احاديث شريف دلالت دارند كه جنبش امام مهدى و انقلاب مقدس ، در شانزده ماه به فرجام مى رسد . ايشان در شش ماه نخست ، ترسان و اميدوار است و رخدادها را مخفيانهتوسط يارانش رهبرى مى كند ، سپس دو ماه يا بيشتر در مكه خواهد بود ، آن گاه رو به مدينه مى آورد و مدت اندكى آن جا مى ماند ، بعد رو به عراق مى آورد ، سپس به شام و قدس مى رود.

اوج جنگ با دشمنانش ، هشت ماه است كه پيروزى هاى چشمگيرى هم به دست مى آورد و جهان اسلام زير حكومتش يكپارچه مى شوند ; سپس با يارى عيسى(عليه السلام) با غريبان صلح مى كند . نزديك به شش ماه پيش از حركت ظهورش دو حادثه رخ مى دهد كه اشاره الهى به آنهاست :

اول : انقلاب در سرزمين هاى شام به رهبرى عثمان سفيانى ; در اين باره يهود و غربيان مى پندارند كه پيروزى مهمى براى كنترل منطقه مسلط بر فلسطين به دست رهبرى توانمند است كه دوستدار و طرفدار يهود و غربيان مى باشد و مى تواند در برابر تهديدات عرب و ايران در مورد قدس بايستد ; اما كسانى كه از احاديث مربوط به سفيانى خبر دارند ، مى دانند كه خروجش مقدمه ظهور مهدى موعود است ، و مى گويند كه خدا و رسولش راست گفته است كه : « سبحان ربنا إن كان وعد ربّنا لمفعولا » پس آماده يارى مهدى(عليه السلام) مى شوند .

دوم : خطابِ سروش آسمانى ، ملت هاى دنياست و همگى آن را مى شنوند . هر قومى به زبان خود ، با صدايى رسا كه از آسمان فرود مى آيد ; صدايش از هر طرف شنيده مى شود ; هر خوابيده اى را بيدار مى كند و هر نشسته اى برمى خيزد . مردم از خانه هايشان بيرون مى آيند تا ببينند چه خبر است !

آن ندا ، مردم را فرا مى خواند كه براى ستم و جنگ و خونريزى ، حد و مرزى قائل باشند ; و دستور مى دهد كه از امام مهدى پيروى كنند . نام او و پدرش را مى بَرَد . در اين هنگام تأويل فرمايش خدا محقق مى شود : « إن نشأ ننزل عليهم من السماء آية فظلّت أعناقهم لها خاضعين » . بشر در برابر اين نشانه الهى خاضع مى شود و سر تسليم فرود مى آورد و مردم تمام جهان با هيجان مى پرسند : مهدى كيست و كجاست ؟! اما شيطان پيروانش را به حال خود رها نمى كند و مردم را در مورد معجزه ندا به شك مى اندازد و براى كشتن امام مهدى(عليه السلام) دست به فعاليت مى زند ; اين در حالى است كه مؤمنان اين ندا را حق و درباره امام مهدى موعود مى دانند و ايمانشان افزايش مى يابد ، اينها براى يارى امام گرد مى آيند . در اين هنگام است كه زمان ظهور امام به تدريج آغاز مى شود ; امير مؤمنان(عليه السلام) اينچنين توصيف مى كند :

« در زمان شك و شبهه ظهور مى كند ، تا همه چيز را روشن گرداند . پر آوازه مى شود و امرش آشكار مى گردد » . (بحار 53/3) يعنى امرش را براى مردم روشن و آشكار مى كند، يا مى خواهد مردم را آزمايش كند كه آيا دعوتش را مى پذيرند ، تا اين امر روشن شود .

امام صادق(عليه السلام) فرمود : قائم قيام نمى كند مگر پس از آن كه دوازده مرد قيام كرده و همگى اتفاق نظر دارند كه قائم را ديده اند اما آنان را تكذيب مى كنند ( نعمانى /277 ) .

به نظر مى رسد اينها ادعاى درستى دارند ، چون از تكذيب مردم تعجب مى كنند ، و ديدن آنها در آن بُرهه ، حساس است ( حديث مى گويد : در زمان شك و شبهه ظهور مى كند تا امرش را آشكار نمايد ) . در اين مدت ، امام دولت يمنى ها و ايرانى ها را كه مقدمه دولت مهدى است ، راهنمايى مى كند و در مناطق مختلف مسلمانان ، با يارانش ارتباط دارد .

در آن زمان ، مردم دنيا به حجاز چشم دوخته اند و به دنبال مهدى(عليه السلام) هستند ، چون مى دانند ايشان از اهالى مدينه است و حركتش از مكه شروع مى شود . لشكر سفيانى بسيارى از بنى هاشم را در مدينه به اميد آنكه مهدى(عليه السلام) ميان آنهاب اشد ، دستگير مى كند . به دنبال اين رخدادها ملت هاى مسلمان را موجى فرا مى گيرد كه از مهدى(عليه السلام) و كراماتش و نيز نداى جبرئيل در بردن نام مهدى(عليه السلام)سخن مى گويند ; اين وضع زمينه مناسبى براى ظهورش فراهم مى كند اما فرصت خوبى هم براى دروغگويان و فريبكارانى است كه مدعى مهدويت هستند و مردم را گمراه مى كنند .

در روايات آمده است كه عده اى پيش از ظهور مهدى ادعاى مهدويت مى كنند و دوازده نفر از آل ابى طالب مردم را به سوى خود مى خوانند ; اما همگى پرچم هاى گمراهى و تلاش براى بهره بردارى از چشم براه بودن جهان براى ظهور مهدى(عليه السلام) است .

امام صادق فرمود : مبادا نام امام را ببريد ، چرا كه به خدا ! او مدتى غايب مى شود و شما آزمايش مى شويد . حتى گفته مى شود كه مهدى مرده يا هلاك شده ، يا به وادى رفته است . چشم مؤمنان بر او خواهد گريست و مانند كشتى پرتلاطم در امواج دريا ، به تلاطم و بيتابى گرفتار مى شويد ; اما فقط كسانى نجات مى يابند كه خدا عهد و ميثاقشان را پذيرفته و ايمان را در دلشان قرار داده و با فرشته خود آنان را يارى كرده است . دوازده پرچم مشابه برافراشته مى شود كه قابل تشخيص از يكديگر نيستند .

مفضل مى گويد : (وقتى اين سخن را شنيدم) گريه كردم ، فرمود : اى ابوعبدالله ! چرا گريه مى كنى ؟! عرض كردم : چگونه گريه نكنم و حال آن كه مى فرماييد دوازده پرچم كه از همديگر قابل تشخيص نيستند ، برافراشته مى شود در اين صورت چه كنيم ؟ راوى مى گويد : امام به نور خورشيد كه داخل سايبان شده بود ، نگاه كرد و فرمود : اى ابوعبدالله ! نور خورشيد را مى بينى ؟ عرض كردم : آرى ، فرمود : به خدا ! امر ما روشن تر از نور خورشيد است .