تو  بر من تا توانی ناز می ساز          که تا جانم بر آید می کشم ناز

   مرا گر روز و روزی رفت بر باد          تو  را هر  روز روز  از  روز به باد .

                                                                       " نظامی گنجوی "  

                                                       در گذرگاه جهان هرچیز در جان می گذرد    

                                                                                      تلخ و شیرین /عشق و محبت /زشتی و زیبا می گذرد     

منم آن که دیده به دیدار دوست کردم باز

چه شکر گویمت ای کار ساز بنده نواز

نیازمند بلا گو رخ از غبار مشوی

که کیمیای مراد است خاک کوی نیاز

ز روزگار جوانی خبر چو می پرسی                   چو برق آمد و چون ابر نوبهار گذشت

صائب تبریزی

تا که بوده چشم عاشق در راه یار بوده

بی آنکه وعده باشد در انتظار بوده

ضمیری

هر سر موی ترا با زندگی پیوندهاست                   با چنین دلبستگی از خود بریدن مشکل است

صائب تبریزی                 

                                              تا دل مسکین من در کار تست         ارزوی جان من دیدار تست

   تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانۀ عشق

                                                                 هردم  آید غمی  از نو  به مبارک  بادم  .

                                                                                                  " حافظ " 

موی سپید را فلکم آسان نداد                  این رشته را به نقد جوانی داده ام

رهی معیری