ماه من ، غصه چرا ؟!
آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !
ماه من غصه چرا !؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست !
ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ...
ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
وبگو با دل خود ،

که خدا هست ، خدا هست !
او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید
نشانم می داد ...
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،
غرق شادی باشد ....
ماه من !
غصه اگر هست ! بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است ...!
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین ...
ولی از یاد مبر،
پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند ،
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه ؟1 چرا !؟!

جوانی
جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را
کنون با بار پیـری آرزومندم که برگردم
به دنبـال جوانی کوره راه زندگـانی را
به یاد یار دیرین کاروان گم‌کرده را مانـم
که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را
بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی
چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را

چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی
که در کامم به زهرآلود شهد شادمـانی را
سخن با من نمی‌گوئی الا ای همزبان دل
خدایــا با که گویم شکوه‌ی بی همزبـانی را
نسیم زلف جانان کو؟که چون برگ خزان دیده
به پای سـرو خود دارم هوای جانفشانی را
به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان
خـدایا بر مگردان این بلای آسمانی را
نمیـری شهریار از شعر شیرین روان گفتن
که از آب بقـا جوئیدعمر جـاودانی را
«استاد شهریار»

	zahra نوشته است: قصابخانه بشریت! در زمان سلطان محمود می‌کشتند که شیعه است، زمان شاه سلیمان می‌کشتند که سنی است، زمان ناصرالدین شاه می‌کشتند که بابی است، زمان محمد علی شاه می‌کشتند که مشروطه طلب است، زمان رضا خان می‌کشتند که مخالف سلطنت مشروطه است، زمان پسرش می‌کشتند که خراب‌کار است ، امروز توی دهن‌اش می‌زنند که منافق است و فردا وارونه بر خرش می‌نشانند و شمع‌آجین‌اش می‌کنند که لا مذهب است. اگر اسم و اتهامش را در نظر نگیریم چیزی عوض نمی شود : تو آلمان هیتلری می کشتند که یهودی است، حالا تو اسرائیل می‌کشند که طرف‌دار فلسطینی‌ها است، عرب‌ها می‌کشند که جاسوس صهیونیست‌ها است ، صهیونیست‌ها می‌کشند که فاشیست است، فاشیست‌ها می‌کشند که کمونیست است‌، کمونیست‌ها می‌کشند که آنارشیست است، روس ها می‌کشند که پدر سوخته از چین حمایت می‌کند، چینی‌ها می‌کشند که حرام‌زاده سنگ روسیه را به سینه می‌زند، و می‌کشند و می‌کشند و می‌کشند.... و چه قصاب خانه‌یی است این دنیای بشریت." - احمد شاملو

خیلی باحال بود ممنون.

جـــــــدایی

****

اگه دستم به جدایی برسه ، اونو از خاطره ها خط می زنم

از دل تنگ تموم آدما، از شب و روز خدا خط می زنم

اگه دستم برسه به آسمون ، با ستاره ها قیامت می کنم

نمیذارم کسی عاشق نباشه، ماهو بین همه قسمت می کنم

وقتی گاهی من و دل تنها می شیم ، حرفای نگفتنی رو میشه دید

میشه تو سکوت بین آدما ، خیلی از ندیدنی ها رو شنید

قصه ی جدایی ما آدما ، قصه ی دوری ماست از خودمون

قصه ی من و تو از لحظه ی عشق ، قصه ی سادگی گمشدمون

دوری من و تو از لحظه عشق قصه سادگیه گم شده مون

اگه دستم به جدایی برسه اونو از خاطرها خط میزنم

از دل تنگ تموم آدما از شب و روز خدا خط میزنم

نوروز و نرگس (فريدون مشيري)

 بوي گل نرگس؟

                  ــ نه،

                     كه بوي خوش عيد است!

 شو پنجره بگشا،

                    كه نسيم است و نويد است.

 

 رو، خار غم از دل بكن، اي دوست، كه نوروز

 هنگام درخشيدن گل هاي اميد است.

 

 بر لاله ي از برف برون آمده بنگر،

 چون روي تو،

 كز بوسه ي من سرخ و سفيد است.

 

 با نُقل و نبيدم نبود كار، كه امروز

 روي تو مرا عيد و لبت نقل و نبيد است.

 

 گر با دل خونين، لب خندان بپسندي،

 با من بزن اين جام ، كه ايّام، سعيد است

با تو هیچ گاه ننشستم به گفتن حرف هایم

شاید شنواترین ات میافتم

اگر حتی لحظه ای را در مقابل یکدیگر به گفتگو می نشستیم...

از خودم...

ای چراغ هر بهانه

 از تو روشن از تو روشن

 ای که حرفای قشنگت منو آشتی داده با من

من و گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه

 به هوای دیدن تو پر می گیریم از تو لونه

باز میایم که مثل هر روز

برامون دونه بپاشی

 من و گنجشکا می میریم تو اگه خونه نباشی

 همیشه اسم تو بوده اول و آخر حرفام

 بس که اسم تو رو خوندم بوی تو داره نفس هام

عطر حرفای قشنگت عطر یک صحرا شقایق

 تو همون شرمی که از اون

سرخ گونه های عاشق

 شعر من رنگ چشاته

رنگ پاک بی ریایی

بهترین رنگی که دیدم

رنگ زرد کهربایی

من و گنجشکای خونه

دیدنت عادتمونه

به هوای دیدن تو پر می گیریم از تو لونه . .

 " اردلان سرافراز

آن‌قدر تنهایم که حتی  دردهایم

دیگر شبیه دردهای هیچ‌کس نیست

******

 حتی نفس‌های مرا از من  گرفتند

من مرده‌ام که در من هوای هیچ‌کس نیست

******

 دنیای مرموزی‌ست ما باید  بدانیم که

... هیچ‌کس این‌جا برای هیچ‌کس نیست