دست ما نیست به چشم تو گرفتار شدیم

 همه اش کار خودت بود خریدار شدیم

خواب دیدیم که تو آمده ای اما حیف

 صبح شد با جگر سوخته بیدار شدیم

نظرت آمد و دیدیم گنهکاری رفت

 نظرت رفت، و دیدیم گنهکار شدیم

ذره ای شانه ما بار غمت را نکشید

گرچه یک عمر به روی دل تو بار شدیم

حیف از عمر گرانمایه که خرج تو نشد

 شرمسار تو از این جمعه بسیار شدیم

ز علاج دگران درد بُوَد خوش ما را

نظر لطف تو دیدیم که بیمار شدیم

واقعا جای سوال است که از بهر ظهور

ما چه کردیم که اینگونه طلبکار شدیم

لحظه لحظه به خدا جای شهیدان خالی است

حیف جامانده از آن غافله یار شدیم

آرزو هست ببینیم به این زودیها

 زائر نیمه شب صحن علمدار شدیم

عالمی دارد عشق

لذتی دارد اوج

اگر این شوم زمن

بگذرد و بگذارد

در زمانی که هوای دل من

بارانی است

رقص مستانه ی باد

سبز از دست دلم  می گیرد

عالمی دارد  اوج

لذتی دارد عشق

صبح را منتظرم

دلم از وسعت شب می گیرد

2)

دردا که عمر

به پرده ی آخر رسیدو من

در کار خویش در مانده ام  

که چه دادم

وچه

گرفته ام

دلبسته به رونق بازار زرنگی

هشدار آیه ی رحمت شنیده نشد

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم.
همه تن چشم شدم خیره به دنبال توگشتم.
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم.
شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانه جانم ، گل یاد تو درخشید،
باغ صد خاطره خندید،
عطر صد خاطره پیچید.

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم،
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم،
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.
تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت،
من ، همه محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام،
بخت ، خندان و ، زمان رام.
خوشه ماه فرو ریخته در آب،
شاخه ها دست برآورده به مهتاب.
شب و صحرا و گل و سنگ،
همه ، دل داده به آواز شباهنگ.

یادم آمد تو به من گفتی: "از این عشق حذر کن!
لحظه ای چند بر این آب نظر کن!
آب ، آیینه عشق گذران است.
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
باش فردا ، که دلت با دگران است!
تا فراموش کنی ، چندی از این شهر ، سفر کن !"

با تو گفتم: "حذر از عشق ندانم.
سفر از پیش تو هرگز نتوانم،
نتوانم!"

روز اول که دل من به تمنّای تو پر زد،
چون کبوتر بر لب بام تو نشستم.
تو به من سنگ زدی ، من نرمیدم ، نه گسستم.
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم،
تا به دام تو در افتادم ، همه جا گشتم و گشتم،
حذر از عشق ندانم،
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم!

اشکی از شاخه فرو ریخت.
مرغ حق ، ناله تلخی زد و بگریخت...
اشک در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق تو خندید.
یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم،
پای در دامن اندوه کشیدم،
نگسستم ، نرمیدم...

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم،
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم...!
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم...!

***بی تو من زنده نمانم***

بی تو طوفان زده دشت جنونم

صید افتاده بخونم

تو چسان می گذری غافل از اندوه درونم ؟

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

بی من از شهر سفر کردی و رفتی

قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم

تا خم کوچه بدنبال تو لغزید نگاهم

تو ندیدی

نگهت هیچ نیفتاد براهی که گذشتی

چون در خانه ببستم ،

دگر از پای نشستم ،

گوئیا زلزله آمد ،

گوئیا خانه فرو ریخت سر من

بی تو من در همه شهر غریبم

بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدائی

برنخیزد دگر از مرغک پر بسته نوائی

تو همه بود و نبودی ، تو همه شعر و سرودی

چه گریزی ز بر من ؟

که ز کویت نگریزم

گر بمیرم ز غم دل ،

به تو هرگز نستیزم

من و یک لحظه جدائی ؟

نتوانم ، نتوانم

بی تو من زنده نمانم .....

بي همگان بسر شود بي تو بسر نمي شود

داغ تو دارد اين دلم جاي دگر نمي شود

ديده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو

گوش طرب به دست تو ، بي تو بسر نمي شود

جان ز تو جوش مي كند دل ز تو نوش مي كند

عقل خروش مي كند ، بي تو بسر نمي شود

خمر من و خمار من باغ من و بهار من

خواب من و قرار من ، بي تو بسر نمي شود

جاه و جلال من تويي ملكت و مال من تويي

آب زلال من تويي ، بي تو بسر نمي شود

گاه سوي وفا روي گاه سوي جفا روي

آن مني كجا روي ؟  بي تو بسر نمي شود

دل بنهند بركني توبه كنند بشكني

اين همه خود تو مي كني ، بي تو بسر نمي شود

بي تو اگر بسر شدي زير جهان زبر شدي

باغ ارم سقر شدي ، بي تو بسر نمي شود

گر تو سري قدم شوم ور تو كفي علم شوم

ور بروي عدم شوم ، بي تو بسر نمي شود

خواب مرا ببسته اي نقش مرا بشسته اي

وز همه ام گسسته اي ، بي تو بسر نمي شود

گر تو نباشي يار من گشت خراب كار من

مونس و غمگسار من ، بي تو بسر نمي شود

بي تو نه زندگي خوشم بي تو نه مردگي خوشم

سر ز غم تو چون كشم ، بي تو بسر نمي شود

هرچه بگويم اي سند نيست جدا ز نيك و بد

هم تو بگو به لطف خود ، بي تو بسر نمي شود

مولانا

 ضربتی باید که جان خفته برخیزد ز خاک

ناله کی «بی زخمه» از تار رباب آید برون؟

تاک خویش از گریه های نیم شب سیراب دار
کز درون او شعاع «آفتـــــــــــــاب» آید برون

ذره ی بی مایه ای ترسم که ناپیدا شوی!
«پخته» تر کن خویش را تا آفتاب آید برون

در گذر از خاک و خود را پیکر خاکی مگیر
چاک اگر در سینه ریزی «ماهتاب» آید برون

گر به روی تو حریم خویش را در بسته اند
سر به سنگ آستان زن، «لعل ناب» آید برون

اقبال لاهوری

 وفا نکردی و کردم، خطا ندیدی و دیدم

شکستی و نشکستم، بُریدی و نبریدم

اگر ز خلق ملامت، و گر ز کرده ندامت
کشیدم از تو کشیدم، شنیدم از تو شنیدم

کیم، شکوفه ی اشکی که در هوای تو هر شب
ز چشم ناله شکفتم، به روی شکوفه دویدم

مرا نصیب غم آمد، به شادی همه عالم
چرا که از همه عالم، محبت تو گزیدم

چو شمع خنده نکردی، مگر به روز سیاهم
چو بخت جلوه نکردی، مگر ز موی سپیدم

به جز وفا و عنایت، نماند در همه عالم
ندامتی که نبردم، ملامتی که ندیدم

نبود از تو گریزی چنین که بار غم دل
ز دست شکوه گرفتم، به دوش ناله کشیدم

جوانیم به سمند شتاب می شد و از پی
چو گرد در قدم او، دویدم و نرسیدم

به روی بخت ز دیده، ز چهر عمر به گردون
گهی چو اشک نشستم، گهی چو رنگ پریدم

وفا نکردی و کردم، به سر نبردی و بردم
ثبات عهد مرا دیدی ای فروغ امیدم؟

مهرداد اوستا

عزّت زیاد

خیلی وقتـه خدا جـون  میخوام یـه چیز  بـهت بگـم

گـریـه مـجـالــم نـمیـده  غُـصـّه هـا مُ  بـِهت بـگــم

یه عمریِ  مثلِ  یـابـو  از صبح تا شب جون می کنم

امـا  بـا ایـن همـه  بـازم  از همـه  بـد تـر  خـودمــَـم

میگـم  خـدا  قـُربـُونـِتـَم  چـرا  هـمـش  بـد مـیـارم

مگـر تـو آدما ی تـو ((حـیــو ُنـی )) مـن  جـا نــدارم

خـدا جـونـم  مـنُ  بـبـخـش گـرچـه  زبـونـم  درازه

ولـی  چـرا  هـمـش  بـایـد  تـو زنــدگی کـم بـیـارم

یـادش بـخـیـر … یـه وقتـی بـود  من داخل آدم بودم

کِی؟ کجا ! ایـن هـمـه  مـن بـه فکـر بیش ُ کم بودم

زندگی هی ساز می زنه  می رقصونه صبح تا غروب

میگم خـدا جـون  نکنه تـازگیـا  “میـمـون” شـــدم؟

اگـر بگم کـه  زنـده ام  زنـدگی خـندش  مـی گیـره

رو می کُنه  اون  طـرفـی  از خـجـالت  رو مـی گیـره

اگـر بگـم  کـه مُـرده ام  “عــزرائیل”  مـاتـش میبـره

بمـن میگه  تـو  بـو میـدی  دمـاغ ِ شُ  زود میگیــــره

تـو ایـن  سیـنـه ی  کـوچیکم  قـَـدّ یـه دنیا غــم دارم

درد مـجـــالـــــــــــم  نـمیـده تـا صـــدامُ  در بیـارم

تـا یـه چـیزی  مـیـخـوام  بـِگم سُـرفـه بمن زور میاره

میـخــوام کـه درمــونش  کنم  شــربت سیـنه  نـدارم

هرچی که حساب می کنم دخل با خرج جــورنمیشه

عیـال  هـَمَش غُـر میـزنـه   زندگی  اینـجـور  نـمیـشـه

هـی میـزنـه تـوی سَــــرم هـی داد و فـریـاد مـی کـنه

میگـه الـهــی کـور بشی  امــا  چشـــــام کـور نمـیشه

خـدا چـقـدر  دلـم میـخـواست هـمیشه آواز بـخـونم

ایـن هـمـه غـُصـّه  و غـــــمُ  از تـوی  سیـنم  بـرونـم

میگــم  نمیشـه  یـه کـمـی فـاصـلـه هـــارا کـم کنـی

اگـر فـُضـولـی  نـبـاشـــه  میـخـواستـم  ایـنُ  بـدونـم

از خـونـه ی  هـمـســایـمـون  همش صـدای تـار میاد

امـّا بـه خـونـه ی حـقـیر  غـُصـّه و غـم  قـطـــار میـاد

جسـارت  مـنُ  بـبـخـش عـقـلِ دُرسـتی  نـــــــــدارم

نـَشِه  میـخـوای  بمن بگی ” بُــزَ ک”  نمیر  بهار میاد

هـر جـا میـرم شــــــاید کسی  دست دلـم را  بگیـره

غـُصـّه جـلــوتـر ازخـودم  زود  میـره جــارُ   میگیـره [۱]

بـه دل میگـم  حـوصـلـه کـُن  دنیـا کـه  آخـر نـشـده

دلـم میـگـه خَـر خـودتـی مـن داره گـریـَم میـگـیـره

از بیکـاری  خـدا جـونــم  نمی دونـم  چیکــار  کنم

از دست ایـن طـلــب کـارا  کـجـا بـرم  فـــــرار کنم

میـخـوام یـه شب یـواشـکی پـاشـنه هـارُ  ور بکـــشم

دست بـشــورم  از زندگی  شــّر خـودم را کـم کنـم

میگم  خـدا  میشه که من  یه خـورده  فـریاد بکشـم

دیگـه تـو ایـن خـراب  شـده  بنـدة سـاکت  نباشــم

خـدا جونم گوش میکنی  حـوصله کـُن الآن میگــم

میگم  اگـه  بشــه میخــوام دور خـودم خـط بـکشــم

یـادم  میاد  نـَنَم  میگفت  غـُصـّه نـخور گـوزل  بالام

ایشااله  تـِز بزرگ  بشی ســور مـَلـِه چشـم  سـنه آلام

مـنـم میگـفتـم  نـَنـَه جـــــــان  قـادای مـن ا ُزُ م آلام

می گفت  بـَبـَم تـجیـل مکن غم یـوکه وار قالان قالان

اُنـدا ن صو را بمن میگفت قیشــدن صـورا  باهـار میاد

تـو بـاغـچه هـا گل  درمیاد  بُسـتان لارا  دا  بـار  میـاد

خسته شــــدم  از دست تو  بـَســدِ  بالام  زیـریـلآ  مـا

قـاش گِـد گیگن عمـّـه گیله آخشــام چاقه داوار میاد

خـــدا   زیـادی   زِر زدم   اُمـــید وارم  بـدِت  نـیــاد

تـنـهــا رفـیق من  تـویـی  تـو میــدونی و  خـوبیــات

دیگه نمیخـوام خـر بـشـم هـرچی که میشه  بـادا  بـاد

تـا فرصتی  دیگـه  خـدا   علی مـدد    عــّزت زیـاد…