اول باید به دوستان گلم بگم

انقدر از تنهایی نترس ، تو تنهایی وارد این دنیا شدی . . .

و این رو هم اضافه کنم

همنشین خوب ، بهتر از تنهایی است

وتنهایی بهتر از همنشین بد . . .

(پیامبر اکرم ص)

دنیا ! نخواستیم یار بی وفا ، تنهایی بهتر

درد تنهایی نخواستیم شفا ، تنهایی بهتر

یک عمر در پی یار باوفا ، با وفا بودیم

اما ندیدیم به غیر از جفا ، تنهایی بهتر . . .

تو تنها باش و من تنهای تنها /  که دارم وقت تنهایی سخن ها

نگاه عاشقم تا آسمانهاست / مرا تا عرش اعلا نردبان هاست

نماز خلوتم را صد قنوت است / کلام شعر تنهایی سکوت است

تنهایی را باید با خط بریل می نوشتند

شنیدنش کافی نیست ، باید لمسش کرد . . .

تاکنون دوستی را پیدا نکرده ام که به اندازه ” تنهایی ” شایسته رفاقت باشد . . .

تنهایی … دیوار … قهوه های سر رفته از حوصله ام

اتاقی که چهار تاق باز ، روی من خوابیده

چشم هایی که از ساعت ، کار افتاده ترند

و شانه های تو ، که زیر بار ِ باران نمی روند

باید گریه ام را روی بی کسی هایم تنظیم کنم

و این یعنی تنهایی

با من تنها بگو این قصه را   / با من تنها خدا، این بنده را

ای خدا تنها تویی تنها منم /  من به تنهایی تو سر میزم . . .

آنقدر با تنهایی انس گرفتم که دیگر زبانش را می فهمم !

و فهمیدم…

تنهایی هم می تواند عشق خوبی باشد به شرط اینکه

درکش کنم

بیچاره تنهایی

این عروس نگون بخت

آه و اشک را دوست ندارد

اما همنشین همیشگی اش

چشم امیدش به دلی ناامید

و شکستن سکوتش

میداند عادت ، دشمن است

اما عقل کجا و دلتنگی کجا !

دل ناامید امیدوار میرود

و باز تنهایی میماند و تنهایی . . .