بهشت از دست آدم رفت، از اون روزی که گندم خورد
ببین چی میشه اون کس که یه جو از حق مردم خورد
.
کسایی که تو این دنیا حساب ما رو پیچیدن
یه روزی هر کسی باشن، حساباشونو پس می دن
.
عبادت از سر وحشت، واسه عاشق عبادت نیست
پرستش راه تسکینه، پرستیدن تجارت نیست
.
سر آزادگی مُردن، تَهِ دلدادگی میشه
یه وقتایی تمام دین همین آزادگی میشه
.
کنار سفره ی خالی، یه دنیا آرزو چیدن
بفهمن آدمی یک عمر بهت گندم نشون می دن
.
نذار بازی کنن بازم برامون با همین نقشه
خدا هرگز کسایی رو که حق خوردن نمی بخشه
.
کسایی که به هر راهی دارن روزیتو می گیرن
گمونم یادشون رفته همه یک روز می میرن
.
جهان بدجور کوچیکه همه درگیر این دردیم
همه یک روز می فهمن چه جوری زندگی کردیم

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما

چگفت آنکه یافت می نشود ، آنم آرزوست

هرچند مفلسم نپذیرم عقیق خرد

کان عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده ها و همه دیده ها از اوست

آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز

از کان و از مکان ، پی ارکانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار

رقصی چنین ، میانه میدانم آرزوست

براستی چه تفاوت شگرفی است میان مولوی و نیچه . میان تفکر شگفت انگیز شرق حاصلخیز ، با تفکر غرب شوره زار . آنها که داستان دیوانه نیچه را ـ که او هم با چراغ در میدان شهر دنبال خدا می گشت و سر انجام هم از زبان آن دیوانه خبر از مردن خدا می دهد ـ را خوانده باشند متوجه این تفاوت عجیب بین مولوی با نیچه ، یا در واقع بین شرق با غرب می شوند .نیچه خبر از مردن خدا در اروپا می دهد که در واقع اعترافی است به ترمز تفکر فلسفی و اجتماعی در آن دیار ، و مولوی سخن از رقص شادمانه و مستانه انسان در تفکراتی که به جستجوی خدا بینجامد . آن آشکار پنهان !

مولوی هم از میدان میگوید ، نیچه هم . مولوی میدان داری می کند ، اما نیچه مات می شود . از فقر اندیشه در اروپا جز این نیز انتظار نمی رود .

راستی همین داستان نیچه نیز ، یک کپی ناشیانه از مولوی است .

گرگ و سگ

همه روز روزه بودن همه شب نماز کردن   /      همه سال حج نمودن سفر حجاز کردن

ز مدینه تا به کعبه سر و پا برهنه رفتن    /     دو لب از برای لبیک به وظیفه باز کردن

به مساجد و معابد همه اعتکاف جستن      /      ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن

شب جمعه ها نخفتن به خدای راز گفتن    /      ز وجود بی نیازش طلب نیاز کردن

به خدا که هیچکس را ثمر آنقدر نبخشد   /     که به روی نا امیدی در بسته بازکردن !

ني حديث راه پر خون مي كند             قصه هاي عشق مجنون مي كند

محرم اين هوش جز بي هوش نيست       مر زبان را مشتري جز گوش نيست 

تحمل کردن قشنگه
اگه قرار باشه یه روزی به تو برسم
انتظار آسونه
اگر قرار باشه دوباره تو رو ببینم
زندگی شیرینه
اگه قرار باشه دستاتو تو دستام بگیرم
مشکلات حل میشه
اگه قرار باشه روزی به پات بمیرم
اشکهام به لبخند تبدیل میشه
اگه یه بار ببوسمت
و لبخندهام دوباره به اشک
فقط اگه ببینم خیال رفتن داری
اما بدون دوستت دارم
از پشت این همه فاصله
از پشت این همه حرف
دوستت دارم تا بی نهایت عشقم



دستمال کاغذی به اشک گفت:
قطره قطره‌ات طلاست
یک کم از طلای خود حراج می‌کنی؟
عاشقم.. با من ازدواج می‌کنی؟

اشک گفت: ازدواج اشک و دستمال کاغذی!؟
تو چقدر ساده‌ای خوش خیال کاغذی!
توی ازدواج ما، تو مچاله می‌شوی
چرک می‌شوی و تکه‌ای زباله می‌شوی
پس برو و بی‌خیال باش
عاشقی کجاست؟ تو فقط دستمال باش!

دستمال کاغذی، دلش شکست
گوشه‌ای کنار جعبه‌اش نشست
گریه کرد و گریه کرد و گریه کرد
در تن سفید و نازکش دوید خون درد

آخرش، دستمال کاغذی مچاله شد
مثل تکه‌ای زباله شد
او ولی شبیه دیگران نشد
چرک و زشت مثل این و آن نشد

رفت اگرچه توی سطل آشغال
پاک بود و عاشق و زلال
او با تمام دستمال‌های کاغذی فرق داشت
چون که در میان قلب خود دانه‌های اشک کاشت.