عادت ندارم درد دلم را ،
به همه کس بگويم ...
پس خاکش ميکنم زير چهره ي خنـدانم...
تا همه فکر کنند
نه دردي دارم و نه قلبي ...

برایت خواهم نوشت:
از ابهام لحظه ها
از تردید
از حجم مرگ آور نبودنت
از کسانی‌ که رد می‌‌شوند و بوی تو را می‌‌دهند
برایت خواهم نوشت:
از حدیث تلخ بغض‌ها تا ابد
از قناعت به یک خاطره ، یک یاد
از صبوری من
و جای خالی‌ تو ………

	ariaazizi نوشته است: گراهام بل عزیز تلفنی که زنگ نمی زند چه نیازی به اختراع داشت ؟! حوصله ات سر رفته بود ” چسب ِ قلب ” اختراع می کردی ؛ می چسباندم روی این ترک هــای قلب ِ صاحب مرده … و غصه ی زنگ نخوردن ِ تلفنی که اختراعش نکرده ای را نمی خوردم … ساده بگویم گراهام بل عزیـــز … ! توی حال ِ این روزها من ، تــو هم هم مقصری …

به گراهام بل چه ربطی داره ؟؟؟

ولی خودمونیم قشنگ مینویسید.

تو هم مثل خودم همدردی.

تا حالا به امضاتون توجه نکرده بودم اونم جالبه.

دیگه آدم عاشق به همه چیز گیر میده

معلومه که عاشقه

کاش دفتر خاطراتم چراغ جادو بود

تا هروقت از سر دلتنگی به
رویش دست می ‌کشیدم ،

تو از درونش با آرزوی من
بیرون می آمدی

چه تلخ است علاقه ای که عادت شود

عادتی که باور شود

باوری که خاطره شود

و خاطره ای که درد شود

میگوینــد:
بــاران کــه میزنــد

بــوی
خــاک بلنــد می شــود

امــا
اینجــا بــاران کــه میزنــد

بــوی
” خاطــره ” بلنــد میشــود...

دورى يعنى فراق
فراق يعنى دلتنگى
دلتنگى يعنى تو
تو يعنى همه ى دنياى
من

آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود
چشم خواب آلودش را مستى و رويا نبود
لب همان لب بود اما بوسه اش گرمى نداشت
دل همان دل بود اما مست و بى پروا نبود...

رُخ به رُخ که شدیم
من مات شدم... !
و تو چون پادشاهی که
از اینگونه
فتح ها را زیاد دیده است
بی اهمیت ، رد شدی