کجایی یار همدردم

کجایی یار همدردم ، من احساسم رو گم کردم
میون سایه روشن ها , به دنبال تو میگردم
شدم یه آدم سنگی, که دنیامو نمیشناسم
پریشونم , نمیدونم , چرا عشق و نمیشناسم
شبیه آینه روشن شد, نگام کن, سردو بیتابم
کمک کن قلب معصومم ، نه بیدارم نه تو خوابم
میخوام کبوتر دستام , غزل پرواز تو باشه
کنار آسمون تو , نگاهم رنگ دریا شه
تپش های تو آهنگه , تماشاییه بارونت
صدات ٱرامش عشق , مثل لالایی میمونه

چون طفل که از خوردن داروست پــریشان 

با دوست پریشانم و بی دوست پــریشان 

ابــــرو بـــه هم آورده و گیسو زده بــــرهم 

چون ابـــر که در گنبد گیسوست پــریشان 

مجموعه ی نـــاچیز من آشفته ی او باد 

آنکس که وجودم همه از اوست پــریشان  

دست و دل من بر سر این سلسله لرزید 

در جنگل گیسوی تو آهوست پــریشان 

آرامش دریـــای مـــرا ریختــه بـــر هـــم 

این زن که پری خوست...پری روست...پـری شان 

با حوصله ی تنگ و دل سنگ چه سازم؟ 

با دوست پریشانم و بی دوست پـــریشان

 "علیرضا بدیع"

« شعری در مورد امام زمان (عج) »

گـــر چــه پیـمان را شکستم بر سـر پیمانه ام*بـا همـــه بد عــهدی ام آن عـاشق دیوانـه ام

گـــر بــه ظاهــر دورم از درگــاه تو ای نازنیـــن*بـاز هــــم مشــتاق روی دلـــکش جـانـانــه ام

از در مـــیخانه ات ای شـــاهد خـــوبان مـــران*با هـــمه عصیان همان دردی کـش میخانه ام

پـــــرده بردار از رخ زیـــــبا که مشتاق تـــــوام*آن رخ زیـــــبـا ندیــــــده، والــــه و دیــــوانه ام

پادشـــــاه جــــودی و ما بـــنده درگـــاه تـــــو*منتـــــظر بـر درگهت ،زان بخشش شاهانه ام

در مـــــیان بحــر هجران غوطه ور گشتم ولی*باز هـــم در جستجوی گــوهـــــر دردانـــــه ام

همچون من هرگز نباشـد بردرت پیمان شکن*لیــک با الــــطاف غــیر از تو، شـها!بیگانه ام

چون که لطف توست تنها ضامن رســوایی ام*ور نـــه آن گــردم که افشـــان در دل ویرانه ام

انتـــظارت بیش از حــد شد، تحمل تا به کی؟*آفتـــابـا! بـــــهر دیـــــدار رخـــــت پروانـــــه ام

والــــــه و شــــیدا و مـستم لیک، محتاج توام

یک نــــظر بر من نــــــمـا، ای عارف فرزانه ام!

السلام علیک یا صاحب الزمان

ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر          به کمـــــــــند تو گرفتار و به دام تو اسیر

در آفـــــــــاق گشادست ولیکن بستست          از ســــــــــــر زلف تو در پای دل ما زنجیر

من نظر بازگرفتن نتوانم همه عمـــــــــــــر          از مـــــن ای خسرو خوبان تو نظر بازمگیر

گر چه در خیل تو بسیار به از ما باشـــــد          ما تـــــــو را در همه عالم نشناسیم نظیر

در دلم بود که جان بر تو فشــــــانم روزی           باز در خــــــاطرم آمد که متاعیست حقیر

این حدیث از سر دردیست که من می‌گویم         تا بـــــــــــــر آتش ننهی بوی نیاید ز عبیر

گر بگویم که مرا حال پریشــــانی نیست           رنگ رخسار خبر می‌دهد از ســــــر ضمیر

عشـــــق پیرانه سر از من عجبت می‌آید          چــــه جوانی تو که از دست ببردی دل پیر

من از این هر دو کمانخانه ابروی تو چشم          بـــــــــــــرنگیرم و گرم چشم بدوزند به تیر

عجب از عقل کسانی که مـــــرا پند دهند       برو ای خـــــــــواجه که عاشق نبود پندپذیر

ســــــــــــــعدیا پیکر مطبوع برای نظرست           گـــــــــر نبینی چه بود فایده چشم بصیر

تو که از اولشم جای من یکی دیگه توی قلبت بود

نگو به من که توهرکاری کردی درسته نگو حقت بود

تو که از اسمم و عشقم و حسم وقلبم دلتو کندی

به چشای منه ساده ی بی کس تنها داری میخندی

همیشه دروغ میگفتی واسه من میمیری

بگو عاشقم نبودی تو که داری میری

بخدا همش دروغه که منو دوست داری…بگو دوستم داری

تو که روی قلب من اینجوری پا میزاری…

بگو این دروغ دوست داشتنی و این بارم

باز بگو بی تو میمیرم بگو دوست دارم

من که این همه دروغ تورو باور کردم…بگو دوستم داری

یه دفعه دیگه بگو بگو که بر میگردم…

توکه از اون همه حرفهایی که به تو گفتم چیزی یادت نیست

توکه میزاری میری و من اینجا میمونم باچشای خیس

تویی که ازم گذشتن آسونه واست،واست بازیچم

چجوری بهم میگفتی مثل قدیما عاشقت میشم

همیشه دروغ میگفتی واسه من میمیری

بگو عاشقم نبودی تو که داری میری

بخدا همش دروغه که منو دوست داری…بگو دوستم داری

تو که روی قلب من اینجوری پا میزاری…

بگو این دروغ دوست داشتنی و این بارم

باز بگو بی تو میمیرم بگو دوست دارم

من که این همه دروغ تورو باور کردم ….بگو دوسم داری

یه دفعه دیگه بگو بگو که بر میگردم …

بنویسید به دیوار سکوت :

«عشق سرمایه ی هر انسان است»

بنشانید به لب حرف قشنگ ...

حرف بد وسوسه ی شیطان است ...

و بدانید که فردا دیر است ،،،

و اگر غصه بیاید امروز ؛

 تا همیشه دلتان درگیر است ...

پس بسازید رهی را

که کنون تا به ابد سوی صداقت برود ...

و بکارید به هر خانه گلی ،

که فقط بوی « محبت » بدهد ...

مهرورزان زمان های کهن، هرگز از خویش نگفتند سخن ,

 که در آنجا که" تو" یی

 بر نیاید دگر آواز از "من" !

 ما هم این رسم کهن را بسپاریم به یاد !

 هر چه میل دل دوست ،

بپذیریم به جان ،

 هر چه جز میل دل او ،

 بسپاریم به باد !

               عطر یاد

   از آن شبی که پریدی ز آشیانه ی من

   صدای گریه بلندست از ترانه ی من

   قرار بخش دلم ، یادِ لحظه لحظه ی توست

   ستاره های شبم ، اشکِ دانه دانه ی من

   به هر بهانه که باشد به گریه روی آرم

   غم فراق تو هم ، بهترین بهانه ی من

   مگر ز خاطر افسرده ام توانی رفت ؟

   که بوی عطر تو دارد هوای خانه ی من

   همیشه شانه ی من زیر بار منت توست

   از آنکه ریخت شبی زلف تو ، به شانه ی من

   منم پرنده ی بی جفتِ بیشه های سکوت

   بیا که نغمه برآری ز آشیانه ی من

   به عشق ، شهره ی شهرم که از عنایتِ دوست

   ز هر لبی شنوی شعر عاشقانه ی من

                                                 " مهدی سهیلی "