنجد ، غیر از تو جان دیگر . 

                                 " سیمین بهبهانی " 

     آخرین جرعه این جام

   همه می پرسند :

   چیست در زمزمه مبهم آب ؟

   چیست در همهمه دلکشِ برگ ؟

   چیست در بازیِ آن ابرِ سپید ،

   رویِ این آبیِ آرامِ بلند ،

   که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال ؟

   #

   چیست در خلوت خاموشِ کبوترها ؟

   چیست در کوششِ بی حاصل موج ؟

   چیست در خنده جام ؟

   که تو چندین ساعت ،

   مات و مبهوت به آن می نگری ؟!

   - نه به ابر ،

   نه به آب ،

   نه به برگ ،

   نه به این آبیِ آرام بلند،

   نه به این خلوتِ خاموشِ کبوترها،

   نه به این آتشِ سوزنده که لغزنده به جام ،

   من به این جمله نمی اندیشم .

   من ، مناجاتِ درختان را ،هنگامِ سحر ،

   رقصِ عطرِ گلِ یخ را با باد 

   نفسِ پاکِ شقایق را در سینه کوه ،

   صحبت چلچله ها را با صبح ،

   نبضِ پاینده هستی را در گندم زار 

   گردشِ رنگ و طراوت را در گونه گل ،

   همه را می شنوم ، می بینم ،

   من به این جمله نمی اندیشم !

   به تو می اندیشم

   ای سرا پا همه خوبی ،

   تک و تنها به تو می اندیشم.

   همه وقت ،

   همه جا ،

   من به هر حال که باشم به تو می اندیشم.

   تو بدان این را ، تنها تو بدان !

   تو بیا

   تو بمان با من ، تنها تو بمان !

   #

   جایِ مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب

   من فدای تو ، به جای همه گل ها تو بخند .

   اینک این من که به پای تو در افتادم باز

   ریسمانی کن از آن مویِ دراز،

   تو بگیر ،

   تو ببند !

   #

   تو بخواه

   پاسخ چلچله ها را ، تو بگو !

   قصه ابر هوا را ، تو بخوان !

   تو بمان با من ، تنها تو بمان !

   در دلِ ساغر هستی تو بجوش !

   من همین یک نفس از جرعه جانم باقی ست ،

   آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش !

                            " فریدون مشیری " 

             آواز کرک (بلدرچین)

   -"بده...بدبد..چه امیدی؟ چه ایمانی؟..؟

                     0

   -"...کرک جان ! خوب می خوانی .

   من این آواز پاکت را در این غمگین خراب آباد،

   چو بوی بالهای سوخته ات پرواز خواهم داد.

   گرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باش .

   بخوان آواز تلخت را ، ولیکن دل به غم مسپار.

   کرک جان ! بنده دم باش ... "

                   0

   -" .. بده .. بدبد.. ره هر پیک و پیغام و خبر بسته ست

   نه تنها بال و پر ، بال نظر بسته ست

   قفس تنگ ست و در بسته ست ... "

                 0

   -" کرک جان ! راست گفتی ، خوب خواندی ، ناز آوازت ،

   من این آواز تلخت را ... "

                0

   - " ... بده .. بدبد.. دروغین بود هم لبخند و هم سوگند .

   دروغین ست هر سوگند و هر لبخند

   و حتی دلنشین آواز جفت تشنه پیوند ... "

                0

   -" من این غمگین سرودت را

   هم آواز پرستوهای آه خویشتن پرواز خواهم داد .

   به شهر آواز خواهم داد ... "

                0

   - " ... بده.. بدبد.. چه پیوندی ؟ چه پیمانی ؟.."

                 0

   - کرک جان ! خوب می خوانی

   خوشا با خود نشستن ، نرم نرمک اشکی افشاندن ،

   زدن پیمانه ای - دور از گرانان - هر شبی کنج شبستانی .

                                    " از مجموعه شعر زمستان مهدی اخوان ثالث " 

      بهار ، روح هستی

   رقص این چلچله ها، وین همه آوا و نوا

   همه گویند که : از راه رسیده ست بهار

   کاروان گل و زیبایی و شادی در راه

   سخت در جلگه بر برف دویده ست بهار

   عشق و شادابی و نور و نفس و شور و امید

   همه را بهر تو بر دوش کشیده ست بهار

   ارمغانی ست که هر سال به ایثار و نثار

   مهربانانه سر راه تو چیده ست بهار

   بیدبن غرق جوانه ست و به رقص آمده است

   از در و بام و هوا بس که شنیده ست بهار !

   خیز و آغوش در آغوش لطیفش بگشای

   روح هستی ست که جانبخش وزیده ست بهار

   چشم بیدار بر این تلخی ایام ببند

   خواب هایی شکرین بهر تو دیده ست بهار .

                               " از مجموعه شعر  زیبای جاودانه فریدون مشیری " 

تشنهٔ درد

خیلی قشنگ بودن ممنون

        رویای آشنا

   با تیشه خیال تراشیده ام تو را

   در هر بتی که ساخته ام دیده ام تو را

   از آسمان به دامنم افتاده آفتاب ؟

   یا چون گل از بهشت خدا چیده ام تو را

   هرگل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ

   من از تمام گلها بوئیده ام تو را

   رویای آشنای شب و روز عمر من !

   در خوابهای کودکی ام دیده ام تو را

   از هر نظر تو عین پسند دل منی

   هم دیده ،هم ندیده ، پسندیده ام تو را

   زیبا پرستی دل من بی دلیل نیست

   زیرا به این دلیل پرستیده ام تو را

   با آنکه جز سکوت جوابم نمی دهی

   در هر سوال از همه پرسیده ام تو را

   از شعر و استعاره و تشبیه برتری

   با هیچ کس بجز تو نسنجیده ام تو را

                               مرحوم " قیصر امین پور " 

                کاروان

   عمر ،  پا بر  دل  من  می نهد  و  می گذرد

   خسته شد چشم من از این همه پاییز و بهار 

   نه عجب  گر  نکنم  بر گل  و گلزار  نظر  ،

   در بهاری که دلم نشکفد از  خنده  یار .

   چه کند  با  رخ پژمرده من  گل به چمن ؟

   چه کند  با دل افسرده من  لاله به باغ ؟

   من ، چه دارم که برم در بر آن غیر از اشک

   وین چه دارد که نهد بر دل من غیر از داغ ؟

   عمر ، پا بر دل من می نهد  و می گذرد ،

   می برد   مژده  آزادی  زندانی  را .

   زودتر  کاش  به سرمنزل  مقصود  رسد ،

   سحری  جلوه  کند  این  شب ظلمانی را .

   پنجه  مرگ  گرفته ست  گریبان  امید

   شمع جانم  همه  شب  سوخته بر بالینش

   روح آزرده  من  می رمد  از بوی  بهار

   بی تو  خاری ست  به دل  خنده  فروردینش !

   عمر پا  بر دل من می نهد  و می گذرد ،

   کاروانی همه  افسون  همه نیرنگ  و فریب !

   سالها  باغ و بهارم  همه تاراج خزان ،

   سینه ام پر شده  از ناله  غمهای  غریب !

   دیدن  روی گل و سیر چمن  نیست  بهار ،

   به خدا  بی رخ معشوق  گناه  است ، گناه !

   آن بهار است که  بعد از شب جانسوز فراق ،

   به  هم  آمیزد  ناگه ، دو تبسم ،  دو نگاه ! 

                                        " فریدون مشیری " 

طرب افسُرده کند دل، چو ز حدّ در گذرد

آبِ حَیوان بکُشد نیز چو از سر گذرد

من از این زندگی یک نهج آزُرده شدم؛

قند اگر هست، نخواهم که مُکّرر گذرد

گر همه دیدن یک سلسله مکروهات است

کاش این عمر گرانمایه سبک تر گذرد

آه از آن روز که بی کسبِ هنر شام شود

وای از آن شام که بی باده و ساغر گذرد

لحظه‌ای بیش نبود آنچه ز عمر تو گذشت

آنچه باقی ست به یک لحظه‌ی دیگر گذرد

آن همه شوکت و ناموس شهان آخرکار

چندسطری ست که بر صفحه دفتر گذرد

عاقبت در دو سه خط جمع شود از بد و نیک

آنچه یک عمر به دارا و سکندر گذرد

ایرج میرزا قاجار