من از سمت سپاه عشق بازان آمدم سویت

که بنویسم خجالت میکشد ماه از گل رویت

                                                                 ***تو را گر همی یار باید بیار..............مرا یار هرگز نیاید به کار***

                                                                                                                                                                                          ***فردوسی...رزم رستم و اسفندیار***

رهزنی داشت اگر وادی بی مطلب عشق                عافیت بود که زندانی نسیان کردیم

عبدالقادر بیدل

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد                 نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

                                                                              در آن کویر سوخته... آن خاک بی بهار .....................حتی علف اجازه ی زیبا شدن نداشت....

تنـــت بــه نــاز طبـــیـبان نیازمـند مباد                   وجــود نـازکــت آزرده گـزنـد مباد
                                                                                          

                                                                                                 حافظ

      داشتم می گفتم آن شب نیز

سورت سرمای دی بیدادها می کرد.

و چه سرمایی و چه سرمایی!

باد برف و سوز وحشتناک

لیک خوشبختانه آخر سر پناهی یافتم جایی

گر چه بیرون تیره بود و سرد هم چون ترس...

.....................................................................

وصل شد  یاقوش

من یه شعری رو دوس دارم اونو میگم

سالها فکرمن این است و همه شب سخنم                  که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بحر چه بود                                به کجا میروم آخر ننمایی وطنم!

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست

آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست

می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد

آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست

تنها نه فرات که هفت دریا می سوخت

از تشنگیت تمام دنیا می سوخت

باران سما ز سرنوشتش گله داشت

روزی كه جگر گوشه ی زهرا می سوخت