نوروز و بهار در اشعار حضرت امام خمینی (ره)

باد نوروز وزیده است به کوه و صحـــــرا
جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گـــــدا
بلبل باغ جنان را نبـــــــود راه به دوست
نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نمــا
صوفى و عارف از این بادیــه دور افتادند
جام مى گیرزمطرب،که روى سوى صفا
همه در عید به صحرا و گلستان برونــــد
من سرمست زمیخانه کنم رو به خـــــدا
عید نوروز مبارک به غنى و درویــــــــش
یار دلدار! زبتخانه درى رابگشـــــــــــــــــا
گرمرا ره به در پیر خرابات دهــــــــــــــى
به سروجان به سویش راه نوردم نه به پا
سالها در صف ارباب عمائـــــــم بــــــــودم
تا به دلدار رسیدم، نکنم باز خطـــــــــــــــا

*********************************

بهار شد در میخانه باز بایـــــــد کــــــــــرد
به سوى قبله عاشق نماز بایــــــد کـــرد
نسیم قدس به عشاق باغ مژده دهــــــد
که دل ز هردو جهان بى نیاز بایــــد کـــرد
کنون که دست به دامان سرو مى نرسد
به بید عاشق مجنون، نیاز بایـــــــد کــــرد
غمى که در دلم ازعشق گلعذاران است
دوا به جام مى چاره ســــاز بایـــد کـــــرد
کنون که دست به دامان بوستان نرســد
نظر به سرو قدى سرفراز بایـــــد کـــــرد

**********************************

این عید سعید عیـــــد حزب الله است
دشمن زشکست خویشتن آگاه است
چون پرچم جمهورى اسلامـــى مــــــا
جاوید به اسم اعظـــــــــــم الله است.

**********************************

این عید سعید عید اسعد باشد
ملت به پناه لطف احمد باشــــد
برپرچم جمهورى اسلامى مــــا
تمثال مبارک محمد(ص) باشـــد

**********************************

آمد بهار و بوستان شد اشک فردوس برین
گلها شکفته در چمن، چون روى یار نازنین
گسترده بادجان فزا، فرش زمرد بى شمر
افشانده ابرپرعطا بیرون حد، در ثمیـــــــــن
از ارغوان و یاسمن طرف چمن شد پرنیان
وز اقحوان و نسترن سطح دمن دیباى چین
ازلادن و میمون رسد،هرلحظه بوى جان فزا
وز سورى و نعمان وزد، هردم شمیم عنبرین
از سنبل ونرگس جهان، باشد به مانند جنان
وزسوسن ونسرین زمین،چون روضه خلدبرین
از فر لاله بوستان گشتــــــــــــه به ازباغ ارم
وز فیض ژاله گلستان، رشک نگارستان چین
از قمرى و کبک و هزار آید نواى ارغنــــــــون
و ز سیره و کوکو وسار، آواز چنگ راستیـــن
تا باد نوروزى وزد، هرساله اندر بوستــــــان
تا ز ابر آذارى دمد ریحان و گل اندر زمیــــــن
بر دشمنان دولتت هر فصل باشد چون خزان
بر دوستانت هر مهى بادا چو ماه فرودیــــــن