يقينا باب پروازش وجود پاك مادرشد

▬عندلیب▬

25 اردیبهشت روز بزرگداشت فردوسی بزرگ گرامی باد

شعر فردوسی درباره حمله اعراب به ایران

چو بخت عرب بر عجم چیره گشت                 همه روز ایرانیان تیره گشت
جهان را دگر گونه شد رسم و راه                    تو گویی نتابد دگر مهر ماه
ز می نشئه و نغمه از چنگ رفت                    زگل عطر و معنی ز فرهنگ رفت
ادب خوار گشت و هنر شد وبال                     به بستند اندیشه را پر و بال
جهان پر شد از خوی اهریمنی                       زبان مهر ورزیده و دل دشمنی
کنون بی غمان را چه حاجت بمی                   گران را چه سودی ز آوای نی
که در بزم این هرزه گردان خام                        گناه است در گردش آریم جان
بجایی که خشکیده باشد گیاه                        هدر دادن آب باشد گناه
چو با تخت منبر برابر شود                             همه نام بوبکرو عمر شود
ز شیر شتر خوردن و سوسمار                       عرب را بجای رسیده است کار
که تاج کیانی کند آرزو                                   تفو بر توای چرخ گردون تفو
دریغ است ایران که ویران شود                        کنام پلنگان و شیران شود

                 حیران 

   هر روز اگر یک بوسه مهمانِ تو باشم

   عمری به شیرینی غزلخوانِ تو باشم

   با من اگر پیمان نگهداری به یاری

   من تا نفس دارم به پیمانِ تو باشم

   عشقِ  تو شد فرمانروایِ هستیِ من

   تا هرچه فرمایی به فرمانِ تو باشم

   گر در تو حیران مانده ام بر من ببخشای

   من ، دوست می دارم که حیرانِ تو باشم

   حیرانِ چشمانِ تو بودن رستگاری ست

   بگذار  تا  حیرانِ  چشمانِ  تو باشم .

                        " فریدون مشیری " 

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم
روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

در آستان مرگ که زندان زندگیست
تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم

پیداست از گلاب سرشکم که من چو گل
یک روز خنده کردم و عمری گریستم

طی شد دو بیست سالم و انگار کن دویست
چون بخت و کام نیست چه سود از دویستم

گوهرشناس نیست در این شهر شهریار
من در صف خزف چه بگویم که چیستم

استاد شهریار

من امشب دلتنگی هایم را به دست باد سپردم !

تا این باد با دلتنگی هایم چه کند !

آیا دلتنگی های مرا به دریا خواهد برد ؟؟؟

و فریادش را با فریاد موج های بیتاب یکی خواهد کرد ؟

یا در این شب بارانی …

بر سنگفرش کوچه ی خلوت جاریش می کند !

یا شاید در شبی مهتاب ...

آن را به نگاه یک غریبه که به ماه خیره شده بسپارد !

یا شاید در پگاهی سرد ...

در گوش دو پیکر خسته در خواب زمزمه اش کند !

آیا کسی دلتنگی های مرا خواهد شنید ؟

دلتنگی هایم را به باد سپرده ام …

شاید این باد دلتنگی مرا ...

در گوش تو ای ناب تر از غزل هایم زمرمه کند !

بگذار برایت بگویم ...

که امشب سخت دلتنگت هستم……………!

ای شـب از رؤیـای تـو رنگیـن شـده ...



ای شب از رؤیای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم زآلودگی ها کرده پاک

ای تپش های تن سوزان من
آتشی در مزرع مژگان من
ای ز گندمزارها سرشارتر
ای ز زرّین شاخه ها پر بارتر
ای درِ بگشوده بر خورشید ها
در هجوم ظلمت تردید ها
با توام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

این دل تنگ من و این بار نور؟
های هوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
پیش ازینت گر که در خود داشتم
هر کسی را تو نمی انگاشتم

درد تاریکی ست، درد خواستن
رفتن و بیهوده خود را کاستن
سر نهادن بر سینه دل سینه ها
سینه آلودن به چرک کینه ها
در نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن
زر نهادن در کف طرّار ها
گم شدن در پهنه ی بازار ها

آه، ای با جان من آمیخته
ای مرا از گور من آمیخته
چون ستاره، با دو بال زر نشان
آمده از دوردست آسمان
از تو تنهائیم خاموشی گرفت
پیکرم بوی همآغوشی گرفت
در جهانی این چنین سرد و سیاه
با قدم هایت قدم هایم به راه

ای به زیر پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده
گیسویم را از نوازش سوخته
گونه هام از هُرم خواهش سوخته
آه، ای بیگانه با پیراهنم
آشنای سبزه زاران تنم
آه، ای روشن طلوع بی غروب
آفتاب سرزمین های جنوب
عشق دیگر نیست این، این خیرگی است
چلچراغی در سکوت و تیرگی است
عشق چون در سینه ام بیدار شد
از طلب، پا تا سرم ایثار شد

این دگر من نیستم، من نیستم
حیف ز آن عمری که با من زیستم
ای لبانم بوسه گاه بوسه ات
خیره چشمانم به راه بوسه ات
ای تشنّج های لذّت در تنم
ای خطوط پیکرت پیراهنم
آه می خواهم که بشکافم ز هم
شادیم یک دم بیالاید به غم
آه، می خواهم که برخیزم ز جای
همچو ابری اشک ریزم های های

این دل تنگ من و این دود عود؟
در شبستان، زخمه های چنگ و رود؟
این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لای لائی سِحربار
گاهوار کودکان بی قرار
ای نفس هایت نسیم نیم خواب
شُسته در خود، لرزه های اضطزاب
خفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیاهای من

ای مرا با شور شعر آمیخته
اینهمه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم، شعرم به آتش سوختی ...


شعر از زنده یاد فروغ فرخزاد


آرامگاه فروغ فرخزاد



منبع: پرشین استار

          شعر سفر 

   همه شب با دلم کسی می گوید

   « سخت آشفته ای ز دیدارش

   صبحدم با ستارگان سپید

   می رود ، می رود ، نگهدارش »

   من به بوی تو رفته از دنیا

   بی خبر از فریب فرداها

   روی  مژگان نازکم می ریخت

   چشمهای تو چون غبار طلا

   تنم از حس دستهای تو داغ

   گیسویم در تنفس تو رها

   می شکفتم ز عشق و می گفتم

   « هر که دلداده شد به دلدارش

   ننشیند به قصد آزارش

   برود ، چشم من به دنبالش

   برود ، عشق من نگهدارش »

   آه ، اکنون تو رفته ای و غروب

   سایه می گسترد به سینهٍ راه

   نرم نرمک خدای تیرهٍ غم

   می نهد پا به معبد نگهم

   می نویسد به روی هر دیوار

   آیه های همه سیاه سیاه  

                        " فروغ فرخزاد "

           باد ما را با خود خواهد برد

   در شب کوچک من ، افسوس

   باد با برگ درختان میعادی دارد

   در شب کوچک من دلهرهٔ ویرانیست

   گوش کن

   وزش ظلمت را می شنوی ؟

   من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

   من به نومیدی خود معتادم

   گوش کن

   وزش ظلمت را می شنوی ؟

   در شب اکنون چیزی می گذرد

   ماه سرخ است و مشوش

   و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است

   ابرها، همچون انبوه عزاداران

   لحظهٔ باریدن را گویی منتظرند

   لحظه ای

   و پس از آن ، هیچ

   پشت این پنجره شب دارد می لرزد

   و زمین دارد

   باز می ماند از چرخش

   پشت این پنجره یک نا معلوم

   نگران من و تست

   ای سرا پایت سبز

   دستهایت را چون خاطره ای سوزان ، در دستان عاشق من بگذار

   و لبانت را چون حسی گرم از هستی

   به نوازش لبهای عاشق من بسپار

   باد ما را با خود خواهد برد

   باد ما را با خود خواهد برد .

                                             " فروغ فرخزاد "