یک پزشک : ما گاهی یادمان می‌رود که بعضی از معمول‌ترین چیزهایی که روزانه از آنها استفاده کنیم، از اول وجود نداشته‌اند، گاهی هم تصور می‌کنیم گه پشت سر بعضی از همین چیزهای معمول هیچ مخترع و گروه پژوهشی نبوده‌اند و آنها خود به خود به وجود آمده‌اند.

دو روز پیش خبر جالبی منتشر شد:

اتحادیه اروپا در جریان مراسم معرفی مخترعان برتر اروپایی در سال ۲۰۱۳، از مخترع USB، تقدیر کرد. در این مراسم که در آمستردام برگزار شد، شاهزاده بئاتریس و مایکل بارنیه -کمیسر بازار و خدمات داخلی اروپا- حضور داشتند.

مخترع USB، یک مرد هندی به نام «اِیجِی بات» است، او رهبری گروهی را به عهده داشت که تلاش‌هایشان منجر به اختراع USB و رها شدن صدها میلیون نفر از سردرگمی در جریان اتصال تجهیزات جانبی مختلف به کامپیوترهایشان شد. ایجی بات به عنوان مخترع برتر کشورهای غیر اروپایی در این مراسم که پانصد مهمان داشت، شرکت کرده بود.

ایجی بات هم‌اینک ۵۶ ساله است، او علاوه بر USB انبوهی از اختراعات دیگر را هم دارد و در آمریکا ۳۱ پتنت به نامش ثبت شده است.

او تحصیلات خود را تا دوره متوسطه در «وادودارا»ی هند انجام داد و بعد لیسانسش را در شهر نیویورک گرفت و از سال ۱۹۹۰ به اینتل پیوست.

سال ۱۹۹۴، هفت شرکت بزرگ که سردرگمی کاربران را برای اتصال تجهیرات جانبی مختلف با پورت‌ها و اتصالات مختلف دیده بودند، در صدد برآمدند که به این مسئله خاتمه بدهند، این هفت شرکت اینها بود: Compaq – DEC – IBM – اینتل – مایکروسافت – نورتل و NEC.

برای شمایی که یادتان رفته تا قبل از سال‌های پایانی دهه ۱۹۹۰ ما با چه مشکلی روبرو بودیم، تصویری از پشت یکی از بهترین لپ‌تاپ‌هایی را که می‌شد در سال ۱۹۹۶ تهیه کرد، نشان می‌دهم، ببینید که اصلا خبری از USB نبود و برای اتصال هر قطعه جانبی باید از حتما از پورت به خصوصی استفاده می‌شد:

رهبری گروه به ایجی بات داده شد، سرانجام در ژانویه سال ۱۹۹۶، نسخه ۱٫۰ USB که مخفف Universal Serial Bus معرفی شد که می‌توانست با دو سرعت ۱٫۵ و ۱۲ مگابیت اطلاعات را جابجا کند، در آوریل سال ۲۰۰۰، نسخه ۲٫۰ از USB هم معرفی شد که ۴۰ بار سریع‌تر نسبت به نسخه ۱٫۰ و ۱٫۱ اطلاعات را انتقال می‌داد. در نوامبر سال ۲۰۰۸ هم USB 3.0 عرضه شد که سرعت تبادل را تا پنج گیگابیت در ثانیه بالا می‌برد.

دمش گرم

اون موقع که هنوز یو اس بی و فلش مموری و هارد اکسترنال اختراع نشده بود ، برای انتقال اطلاعات بیشتر از ظرفیت فلاپی ( 1.44 مگا بایت ) از یک سی دی ری رایتیبل(Re-W) استفاده می کردیم ، نحوه کار با سی دی ری رایتیبل طوری بود که اطلاعات رو روی این نوع سی دی رایت می کریم و بعد از اینکه جای دیگه انتقال می دادیم پاکش می کردیم و دوباره از نو . تا موقعی که سی دی نفس داشت این کار را تکرار می کردیم تا اینکه سی دی اون قدر خط و خش بر می داشت که دیگه جواب نمی داد ! یادش بخیر