روی چمن از شکوفه ها رنگین شد

وز عطر اقاقیا هوا سنگین شد

در نغمه هر چلچله پیغامی هست

که ای خفته روزگار فروردین شد

"فریدون مشیری"

اي غنچه ی خندان چرا خون در دل ما مي کني         خاري به خود مي بندي و مارا زسر وا مي کني

از تير کج تابي تو آخر کمان شد قامتم                     کاخت نگون باد اي فلک باما چه بد تا مي کنی

اي شمع رقصان با نسيم آتش مزن پروانه را         با دوست هم رحمي چو با دشمن مدارا مي کنی

آتش پريد از تيشه ات امشب مگر اي کوهکن         کز دست شيرين درد و دل با سنگ خارا مي کني

امروزما بيچارگان اميد فردايی ش نيست                          اين داني و با ما هنوز امروز وفردامي کني

ديدم به آتش بازيت شوق تماشايي بسر                    آتش زدم در خود بيا گر خود تماشا مي کني

آه سحر گاه تو را اي شمع مشتاقم بجان                        باري بگو گر آه خود با ناله سودا مي کني

اي غم بگو از دست تو آخر کجا بايد شدن                      در گوشه ميخانه هم ما را تو پيدا مي کني

ما «شهريارا »بلبلان ديديم بر طرف چمن                شورافکن و شيرين سخن ،اما تو غوغا مي کنی 

استاد شهریار

شهریار واقعا کی بوده...   واقعا احیای دوباره عشق تو این دنیای دود و آهن و آتش کار هر کسی نیست... وقتی اشعارش رو میخونی تنها چیزی که به ذهنت میرسه عجز و ناتوانی از ادراک ماجراهای ورای این اشعاره... 

      همه شب نالم چون نی (کاروان)

     همه شب نالم چون نی ، که غمی دارم

     دل وجان بردی ،اما نشدی یارم

     با ما بودی ، بی ما رفتی

      چون بوی گل به کجا رفتی ؟

     تنها ماندم ، تنها رفتی

      چون کاروان رود ....

      فغانم از زمین بر آسمان رود

      دور از یارم ، خون می بارم

      فتادم از پا به ناتوانی

      اسیر عشقم ، چنان که دانی

      رهایی از غم نمی توانم

      تو چاره ای کن که می توانی

      گر ز دل بر آرم آهی

      آتش ز دلم برخیزد

      چون ستاره از مژگانم

     اشک آتشین ریزد .

      چون کاروان رود

      فغانم از زمین بر آسمان رود

      دور از یارم خون می بارم

      نه حریفی تا با او غم دل گویم

      نه امیدی درخاطر که تو را جویم

      ای شادی جان، سرو روان

      کز برِ ما رفتی،

      از محفل ما ،چون دل ما

      سوی کجا رفتی ؟

      تنها ماندم ، تنها رفتی

      چون بوی گل به کجا رفتی ؟

      به کجایی غمگسار من

     فغان زار من بشنو.... بازآ

     از صبا حکایتی از روزگار من بشنو 

     باز آ ....باز آ ............سوی رهی

     چون روشنی از دیده ما رفتی

     با قافله باد صبا رفتی

     تنها ماندم ، تنها ماندم....

                              " رهی معیری "

    توضیح اینکه این شعر بسیار زیبارو استاد غلامحسین بنان با صدای دلنشینشان خوانده اند ، روحشان شاد . 

چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟               زیرا که بگسترد خزان راز نهانیش

بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شد                     بیچارگی و زردی و کوژی و نوانیش

تا زاغ به باغ اندر بگشاد فصاحت                        بر بست زبان بلبل از لحن اغانیش

کهسار که چون رزمهٔ بزاز بد اکنون                          گر بنگری از کلبهٔ نداف ندانیش

چون زر مزور نگر آن لعل بدخشیش                      چون چادر گازر نگر آن برد یمانیش

بس باد جهد سرد ز که لاجرم اکنون                 چون پیر که یاد آیدش از روز جوانیش

بر مفرش پیروزه به شب شاه حبش را              آسوده و پاکیزه و بلور است اوانیش

بنگر به ستاره که بتازد سپس دیو                    چون زر گدازنده که بر قیر چکانیش

مانند یکی جام یخین است شباهنگ               بزدوده به قطر سحری چرخ کیانیش

گر نیست یخین چونکه چو خورشید بر آید            هر چند که جویند نیابند نشانیش

پروین به چه ماند؟ به یکی دستهٔ نرگس         یا نسترن تازه که بر سبزه فشانیش

وین دهر دونده به یکی مرکب ماند                     کز کار نیاساید هر چند دوانیش

گیتیت یکی بندهٔ بدخوست مخوانش                  زیرا ز تو بدخو بگریزد چو بخوانیش

زیرا که چو تیر کژ تو راست نباشد           آن به که به زودی سوی بدخواه جهانیش

آن است خردمند که جز بر طلب فضل           ضایع نشود یک نفس از عمر زمانیش

وز خلق تواضع نکند بدگهری را                        هرچند که بسیار بود گوهر کانیش

در صدر خردمندان بی‌فضل نه خوب است      چون رشتهٔ لولو که بود سنگ میانیش

چون راه نجوئی سوی آن بار خدائی          کز خلق چو یزدان نشناسد کس ثانیش

صد بندهٔ مطواع فزون است به درگاه          از قیصری و سندی و بغدادی و خانیش

مستنصر بالله که او فضل خدای است         موجود و مجسم شده در عالم فانیش

آنکو سرش از فضل خداوند بتابد                      فردا نکند آتش و اغلال شبانیش

ایزدش عطا داد به پیغمبر ازیراک             اوی است حقیقت یکی از سبع مثانیش

چون مرکب او تیز شود کرد نیارد                          تنین فلک روز ملاقات عنانیش

غره نکند هر که بدیده است سپاهش         این عالم ازان پس به فراخی مکانیش

ناید حسد و رشک کمین چاکر او را                  نز ملک فلانی و نه از مال فلانیش

هر کو رهیش گشت چو من بنده ازان پس        از علم و هنر باشد دینار و شیانیش

ناصر خسرو قبادیانی

همیشه به این فکر میکنم که غربی ها با این پشتکاری که دارند اگر این میراث عظیمی رو که ما در (تنها) ادبیات داریم رو داشتند الان به کجاها که نرسیده بودند...

در مورد این قصیده زیبا از ناصر خسرو باید بگم که سید هادی میرمیران(پیشکسوت بزرگ معماری ایران در طراحی ساختمان کتابخانه ملی ایران (برنده طرح دوم) از این بیت این قصیده به عنوان کانسپ اصلی طرح استفاده میکنه :

بنگر به ستاره که بتازد سپس دیو           چون زر گدازنده که بر قیر چکانیش

در این طرح مخزن اصلی کتابخانه به صورت حجمی پوشیده شده از پوسته ای زرین بر روی یک سطح وسیع سیاه قرار داره که نمایان گر زر گدازنده افتاده روی قیر... متناسب با شهابی که در تاریکی شب بر آسمان گذر میکنه... کتاب هم که نماد مبارزه نور و ظلمت

مکن کاری که بر پا سنگت آید/ جهان با آن فراخی تنگت آید/چو فردا نامه خوانان نامه خوانند /تو بینی نامه ی خود ننگت آید

به قبرستان گذر کردم کم و بیش/ بدیدم قبر دولتمند و درویش/نه درویش بی کفن در خاک رفته/ نه دولتمند برده یک کفن بیش

دلا! اصلآ نترسی از ره دور/ دلا!اصلآ نترسی از ته گور/ دلا!اصلآنترسی که روزی/ شوی بنگاه مار و عقرب و مور

این اشعار از دو بیتی های بابا طاهر عریان بود که نوشتم اگه خوشتون بیاد بازم می نویسم

هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم



ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارم



می‌دانی و می‌پرسیم ای چشم سخنگوی
جز عشق جوابی به سوال تو ندارم

ای قمری هم نغمه درین باغ پناهی
جز سایه ی مهر پر و بال تو ندارم



از خویش گریزانم و سوی تو شتابان
با این همه راهی به وصال تو ندارم...

"شفیعی کدکنی"

هی رفته بر آب، دریاب!

آخرین جمله ی جهان ِ ما

علاقه به آزادی آدمی ست،

که در چیدن ِ چلچراغ ِ آن

کلمه کم نمی آوریم.

" سید علی صالحی "

                      آه باران

     ریشه در اعماق اقیانوس دارد شاید

     این گیسو پریشان کرده بید وحشی باران

     یا نه دریاییست گویی واژگونه بر فراز شهر،

     شهرِ سوگواران

     هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش

     ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر با تشویش

     رنگ این شبهای وحشت را تواند شست آیا از

     دل یاران

     چشم ها و چشمه ها خشکند ، روشنی ها محو

     در تاریکی دلتنگ ، همچنانکه نام ها در ننگ

     هر چه پیرامون ما غرق تباهی شد

     آه باران ای امید جانِ بیداران

     بر پلیدی ها که ما عمریست در گرداب آن غرقیم

     آیا چیره خواهی شد ؟

                                            " فریدون مشیری "