خداحــــــافظ  دلارامم هنوز جان از تو میگیرم

ولی درمانده و خسته دگر از بند و زنجیرم

خداحـــــافظ  ولی افسوس که من از زندگی سیرم

که قلبم می تپد اما دارم هر لحظه میمیرم

خداحــــافظ نگو تا کی که هرگز برنمی گردم

اگر چه چشم غمگینم تو را خواهد ز من هر دم

خداحــــافظ   دل زخمی خداحافظ تن بیمار

خداحــــافظ  غل و زنجیر خداحافظ در و دیوار

خداحــــافظ   همین حالا که محسورم ز جادویت

همین حالا که زد تیرم کمان ناب ابرویت

خداحـــــافظ  پرستو وار به رسم رهگذر این بار

نه شوقی بهر برگشتن نه قول آخرین دیدار.... 

باران رحمت می بارد

به حرمت کداممان, نمی دانم...

اما همین قدر میدانم :

 باران صدای پای اجابت است و

 خدا با همه جبروتش دارد ناز میخرد ...

 نیاز کن بنده ، نیاز کن ......

-عابر ! ای عابر !

جامه ات خيس آمد از باران.

نيستت آهنگ خفتن

يا نشستن در بر ياران؟...

ابر می گريد

باد می گردد

و به زير لب چنين می گويد عابر :

- آه!

رفته اند از من همه بيگانه خو با من...

من به هذيان تب رويای خود دارم

گفتگو با يار ديگرسان

کاين عطش جز با تلاش بوسه خونين او درمان نمی گيرد .

این کـوزه چو مـن عاشـق زاری بودست
در بنــــد ســر زلــــف نـــــگاری بودست
این دســـته که بـــــر گردن او می بینی
دستی اســت که بر گردن یاری بودست

زیباترین قسم
 
نه تو می مانی ونه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم،

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،

غصه هم می گذرد،

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...

لحظه ها عریانند.

به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز.

شعر از سهراب سپهری

 حـــــــــــــــــال دنیا را بپرسیدم من از فرزانه ای

گفـــت یا باد است یا خواب است یا افسانه ای

گفتــمــــش احوال عمرم را بگو تا عمر چیست

 گفـــــت یا برق است یا شمع است یا پروانه ای

گفــــــتمش آنانکه می بینی بر او دل بسته اند

 گفـــــــــــــــــت یا کورند یا مستند یا دیوانه ای .

در شبان غم تنهايی خويش،

عابد چشم سخنگوي توام

من در اين تاريكي ،

من در اين تيره شب جانفرسا

زائر ظلمت گيسوي توام .

شكن گيسوي تو ،

موج درياي خيال

كاش با زورق انديشه شبي

از شط گيسوي مواج تو ، من

بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم .

كاش بر اين شط مواج سياه

همه عمر سفر مي كردم .

"حمید مصدق"

یادمان با شد از امروز خطایی نکنیم 

گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم 

پر پرواز شکستن هنر انسان نیست 

گر شکستیم ز غفلت من و مایی نکنیم 

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم 

وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم

یادمان باشد اگر این دلمان بی کس شد 

طلب مهر ز هر چشم خماری نکنیم 

یادمان باشد که دگر لیلی و مجنونی نیست 

به چه قیمت دلمان بهر کسی چاک کنیم 

یادمان باشد که در این بهر دو رنگی و ریا 

دگر حتی طلب آب ز دریا نکنیم 

یادمان باشد اگر از پس هر شب روزیست 

دگر آن روز پی قلب سیاهی نرویم 

یادمان باشد اگر شمعی و پروانه به یکجا دیدیم 

طلب سوختن بال و پر کس نکنیم 

یادمان باشد سر سجاده عشق 

جز برای دل محبوب دعایی نکنیم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد 

طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

تو همانی که دلـــــــم لک زده لبخندش را           او کـــــــه هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کــرد          غزل و عــــــــــــاطفه و روح هنرمندش را

از رقیبان کــــــــــمین کرده عقب می ماند          هــــــــر که تبلیغ کند خوبی ِ دلبندش را

مثل آن خواب بعید است ببیند دیـــــــــــگر         هـــر که تعریف کند خواب خوشایندش را

مادرم بعد تو هی حال مرا مـــــی پرســــد         مــــــــــــــــادرم تاب ندارد غم فرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تــو        بــه تــــــــو اصرار نکرده است فرآیندش را

قلب ِ من موقع اهدا به تو ایراد نداشـــــــت        مــشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شایـــــــد      بفــــــــــــرستند رفیقان به تو این بندش را

«منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمــــــر        لای مــــــــوهای تو گم کرد خداوندش را »

"کاظم بهمنی"